Roman Szymański (generał): Różnice pomiędzy wersjami

|siły zbrojne = [[Armia Austro-Węgier|cesarska i królewska Armia]] [[Armia Cesarstwa Niemieckiego]]<br /> [[Wojsko Polskie (II RP)|Wojsko Polskie II RP]]<br />[[Wojsko Polskie we Francji (1939–1940)|Wojsko Polskie we Francji]]<br />[[Polskie Siły Zbrojne]]

'''Roman Władysław Szymański''' [[Pseudonim|ps.]] „Tebański” (ur. 26 lipca [[1895]] w [[Warszawa|Warszawie]], zm. 22 grudnia [[1974]] w [[Londyn]]ie) – oficer piechoty [[majorLegiony Polskie (1914–1918)|Legionów Polskich]], [[oficer dyplomowany]] piechoty [[Wojsko Polskie (II RP)|Wojska Polskiego II RP]], [[Wojsko Polskie we Francji (1939–1940)|Wojska Polskiego we Francji]] i [[Polskie Siły Zbrojne|Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie]], w 1963 roku mianowany [[generał brygady|generałem brygady]] przez prezydenta RP na uchodźstwie.

Po zakończeniu działań wojennych pełnił służbę w [[Wielkopolska Szkoła Podchorążych Piechoty|Wielkopolskiej Szkole Podchorążych Piechoty]], która 1 sierpnia 1922 roku została przekształcona w [[Oficerska Szkoła dla Podoficerów|Oficerską Szkołę dla Podoficerów]] w Bydgoszczy. Pełniąc służbę w szkolnictwie pozostawał oficerem 7 Pułku Piechoty Legionów<ref>''Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.'' Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 44, 912.</ref>. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu [[Kapitan (ranga)|kapitana]] ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 336. lokatą w korpusie oficerów piechoty<ref>{{odn|Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca |1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, |s. =42.</ref>}}. 13 listopada 1923 roku został powołany do [[Wyższa Szkoła Wojenna|Wyższej Szkoły Wojennej]] w Warszawie, w charakterze słuchacza IV Kursu Normalnego 1923-1925<ref>Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 71 z 13 listopada 1923 roku, s. 750.</ref>. 1 grudnia 1924 roku awansował na [[major]]a ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 roku i 102. lokatą w korpusie oficerów piechoty<ref>Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 734.</ref>. 1 października 1925 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do [[Dowództwo Okręgu Korpusu nr VI we Lwowie|Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI]] we Lwowie na stanowisko szefa Wydziału Wyszkolenia. 24 lipca 1928 roku został przeniesiony do [[Dowództwo Okręgu Korpusu nr X w Przemyślu|Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X]] w Przemyślu na stanowisko szefa Oddziału Ogólnego<ref>Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 24 lipca 1928 roku, s. 227.</ref><ref>''{{odn|Rocznik Oficerski |1928'', Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, |s. =122, 175.</ref>}}. 6 lipca 1929 roku został przeniesiony do Dowództwa [[25 Dywizja Piechoty (II RP)|25 Dywizji Piechoty]] w Kaliszu na stanowisko szefa sztabu<ref>Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 199.</ref>. 26 marca 1931 roku otrzymał przeniesienie do [[48 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych|48 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych]] w Stanisławowie, w którym odbył praktykę liniową na stanowisku dowódcy batalionu<ref>Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 101.</ref><ref>Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku), Sztab Główny, Drukarnia Sztabu Generalnego, Warszawa 1931, s. 9.</ref><ref>''{{odn|Rocznik Oficerski |1932'', Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, |s. =27, 576.</ref>}}. W grudniu 1932 roku otrzymał przeniesienie do składu osobowego inspektora armii generała dywizji [[Stefan Dąb-Biernacki|Stefana Dąb-Biernackiego]] w Wilnie na stanowisko II oficera sztabu<ref>Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 414.</ref>. W kwietniu 1937 roku został przeniesiony do [[6 Pułk Piechoty Legionów|6 Pułku Piechoty Legionów]] w Wilnie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. Od 28 stycznia 1938 roku dowodził [[39 Pułk Piechoty Strzelców Lwowskich|39 Pułkiem Piechoty Strzelców Lwowskich]] w Jarosławiu. Na czele tego [[oddział wojskowy|oddziału]] walczył w [[Kampania wrześniowa|kampanii wrześniowej]] 1939 roku.

Po przegranej kampanii przedostał się do Francji. Od czerwca 1940 roku do grudnia 1941 roku pełnił służbę w Sztabie [[7 Brygada Kadrowa Strzelców|7 Brygady Kadrowej Strzelców]] na stanowisku szefa Oddziału III Operacyjnego. Następnie został skierowany do [[Polskie Siły Zbrojne w ZSRR (1941-1942)|Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR]]. W marcu 1942 roku został zastępcą komendanta Ośrodka Organizacyjnego Armii, a w styczniu 1943 roku komendantem Ośrodka Wyszkolenia Piechoty, wchodzącego w skład Centrum Wyszkolenia Armii. W grudniu 1943 roku został mianowany dowódcą [[2 Brygada Strzelców Karpackich|2 Brygady Strzelców Karpackich]]. 1 marca 1944 roku awansował na [[pułkownik]]a w korpusie oficerów piechoty. W maju 1944 roku na czele 2 BSK walczył w [[Bitwa pod Monte Cassino|bitwie pod Monte Cassino]]. We wrześniu 1944 roku objął stanowisko komendanta [[Wyższa Szkoła Wojenna|Wyższej Szkoły Wojennej]] w Eddleston, w Szkocji. Obowiązki komendanta W.S.Woj. wykonywał do października 1946 roku. W latach 50. XX wieku sprawował obowiązki szefa [[Sztab Generalny Wojska Polskiego|Sztabu Głównego]]. {{fakt|19 marca 1963 roku Prezydent RP [[August Zaleski]] awansował go na generała brygady w korpusie generałów{{odn|Dembiński|1969|s=2}}{{odn|Kryska-Karski|Żurakowski|1991|s=}}. W latach 60. XX wieku pełnił funkcję kanclerza Kapituły Krzyża Orderu Wojennego Virtuti Militari. Zmarł 22 grudnia 1974 roku w Londynie<ref>Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 1-2 (72), Warszawa 1975, s. 700.</ref>. Pochowany na [[Cmentarz North Sheen|cmentarzu North Sheen]].

[[Kategoria:MajorowiePodpułkownicy piechoty II Rzeczypospolitej]]