Wikipedia

Wielka Brytania w Unii Europejskiej: Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
Ytabak (dyskusja | edycje)
Redaktorzy
26 123 edycje
→‎Członkostwo: drobne merytoryczne
Linia 3:
== Przed akcesją do Wspólnot ==
[[Plik:Churchill-in-quebec-1944-23-0201a.jpg|thumb|upright|Winston Churchill]]
W 1946 w [[Zurych]]u [[Winston Churchill]] przedstawił koncepcję powrotu idei [[Richard Coudenhove-Kalergi|Kalergiego]] i [[Aristide Briand|Brianda]], które zakładały instytucjonalizację procesu [[integracja europejska|integracji europejskiej]]. Według pomysłu Churchilla pierwszym krokiem do utworzenia ''[[Stany Zjednoczone Europy|Stanów Zjednoczonych Europy]]'' miało być powołanie ''swego rodzaju Rady Europy''. W 1948 Churchill przewodził obradom [[Kongres Haskihaski|kongresu w Hadze]], na którym delegaci poparli koncepcje sformalizowania współpracy, jednak w większości sprzeciwiali się natychmiastowemu wdrożeniu rozwiązań federalistycznych<ref>{{cytuj książkę |nazwisko=Góralski |imię=Witold |tytuł=Unia Europejska |tom=1 |tytuł tomu=Geneza – System – Prawo |wydawca=Wolters Kluwer Polska Sp. z o.o. |rok=2007 |strony=38 |isbn=978-83-7526-805-8}}</ref>.
 
4 marca 1947 zawarty został francusko-brytyjski [[traktat z Dunkierki]], a w roku następnym Wielka Brytania, [[Francja]], [[Belgia]], [[Holandia]] i [[Luksemburg]] podpisały [[traktat brukselski]], który otworzył drogę do utworzenia [[Unia Zachodnia|Unii Zachodniej]]. Na czele sztabu generalnego nowego sojuszu stanął [[Bernard Law Montgomery|marsz. Bernard Law Montgomery]]<ref>{{cytuj książkę |nazwisko=Góralski |imię=Witold |tytuł=Unia Europejska |tom=1 |tytuł tomu=Geneza – System – Prawo |wydawca=Wolters Kluwer Polska Sp. z o.o. |rok=2007 |strony=40 |isbn=978-83-7526-805-8}}</ref>. Ponadto w 1948 Wielka Brytania stała się członkiem-założycielem [[Organizacja Europejskiej Współpracy Gospodarczej|OEEC]], a w 1949 sygnatariuszem [[Traktat Północnoatlantycki|traktatu waszyngtońskiego]]<ref>{{cytuj książkę |nazwisko=Góralski |imię=Witold |tytuł=Unia Europejska |tom=1 |tytuł tomu=Geneza – System – Prawo |wydawca=Wolters Kluwer Polska Sp. z o.o. |rok=2007 |strony=41 |isbn=978-83-7526-805-8}}</ref>.
Linia 15:
Dążąc do wzmocnienia swojej pozycji względem integrujących się państw na kontynencie, a jednocześnie opierając się na historycznych powiązaniach gospodarczych, 3 maja 1960 z inicjatywy Wielkiej Brytanii doszło do powołania [[Europejskie Stowarzyszenie Wolnego Handlu|Europejskiego Stowarzyszenie Wolnego Handlu]]. W skład ugrupowania weszły wówczas: Wielka Brytania, [[Austria]], [[Dania]], [[Szwecja]], [[Szwajcaria]], [[Norwegia]] i [[Portugalia]]. Z założenia EFTA miała mieć charakter głównie koordynacyjny. Przewidziano m.in. utworzenie strefy wolnego handlu na artykuły przemysłowe w ciągu 10 lat<ref name="G62">{{cytuj książkę |nazwisko=Góralski |imię=Witold |tytuł=Unia Europejska |tom=1 |tytuł tomu=Geneza – System – Prawo |wydawca=Wolters Kluwer Polska Sp. z o.o. |rok=2007 |strony=62 |isbn=978-83-7526-805-8}}</ref>.
 
Rozwój gospodarczy w państwach EWG w latach 1957–1960 okazał się szybszy niż w Wielkiej Brytanii. Skłoniło to premiera [[Harold Macmillan|Harolda Macmillana]] do złożenia w 1961 wniosku o przyjęcie do Wspólnot. Na podobny krok zdecydowały się wówczas także rządy [[Irlandia|Irlandii]], Danii i Norwegii. Spotkało się to z przychylnym przyjęciem państw [[BeneluksBenelux|Beneluksu]]u, jednak napotkało na opór prezydenta [[Charles de Gaulle|de Gaulle’a]]. Obawy francuskie wiązały się z inną strukturą rolnictwa w Wielkiej Brytanii, silnymi wpływami proamerykańskimi w brytyjskiej oraz potencjalną konkurencją o przywództwo polityczne we Wspólnotach<ref name="G62" />. W 1963 de Gaulle zawetował przyjęcie nowych członków<ref name="G63">{{cytuj książkę |nazwisko=Góralski |imię=Witold |tytuł=Unia Europejska |tom=1 |tytuł tomu=Geneza – System – Prawo |wydawca=Wolters Kluwer Polska Sp. z o.o. |rok=2007 |strony=63 |isbn=978-83-7526-805-8}}</ref>.
 
W 1964 brytyjskim premierem został [[Harold Wilson]] z [[Partia Pracy (Wielka Brytania)|Partii Pracy]]. Opowiedział się on jednoznacznie za polityką zbliżenia ze Wspólnotami i 11 maja 1967 złożony został kolejny wniosek o uzyskanie członkostwa<ref>Ponownie wraz z Irlandią, Danią i Norwegią.</ref>, znów zawetowany przez [[Francja|Francję]] 27 października 1967<ref name="G63" />.
Linia 53:
 
=== Wielka Brytania w instytucjach UE ===
* [[Parlament Europejski]] – 72 deputowanych<ref name="UKIE">{{cytuj stronę |url=http://archiwum-ukie.polskawue.gov.pl/www/serce.nsf/0/806737BCCC4C28C9C1257149004ED1BD?Open#WIELKA%20BRYTANIA |tytuł=Państwa członkowskie Unii Europejskiej. Wielka Brytania |autor= |data= |opublikowany=archiwum-ukie.polskawue.gov.pl |data dostępu=9 marca 2011}}</ref>, we wszystkich frakcjach poza [[Unia na rzecz Europy Narodów|UEN]], najliczniej reprezentowani w [[Europejscy Demokraci (europartia)|ED]] – 27 przedstawicieli [[Partia Konserwatywna (Wielka Brytania)|Partii Konserwatywnej]] i 1 z [[Ulsterska Partia Unionistyczna|UUP]]
* [[Rada Unii Europejskiej]] – 29 głosów<ref name="UKIE" />
* [[Prezydencja Rady Unii Europejskiej|Prezydencja]] – 1977, 1981, 1986, 1992, 1998, 2005
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/wiki/Wielka_Brytania_w_Unii_Europejskiej”