Wikipedia

Charyzmaty: Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
→‎We współczesnym Kościele katolickim: uzup. , bardziej neutralne brzmienie
Linia 39:
 
== We współczesnym Kościele katolickim ==
W ramach odnowy [[teologia|teologii]] katolickiej [[Sobór watykański II]] przywrócił świadomość znaczenia charyzmatów w Kościele. Na ich temat toczyła się dyskusja podczas sesji Soboru w dniu 22 października 1963 roku. Wobec głosów mówiących, że nadzwyczajne dary charyzmatyczne były kwestią jedynie Kościoła pierwotnego. Kardynał [[Léon-Joseph Suenens]], [[Archidiecezja mecheleńsko-brukselska|arcybiskup Brukseli]], jeden z czterech moderatorów Soboru, przedstawił rację za ich niezbędnością w życiu Kościoła współczesnego. Kardynał przekonywał, że bez nich pojęcie Ludu Bożego oraz Ciała Chrystusowego, którym Sobór przywrócił pierwotne znaczenie, pozostałoby martwą literą. Zaprzeczenie charyzmatom przeszkodziłoby przebudzeniu duchowemu Ludu Bożego. Jego racje przyczyniły się do ujęcia nauczania o charyzmatach w tekście soborowym ''[[Lumen gentium]]''. Dokument mówi, iż dary Ducha stanowią zwyczajny element życia duchowego Kościoła i są przyznawane każdemu ochrzczonemu<ref>{{Cytuj książkę | url =http://analizy.biz/apologetyka/index.php-option=com_content&task=view&id=379&Itemid=87.htm | autor = Tenże | tytuł = Nowa Pięćdziesiątnica w drugiej połowie XX wieku | inni = Tadeusz Jania (przekład) | autor r = Monique Hébrard| rozdział =
Na [[Sobór watykański II|Soborze Watykańskim II]] zmodyfikowano nieco naukę na temat charyzmatów. Jeden z prowadzących [[Léon-Joseph Suenens]] (wielki entuzjasta pentekostalizmu i późniejszy przywódca ruchu charyzmatycznego), przeciwstawiając się obowiązującej co najmniej od św. Augustyna doktrynie o ustaniu charyzmatów, przeforsował wzmiankę o nich w [[Lumen gentium|Konstytucji Dogmatycznej o Kościele]]:
I. Nowa Pięćdziesiątnica w drugiej połowie XX wieku | miejsce = Kraków | wydawca = Wydawnictwo M | rok = 1994 | strony = 136 }}</ref>
:{{Cytat|Ponadto ten sam Duch Święty nie tylko przez sakramenty i posługi uświęca i prowadzi Lud Boży oraz cnotami go przyozdabia, ale „udzielając każdemu, jako chce” (1 Kor 12,11) darów swoich, rozdziela między wiernych wszelakiego stanu także szczególne łaski, przez które czyni ich zdatnymi i gotowymi do podejmowania rozmaitych dzieł lub funkcji mających na celu odnowę i dalszą pożyteczną rozbudowę Kościoła, zgodnie ze słowami: „Każdemu dostaje się objaw Ducha dla ogólnego pożytku” (1 Kor 12,7). A ponieważ te charyzmaty, zarówno najznamienitsze, jak i te bardziej pospolite a szerzej rozpowszechnione, są nader stosowne i pożyteczne dla potrzeb Kościoła, przyjmować je należy z dziękczynieniem i ku pociesze. O dary zaś nadzwyczajne nie należy się ubiegać lekkomyślnie ani spodziewać się zarozumiale po nich owoców apostolskiej działalności, sąd o ich autentyczności i o właściwym wprowadzeniu ich w czyn należy do tych, którzy są w Kościele przełożonymi i którzy szczególnie powołani są, by nie gasić Ducha, lecz doświadczać wszystkiego i zachowywać to, co dobre (por. 1 Tes 5,12 i 19- 21). /''Lumen gentium'' 12/}}▼
Stwierdzenie ''Lumen gentium'', otwarło możliwość działania odnowy charyzmatycznej w Kościele katolickim. Kard. Suenens był współautorem tzw. ''Dokumentu z Malines''. O charyzmatach mówi także ''[[Katechizm Kościoła Katolickiego]]'' w akapitach 799-801.
 
