Apollo 7: Różnice pomiędzy wersjami

Start odbył się 11 października 1968 roku o godzinie 15:02:45 [[Uniwersalny czas koordynowany|UTC]]. Miejscem startu był [[kosmodrom]] na [[Przylądek Kennedy'egoCanaveral|Przylądku Kennedy'goKennedy’ego]]. Rakietą nośną była rakieta [[Saturn IB]] (udźwig tej rakiet był pięć razy mniejszy od [[Saturn V|Saturna V]]). Statek został wprowadzony na początkową orbitę o parametrach 228&nbsp;x&nbsp;284&nbsp;km. Ponieważ Apollo 7 nie został wyposażony w [[Moduł księżycowy|lądownik księżycowy LM]], osłona drugiego stopnia rakiety zawierała jedynie ramę do której zamontowano cel do symulacji [[Dokowanie (astronautyka)|dokowania]], przeznaczony do ćwiczeń z udziałem pilota misji, Donna Eisele{{r|apollo}}.<br />

Przed i w trakcie startu kabina była wypełniona mieszaniną [[tlen]]u i [[azot]]u w stosunku 6:4, co stanowiło rezultat tragicznej lekcji, jaką stanowił dla [[NASA]] pożar na pokładzie [[Apollo 1]]. Z czystego tlenu składała się atmosfera wewnątrz skafandrów załogi. Zawartość tlenu zaczynała rosnąć w kabinie dopiero po starcie, zmierzając stopniowo do 100% przy ciśnieniu 345 [[Paskal|hPa]]. W porównaniu ze statkami wykorzystywanymi we wcześniejszych programach kosmicznych, kapsuła Apollo była stosunkowo wygodna – astronauci mogli się w miarę swobodnie poruszać, a nawet przygotowywać ciepłe posiłki. Silnik statku Apollo spisał się znakomicie, wykonując nie tylko krótko- i długotrwałe odpalenia, ale także dużą liczbę odpaleń w trakcie lotu. Był to największy silnik, jakim załoga mogła sterować ręcznie, kontrolując kierunek wektora ciągu. Ćwiczenia obejmowały m.in. orbitalne spotkanie przeprowadzone jedynie za pomocą obserwacji wzrokowej i ustalenie orientacji statku w stosunku do celu dokowania za pomocą [[sekstant]]u. Ani rakieta nośna, ani statek kosmiczny nie spowodowały żadnych kłopotów. Zanotowano jedynie drobne anomalie, które były korygowano przez systemy zapasowe{{r|apollo}}.