Urodził się w rodzinie Adama i Walentyny z Kietlińskich,. dzieciństwoRodzice spędziłposiadali dom letni w [[Nałęczów|Nałęczowie, w którym często przebywał]]. Ukończył państwową szkołę średnią w Warszawie, już wówczas zauważono jego wyjątkowe uzdolnienia plastyczne. W 1904 rozpoczął studia na Wydziale Inżynierii i Budownictwa [[Politechnika Warszawska|Instytutu Politechnicznego]], a równolegle rozpoczął naukę w [[Szkoła Sztuk Pięknych w Warszawie|Szkole Sztuk Pięknych]]. Po strajku studentów w 1905 Instytut Politechniczny został zamknięty, wówczas Juliusz Nagórski wyjechał do [[Paryż]]a. Rozpoczął studia na [[École nationale supérieure des beaux-arts]], równocześnie uczęszczał na wykłady do [[Académie Julian]]. W czasie nauki otrzymał pięć wyróżnień (według innych źródeł siedem). Odbył dwa staże, w 1907 praktykował u [[Bronisław Brochwicz-Rogoyski|Bronisława Brochwicz-Rogoyskiego]] przy budowie centrali telefonicznej [[PAST|Cedergren w Warszawie]], a następnie w 1908 przy budowie teatru w [[Nancy]]. W 1909 otrzymał ''"Certificat d’études section d’architecture"'', po powrocie do Warszawy rozpoczął pracę architekta. Jego twórczość można podzielić na trzy podstawowe etapy. Od 1910 do 1914 tworzył w stylu [[Eklektyzm|eklektycznym]] z elementami [[Architektura secesji|secesji]], przez kolejne cztery lata projektował budynki typowe dla [[klasycyzm]]u, a po 1918 [[Modernizm (architektura)|modernizmu]]. W październiku 1939 roku odpowiadając na apel prezydenta S. Starzyńskiego o odbudowę zniszczonego miasta rozpoczął współpracę z przedsiębiorcą budowlanym, R. Strzeszewskim. Założył też własne biuro projektowe, którym kierował architekt Jan Łukasik. Biuro to wykonało dokumentację projektową szeregu prac adaptacyjnych w objektach przejętych przez władze okupacyjne (m.in. Pałacu Rady Ministrów, przyczy Pałacu Bruhla). Sprawa ta z negatywnym wydźwiękiem trafiła na łamy prasy podziemnej (za naganne kontakty z okupantem groziła kara cywilna tzw. infamii, czyli ostracyzmu środowiskowego), ale po wyjaśnieniach została anulowana. Zostało to szczegółowo opisane w obszernej monografii architekta która ukazała się w 2016 roku. Nagórski zginął 7 sierpnia 1944 w egzekucji ludności cywilnej, najprawdopodobniej na terenie Hali Mirowskiej. W 2013 roku Muzeum Politechniki Warszawskiej zorganizowało wystawę poświęconą J. Nagórskiemu, której komisarzem był Dr. Marek Tomiczek, autor w.w. monografii.
