Muzyka w średniowieczu: Różnice pomiędzy wersjami

Jest to okres związany z działalnością szkoły Notre Dame oraz późniejszych teoretyków, jak [[Franco z Kolonii]] i [[Petrus de Cruce]]. Nastąpił wówczas rozkwit polifonii organalnej ([[organum]]), związanej z nią rytmiki i notacji modalnej oraz form organalnych, jak [[Klauzula (muzyka)|klauzula]], [[Conductus|konduktus]] i [[motet]]. Ostatnia z wymienionych form rozkwitła zwłaszcza w XIII w., w którym dokonał się dalszy rozwój rytmiki (wprowadzenie większej liczby relacji) oraz notacji muzycznej ([[prefrankońska notacja]], [[frankońska notacja]]). Czołowymi reprezentantami ars antiqua byli [[Leoninus]] i [[Perotinus]]. W okresie tym bujnie rozwinęła się twórczość świecka; działali wówczas trubadurzy, truwerzy i minnesingerzy. Najważniejszymi zabytkami ars antiqua są: [[Magnus Liber Organi]] i kodeksy Montpellier, Bamberg i Huelgas.

 

Jest to okres przeciwstawny do okresu Ars antiqua. Nastąpił wówczas wielki rozwój rytmiki, czemu towarzyszyły zmiany w notacji muzycznej ([[francuska notacja]], [[włoska notacja]]). Sprecyzowanie pojęć [[konsonans]]u i [[dysonans]]u pozwoliło na ustalenie nowych zasad harmonicznych. Na pierwszy plan wysunęła się twórczość świecka. Wykształcił się szereg nowych form we Francji ([[ballada]], [[rondeau]], [[virelai]]) i we Włoszech ([[madrygał]] i [[caccia]]). W dalszym ciągu kultywowano formę [[motet]]u, który przybrał postać [[izorytmia|izorytmiczną]]. W okresie ars nova zaczęto też opracowywać polifonicznie części stałe mszy. Głównymi ośrodkami ars nova były Francja ([[Guillaume de Machaut]]) i Włochy ([[Jacopo da Bologna]], [[Giovanni da Cascia]], później [[Francesco Landino]]). Obok [[Philippe de Vitry|Philippe'a de Vitry]] wybitnymi teoretykami tego okresu byli [[Johannes de Muris]] i [[Marchettus z Padwy]].