Cesarz Japonii

Cesarz Japonii (jap.-天皇-ten'nō- niebiański władca) - tytuł monarszy władcy Japonii, ceremonialnej głowy państwa. Od 1989 roku panującym cesarzem jest Akihito.

Historia

Według japońskich kronik Nihonshoki i Kojiki, pierwszym cesarzem był Jimmu, który dzięki bogini słońca Amaterasu i krukowi Yatagarasu podbił Archipelag Japoński i w 660 roku p.n.e. stał się pierwszym jego władcą. W rzeczywistości władcy plemienni państwa Yamato dopiero w VI wieku zaczęli umacniać władzę nad zgromadzeniami naczelników uji i nazywać siebie sumeramikoto, co było równorzędne z tytułem tennō. Chińskie kroniki wymieniają około 100 królestw w państwie nazywanym Wa, która to nazwa utarła się w historiografii koreańskiej i chińskiej jako nazwa Japonii do czasów historycznych . W V wieku natomiast pięciu władców Japonii wysyłało daninę cesarzowi chińskiemu. W czasie panowania cesarza Kōtoku (645- 654) rozpoczął się okres reform ery Taika- otwarcie nawiązywano wtedy do kultury chińskiej, czerpano z niej obficie, czego wyrazem były: wznoszenie od 645 r. dworu cesarskiego na wzór chiński w miejscowości Naniwa, utworzenie ośmiu ministerstw, rozpoczęcie przydziału stołecznej ziemi, rozpowszechnienie się buddyzmu i pisma chińskiego, a także sam tytuł cesarski. Dzięki cesarzowi Tenchi, wcześniej znanemu jako książę  Naka no Ōe umocniła się pozycja cesarza i samego młodego państwa japońskiego, a cesarze kilkadziesiąt lat później rządzili krajem z nowo wybudowanej stolicy Heijō.