Powstanie Machabeuszów: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Interpunkcja: kropki w skrótach |
m →Powstanie: lit. |
||
Linia 13:
== Powstanie ==
[[Plik:Makabejske-povstani.jpg|thumb|right|250px|Bitwy Judy Machabeusza]]
Bodźcem do wybuchu powstania posłużyła odmowa złożenia ofiary pogańskiemu bóstwu przez [[Matatiasz Hasmoneusz|Matatiasza z rodu Hasmoneuszy]] i zabicie przez niego
Po odzyskaniu Jerozolimy Juda Machabeusz przystąpił do pertraktacji z Rzymem, w którego interesach było osłabienie Seleucydów. Zginął w 160 roku p.n.e. podczas walki, a dowódcą powstania został jego brat [[Jonatan Machabeusz|Jonatan]], który zdołał uzyskać dostęp do [[Morze Śródziemne|Morza Śródziemnego]] z [[Jafa|Jafą]]. Wskutek pertraktacji z Seleucydami Jonatan otrzymał tytuł wielkorządcy Judei, w zamian obiecując im pomoc wojskową. W praktyce oznaczało to przyznanie Judei niepodległości. W 152 roku p.n.e. Jonatan objął także urząd arcykapłana, łącząc w swoich rękach władzę świecką i religijną. Zginął podczas walk w 142 roku p.n.e.<ref>M. Grant, ''Dzieje dawnego Izraela'', s. 243.</ref> Za jego następcy, [[Szymon Machabeusz|Szymona Machabeusza]], Seleucydzi uznali niezależność Judei po tym, jak w latach 142–141 p.n.e. wojska żydowskie wypędziły z twierdzy Akra garnizon syryjski i zdobyły twierdzę [[Gezer]]<ref>M. Grant, ''Dzieje dawnego Izraela'', s. 243–244.</ref>. Szymon przyjął tytuł arcykapłana i etnarchy – władcy narodu<ref>M. Grant, ''Dzieje dawnego Izraela'', s. 244.</ref>.
|