Dezercja: Różnice pomiędzy wersjami

W czasie [[II wojna światowa|II wojny światowej]] okrutne kary stosowano szczególnie w [[Wehrmacht|Wehrmachcie]] i [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]]. Pod koniec wojny w ręce [[Schutzstaffel|SS]] i [[Żandarmeria Wojskowa|żandarmerii]] wpadły dziesiątki tysięcy zbiegłych żołnierzy i cywilów włączonych do tzw. ''[[Volkssturm]]u'', których w myśl maksymy [[Adolf Hitler|Hitlera]] ''Der Soldat kann sterben, der Deserteur muss sterben'' ("Żołnierz może umrzeć, dezerter musi umrzeć") rozstrzeliwano lub wieszano na miejscu. Oblicza się, że w ostatnich tygodniach oblężenia [[Berlin]]a w kwietniu 1945 w mieście ukrywało się co najmniej 50 000 dezerterów. W Armii Czerwonej nie tylko natychmiast rozstrzeliwano dezerterów, ale także uważano sowieckich [[jeniec|jeńców wojennych]] przebywających w obozach niemieckich za podejrzanych o dezercję, gdyż dali się wziąć do niewoli zamiast umrzeć. Bardzo surowe kary stosowano także po wojnie wobec dezerterów z wojsk sowieckich stacjonowanych w [[NRD]], których wśród rekrutów było wielu ze względu na [[Sadyzm|sadystyczne]] traktowanie młodych kolegów przez starszych, tzw. "[[Diedowszczyna|Diedowszczynę]]", do dziś dnia praktykowaną w armii rosyjskiej (najnowsza ofiara z dnia 31 grudnia 2005, co opisano w prasie światowej).