J. Samuel White: Różnice pomiędzy wersjami

'''J. Samuel White''' − brytyjska [[stocznia]] mająca swoją siedzibę we wschodnim [[Cowes]] (East Cowes) na wyspie [[Wight]], obecnie nieistniejąca. Jedna z najstarszych stoczni brytyjskich (podczas II wojny światowej wymieniana jako najstarsza ze stoczni na liście [[Admiralicja brytyjska|Admiralicji]])<ref name=jane>F.E. McMurtrie (1941), ''Jane's Fighting Ships 1940'', s.9</ref>.

[[File:ORP Grom.jpg|thumb|250px|[[ORP Grom (19371936)|ORP "Grom"]]]]

Historia stoczni w Cowes związana jest z rodziną Johna White'a, która zajmowała się wcześniej produkcja stoczniową w Broadstairs Harbour hrabstwie Kent. Na początku XIX wieku jego syn Thomas White (1773–1859) przeniósł się do Cowes, aby zarządzać istniejącą tam od XVII wieku stocznią Naya<ref name=kryger>Z. Kryger, ''Polskie...'', s.59-60</ref>. W następnych latach rozbudował i powiększył stocznię, położoną na wschodnim brzegu rzeki Medina. Nad projektowaniem jednostek pracowali też jego synowie: Joseph, John i Robert. Thomas zarządzał firmą do 1853, a następnie, do 1860, zarządzał nią syn Josepha, Hamilton White. Do śmierci w 1915 stocznią zarządzał syn Johna, John Samuel White, za którego rządów nastąpił najbardziej dynamiczny rozwój zakładu. Od jego imienia przyjęto ostateczną nazwę stoczni J. Samuel White & Co Ltd. Zakładem później zarządzali jego synowie John Lee White i Herbert Samuel White<ref name=kryger/>.

Stocznia White była zakładem średniej wielkości i specjalizowała się w małych i średnich statkach i okrętach. Nie budowano okrętów większych, od [[niszczyciel]]i - z wyjątkiem stawiacza min [[HMS Abdiel (19411940) |"Abdiel"]] dla marynarki brytyjskiej wodowanego w 1940<ref name=kryger/>. W okresie międzywojennym stocznia nie uzyskiwała licznych zamówień ze strony marynarki brytyjskiej (z 77 typowych niszczycieli serii [[niszczyciele typów A-I|A-I]], White zbudował na zamówienie brytyjskie tylko 5 jednostek), natomiast produkowała niszczyciele na eksport. Eksportowe niszczyciele projektu White były to duże i silne jednostki, jak sześć okrętów typu ''Almirante Lynch'' dla Chile, trzy typu ''Mendoza'' dla Argentyny, a przede wszystkim dwa polskie niszczyciele typu [[niszczyciele typu Grom|''Grom'']]. Niszczyciele typu ''Grom'' były wykorzystywane w przedwojennych publikacjach reklamowych jako "wizytówka" stoczni, będąc jednymi z największych, najszybszych i najsilniej uzbrojonych jednostek tej klasy na świecie, a także największymi okrętami zbudowanymi do tamtej pory w tej stoczni.

Więcej zamówień ze strony marynarki brytyjskiej na niszczyciele i mniejsze jednostki stocznia otrzymała w związku z intensyfikacją budowy okrętów tuż przed wojną i w jej trakcie. W tym czasie stocznia posiadała 7 pochylni do budowy okrętów do 122 metrów długości (400 stóp) i 80-tonowy dźwig przy nabrzeżu wyposażeniowym<ref name=jane/>. Posiadała też własne zakłady produkujące kotły wodnorurkowe, maszyny parowe, turbiny i silniki Diesla<ref name=jane/>.

***[[HMS Kempenfelt (1931)|HMS "Kempenfelt"]] (1931)

***[[ORP Grom (19371936)|ORP "Grom"]] (1936)

***[[ORP Krakowiak (19411940)|ORP "Krakowiak"]] (19391940)

**"[[Kasuga (1863)|Kasuga]]" (1863 - bocznokołowy slup marynarki Japonii)

**[[HMS Swift (18871885)|HMS "Swift"]] (1885)

**[[HMS Abdiel (19411940) |HMS "Abdiel"]] (1940, stawiacz min)

*Roger Chesneau (red.): ''Conway's All the World's Fighting Ships 1922-1946'', Londyn 1992, {{ISBN|0-85177-146-7}}