Thiền: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Jakas1 (dyskusja | edycje)
literówka
Linia 19:
O buddyzmie z Jiaozhou, a zwłaszcza o jego mnichach, można się także dowiedzieć z wierszy chińskich, w których wspomina się o buddystach z tego rejonu. Przykładem może być także tekst ''[[Datang Xiyu qiufa gaoseng zhuan]]'' (''Biografie wybitnych mnichów z [[Dynastia Tang|Tang]], którzy podróżowali do Indii w poszukiwaniu Dharmy'') znanego buddyjskiego podróżnika [[Yijing]]a{{odn|Nguyen|1997|s=13}}.
 
Tak więc buddyzm istniał w Wietnamie prawie od tysiąca lat do chwili, gdy kraj ten uzyskał wolność. Wczesne dynastie wietnamskie znajdowały w klerze buddyjskim kulturową moc, która mogła im służyć w ich polityce. Takimi wczesnymi dynastiami były: [[Władcy Wietnamu|Đinh]], [[Władcy Wietnamu|(Starsza) Lê]] i [[Władcy Wietnamu|Lý]]. Gdy dynastia Tang zaczęła chylić się do upadku, przywódcy wietnamscy zobaczyli szansę na uzyskanie niezależności na swoich własnych prawach. W [[939]] r. [[Ngô Quyền]] pobił w bitwie nanad rzeką [[Bạch Đằng]] chińskie wojska [[Późniejsza Dynastia Han|Południowej Dynastii Han]]. Z zamieszania po jego śmierci (w [[944]]) zwycięsko wyszedł w [[968]] r. [[Đinh Bộ Lĩnh]] (Đinh Tiên Hoang), założyciel dynastii Đinh, który proklamował siebie cesarzem. Założył także hierarchiczny system rang urzędników dworskich, mnichów buddyjskich i kapłanów taoistycznych. Czyli buddyzm został wprzęgnięty w struktury państwowe. Co więcej, na [[stela]]ch nagrobnych z tego okresu znaleziono [[mantra|mantry]], tak więc w Wietnamie był już także obecny buddyzm tantryczny{{odn|Nguyen|1997|s=14}}.
 
Po dynastii Đinh nastąpiła dynastia (Starszej) Lê ([[980]]-[[1009]]) i wiadomo, że założyciel dynastii [[Lê Đại Hành]] (pan. [[980]]-[[1005]]) wspierał buddyzm. Z historycznych zapisów wiadomo także, że buddyzm wszedł w bliskie związki z rodzimymi religiami Wietnamu. Złożyły się na to dwie przyczyny - immanentna tendencja buddyzmu do tworzenia synkretycznych związków oraz początkowy brak świątyń i klasztorów buddyjskich, więc misjonarze buddyjscy osiedlali się w świątyniach rodzimych religii. Tak jak i gdzie indziej, rodzime bóstwa po konwersji stały się obrońcami Dharmy. To powodowało, że buddyjscy mnisi byli bardzo blisko związani z lokalnymi społecznościami i w czasach kryzysowych wspomagali je i np. rozniecali patriotyczne nastroje. Konfucjańscy urzędnicy byli na to zbyt zajęci swoimi sprawami dworskimi i administracyjnymi. Ponieważ konfucjańskie wykształcenie elit stało się w tym czasie normą, liczni mnisi buddyjscy pochodzący z elitarnych rodzin byli już ludźmi wykształconymi zanim weszli do [[Klasztor buddyjski|klasztorów]]{{odn|Nguyen|1997|s=15}}.