Stanisław Bukowiecki: Różnice pomiędzy wersjami

Studiował prawo na [[Uniwersytet Warszawski|Uniwersytecie Warszawskim]], a następnie na Uniwersytecie w [[Heidelberg|Heidelbergu]], uzyskując tytuł doktora praw. W [[1887]] r. był jednym z założycieli Związku Młodzieży Polskiej "Zet". Powrócił do Warszawy, gdzie odbył aplikację sądową i adwokacką. Wkrótce z powodu choroby oczu stracił wzrok. Pomimo tego dostał pracę syndyka zakładów przemysłowych w [[Starachowice|Starachowicach]]. W 1916 r. został dyrektorem Departamentu Sprawiedliwości w [[Tymczasowa Rada Stanu|Tymczasowej Radzie Stanu]], a – po powołaniu w [[1917]] r. [[Rada Regencyjna|Rady Regencyjnej]] – ministrem sprawiedliwości w [[rząd Jana Kucharzewskiego|rządzie Jana Kucharzewskiego]] (w okresie od 7 grudnia 1917 r. do 27 lutego [[1918]] r.). Był to wyraz uznania dla jego zdolności i zaangażowania w sprawę odzyskania niepodległości [[Polska|Polski]]. Reprezentował pogląd, że konieczne jest wyszkolenie kadr polskich urzędników i sędziów. Po odzyskaniu niepodległości został ponownie mianowany ministrem sprawiedliwości w [[rząd Jana Kucharzewskiego|rządzie Jana Kucharzewskiego]]. Stał się twórcą polskiego sądownictwa i prokuratury. Za jego rządów zbudowano podstawy i zasady humanitarnego więziennictwa, uporządkowano i zharmonizowano działanie potrójnego ustawodawstwa, obowiązującego w trzech różnych zaborach. Starał się wpoić sędziom i prokuratorom poczucie obowiązkowości oraz bezwzględnej bezstronności i sprawiedliwości w wydawaniu wyroków i zarządzeń. Zwalczał także panującą częściowo w Ministerstwie Sprawiedliwości tendencję nie dopuszczania Żydów do stanowisk sędziowskich. Pod koniec 1918 r. otrzymał zadanie stworzenia Prokuratorii Generalnej Państwa, czyli urzędu, którego zadaniem była obrona interesów skarbu państwa. Był jej prezesem aż do wybuchu [[kampania wrześniowa|wojny obronnej 1939 r.]] Założył oddziały Prokuratorii we wszystkich siedzibach sądów apelacyjnych oraz w [[Gdańsk|Gdańsku]]. Jednocześnie od [[1923]] r. sprawował funkcję wiceprezesa [[Komisja Kodyfikacyjna|Komisji Kodyfikacyjnej]], której zadaniem było stworzenie jednolitych dla całej Polski kodeksów: cywilnego, karnego, handlowego, wekslowego oraz postępowania cywilnego i karnego. W październiku [[1939]] r. w Warszawie był jednym ze współzałożycieli Związku "Wolność i Lud", czyli późniejszego Związku Syndykalistów Polskich, w którego działalność konspiracyjną angażował się aż do śmierci. Zmarł wiosną 1944 r. i został pochowany na [[Cmentarz Powązkowski|Cmentarzu Powązkowskim]].