Józefina Bakhita: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
→‎Życiorys: Poszerzono treść
Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej)
Wycofano ostatnią zmianę treści (wprowadzoną przez 185.89.217.226) i przywrócono wersję 48707704 autorstwa MalarzBOT
Linia 30:
 
== Życiorys ==
Ten niewolnik urodziłUrodziła się w roku 1868 w Olgossie, niedaleko góry Agilere, w prowincji [[Darfur]], w [[Sudan]]ie. Jako kilkuletnia dziewczynka została porwana przez arabskich handlarzy niewolników. To dramatyczne w życiu dziewczynki wydarzenie spowodowało, że zapomniała własnego imienia. Nazwano ją „Bakhita”, co znaczy ''mająca szczęście'', ''szczęściara''. Wielokrotnie sprzedawana doświadczyła licznych cierpień m.in. na jej skórze wykonywano nożem tatuaże, a rany zasypywano solą. Jako piętnastolatka została zakupiona przez włoskiego konsula, Callisto Legnaniego, który po kilkudziesięciu miesiącach zabrał ją ze sobą do [[Włochy|Włoch]]. Tam została opiekunką w rodzinie Mariny Turiny Michieli. Ona to widząc dobroć i spokój w Bakhicie oddała ją „do przyuczenia” siostrom [[Kanosjanki|kanosjankom]] (Zgromadzenie Sióstr Córek Miłości Służebnic Ubogich św. Magdaleny z Canossy). Tam otrzymała zgodę na poznanie wiary [[Katolicyzm|katolickiej]], z którą spotkała się już wcześniej. 9 stycznia [[1890]] roku przyjęła [[chrzest]], [[bierzmowanie]] i [[Eucharystia (sakrament)|pierwszą komunię]]. Otrzymała imię [[Józefina (imię)|Józefina]]. Kilka lat później wstąpiła do zakonu. Zgodnie z prawem włoskim nie była już niewolnicą, dlatego też nie wyjechała do [[Afryka|Afryki]], gdy otrzymała taki nakaz od pani Michieli, jej poprzedniej właścicielki. Przez ponad 50 lat życia zakonnego była wierną, pełną miłości, ciepła i troski służebnicą. Do jej obowiązków należały przede wszystkim zadania fizyczne. Była kucharką, szwaczką, praczką czy furtianką. Ta ostatnia funkcja sprawiła, że o jej cieple przekonali się także świeccy spoza murów zakonnych. Wielokrotnie wystawiana na próbę, wyszydzana z powodu swojego pochodzenia okazała się pełną wiary chrześcijanką. Do końca życia pracowała i modliła się w domu zakonnym w [[Schio]]. Zmarła na skutek choroby w [[1947]] roku. Pochowana została trzy dni po swojej śmierci, 11 lutego [[1947]] roku.
 
Życiorys Józefiny Bakhity [[Benedykt XVI]] przedstawił w encyklice ''[[Spe salvi]]'' jako przykład nierozerwalnej i determinującej relacji [[Wiara (chrześcijaństwo)|wiary]] i [[Nadzieja (chrześcijaństwo)|nadziei]] w życiu chrześcijan<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Benedykt XVI| imię = | autor link = Benedykt XVI| tytuł = [[Spe salvi]] n. 3 | wydawca = [[Wydawnictwo M]]| miejsce = Kraków| rok = 2007| strony = 8-10| isbn = 978-83-60725-76-4}}</ref>.