Ludwik Wrodarczyk: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
linki do miast |
popr. stylu zdania |
||
Linia 54:
Trzy dni później (13 czerwca) odprawił w swojej macierzystej parafii w Radzionkowie [[Prymicja|mszę prymicyjną]]{{odn|Kielan-Czapla|2012|s=29}}. Po prymicjach i wakacjach wrócił do Obry, aby ukończyć czwarty i ostatni rok studiów teologicznych{{odn|Kielan-Czapla|2012|s=29}}. W październiku 1933 został wysłany do [[Poznań|Poznania]] na zastępstwo na krótki czas, po czym powrócił do Obry{{odn|Kielan-Czapla|2012|s=30}}. W okresie od 28 sierpnia 1934 do 25 sierpnia 1936 był [[wikariusz]]em przy [[Bazylika św. Anny w Kodniu|Sanktuarium Matki Bożej Kodeńskiej]], gdzie został nauczycielem religii w szkole oraz [[ekonom]]em{{odn|Kielan-Czapla|2012|s=30–31}}. Następnie ze względu na słabe zdrowie prowincjał przeniósł go do Markowic koło [[Inowrocław]]ia, gdzie pełnił obowiązki ekonoma klasztornego przy boku superiora i mistrza nowicjatu, bł. o. [[Józef Cebula|Józefa Cebuli OMI]], [[Beatyfikacja|beatyfikowanego]] 13 czerwca 1999 przez papieża [[Jan Paweł II|Jana Pawła II]] w [[Warszawa|Warszawie]]{{odn|Kielan-Czapla|2012|s=32}}{{r|A}}. 19 lipca 1937 został na krótko wysłany do Łopienia koło [[Gniezno|Gniezna]], gdzie objął zastępstwo [[kapelan]]a [[Zgromadzenie Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego|urszulanek]], a ponadto w różnych parafiach prowadził [[rekolekcje]] wielkopostne{{odn|Kielan-Czapla|2012|s=33}}. 21 sierpnia 1939 przebywał chwilowo w Kodniu{{odn|Kielan-Czapla|2012|s=34}}, a następnie 29 sierpnia 1939 został administratorem parafii św. Jana Chrzciciela w Okopach{{odn|Kielan-Czapla|2012|s=35}}. Tu zastał go wybuch II wojny światowej.
W listopadzie 1941 przyjął do pracy narażając swoje życie jako organistę młodego [[Żydzi|Żyda]] Benedykta Halicza{{r|L}}, którego uratował, a który chciał się schronić przed Niemcami{{r|C}}. Ukrywał też innych{{r|C}}. Gdy w sierpniu 1942 zaczęła się akcja likwidacji [[Getto|getta]] w [[Rokitno (osiedle typu miejskiego)|Rokitnie]], kilku osobom udało się uciec do pobliskich lasów i wsi{{r|C|M}}. Między nimi byli bracia chłopcy Samuel i Aleksander Levin{{r|C|M}}. Błąkając się po okolicy, dotarli do wsi Okopy, gdzie zostali przez niego przyjęci na [[Plebania|plebanii]], a następnie ukryci w lesie i
Okres ponad czteroletniej pracy w Okopach to najpiękniejsza karta życia i posłannictwa o. Ludwika{{r|A}}. O każdej porze dnia i nocy spieszył do chorych z lekarstwem lub [[Namaszczenie chorych|sakramentem namaszczenia]]{{r|A}}. Chorym przynosił różnego rodzaju napary czy inne medykamenty{{r|A}}. W czasie wojny w lutym 1943 przez dwa tygodnie przebywał w ośrodkach polskich i spełniał tam posługę duszpasterską (dotarł nawet do [[Żytomierz]]a, 200 km na wschód od Okopów){{odn|Kielan-Czapla|2012|s=38}}.
| |||