W 15 maja 2016 r. kardynał [[Gerhard Ludwig Müller|Gerhard Müller]] opublikował List [[Kongregacja Nauki Wiary|Kongregacji Nauki Wiary]] zatytułowany ''Iuvenescit Ecclesia'' (''Kościół się odmładza'') do Biskupów Kościoła katolickiego na temat znaczenia relacji między darami hierarchicznymi a charyzmatycznymi dla życia i misji Kościoła. Tekst zaczyna się następująco:
▲:{{Cytat|Ponadto ten sam Duch Święty nie tylko przez sakramenty i posługi uświęca i prowadzi Lud Boży oraz cnotami go przyozdabia, ale „udzielając każdemu, jako chce” (1 Kor 12,11) darów swoich, rozdziela między wiernych wszelakiego stanu także szczególne łaski, przez które czyni ich zdatnymi i gotowymi do podejmowania rozmaitych dzieł lub funkcji mających na celu odnowę i dalszą pożyteczną rozbudowę Kościoła, zgodnie ze słowami: „Każdemu dostaje się objaw Ducha dla ogólnego pożytku” (1 Kor 12,7). A ponieważ te charyzmaty, zarówno najznamienitsze, jak i te bardziej pospolite a szerzej rozpowszechnione, są nader stosowne i pożyteczne dla potrzeb Kościoła, przyjmować je należy z dziękczynieniem i ku pociesze. O dary zaś nadzwyczajne nie należy się ubiegać lekkomyślnie ani spodziewać się zarozumiale po nich owoców apostolskiej działalności, sąd o ich autentyczności i o właściwym wprowadzeniu ich w czyn należy do tych, którzy są w Kościele przełożonymi i którzy szczególnie powołani są, by nie gasić Ducha, lecz doświadczać wszystkiego i zachowywać to, co dobre (por. 1 Tes 5,12 i 19- 21).}}
{{ Cytat| Kościół odmładza się na mocy Ewangelii, a Duch Święty stale go odnawia, budując i prowadząc go „poprzez rozmaite dary hierarchiczne i charyzmatyczne (por. ''Lumen gentium'', n. 4). Sobór Watykański II wielokrotnie podkreślał cudowne dzieło Ducha Świętego, który uświęca Lud Boży, kieruje nim, uposaża go w cnoty i ubogaca szczególnymi łaskami, w ten sposób go budując. Wielorakie jest działanie boskiego Parakleta w Kościele.<ref>Por. {{Cytuj stronę | url = http://episkopat.pl/relacja-miedzy-darami-hierarchicznymi-a-charyzmatycznymi-list-kongregacji-nauki-wiary/ | tytuł = Relacja między darami hierarchicznymi a charyzmatycznymi – list Kongregacji Nauki Wiary | praca = KOnferencja Episkopatu Polski (strona oficjalna) | data dostępu = 2017-03-01| data = 15 maja 2016 r.}}</ref>}}
 
Wyrażenie użyte w ''Lumen gentium'', jako owoc kompromisu, jest niezbyt jasne, ale w pewnym stopniu otwarło możliwość działania odnowy charyzmatycznej w Kościele katolickim. Dość wieloznaczne są także określenia użyte w ''Katechizmie Kościoła katolickiego'' (nr 799-801). Pewną kontrowersją jest też to, że częściowo zarzucono naukę apostolską od Św. Augustyna do Św. Bazylego Wielkiego, koncentrując się na szeroko pojętym ekumenizmie. Oficjalnie Kościół katolicki nie wypowiada się jasno na ten temat; tzw. ''Dokumenty z Malines'' są jedynie osobistym stanowiskiem Suenensa.
 
== Zobacz też ==
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/wiki/Charyzmaty”