Aldfrith z Nortumbrii: Różnice pomiędzy wersjami

Aldfrith musiał dbać o swoje kontakty z kościołem w Nortumbrii, który w owym czasie cieszył się znacznymi przywilejami i wpływami. Duchowni nie tylko cieszyli się autorytetem związanym z władzą kościelną, ale również byli właścicielami gruntów i w znacznym stopniu kontrolowali handel. Aldfrith wydaje się cieszyć poparciem duchowieństwa, zwłaszcza swojej przyrodniej siostry [[Elfleda z Nortumbrii|Elfledy]]<ref>Yorke, s. 116</ref> i wpływowego biskupa [[Kutbert z Lindisfarne|Cuthberta]], który wręcz przepowiedział mu sukcesję na tronie Nortumbrii{{r|ca}}. Utrzymywał również kontakty z [[Aldhelm (biskup Sherborne)|biskupem Sherborne Aldhelmem]] i przyjaźnił się z [[AdomnanAdamnan z Hy|Adomnanem]]em, opatem klasztoru na wyspie Iona{{r|gk}}. To właśnie opat Adomnan negocjował z królem uwolnienie irlandzkich jeńców, pojmanych po bitwie z księciem Berhtem. Zezwolił również, za namową [[Arcybiskupi Canterbury|arcybiskupa Canterbury]] [[Teodor z Tarsu|Teodora]], na powrót do Nortumbrii jednego z najpotężniejszych ówczesnych duchownych, biskupa [[Wilfryd z Yorku|Wilfrida]]{{r|ca}}, wygnanego przez Egfryta za przekonywanie jego żony [[Etelreda z Anglii Wschodniej|Etelredy]] do zachowania celibatu. Wkrótce jednak doszło do konfliktu między królem a biskupem, u którego podstaw leżało przywiązanie Aldfritha do [[kościół iroszkocki|tradycji kościoła celtyckiego]] oraz dążenie Wilfryda do odzyskania władzy nad całą diecezją nortumbryjską, podzieloną w 677 na dwie odrębne. Konflikt zaognił się do tego stopnia, że król ponownie wygnał biskupa, który schronił się na dworze Mercji. Nie pomogła nawet interwencja [[Jan IV (papież)|papieża Jana VI]], Aldfrith pozostał nieugięty{{r|ca}}.