Olga Lipińska: Różnice pomiędzy wersjami

Według prasy podziemnej na początku [[lata 80. XX wieku|lat 80.]] Olga Lipińska miała brać udział w przełamywaniu [[Stan wojenny w Polsce 1981-1983(1981–1983)#Opór społeczeństwa|bojkotu telewizji]] przez aktorów<ref>„Kraj”, nr 2/1984; Lipińska zaprzeczała zarzutom. Wyjaśniała, że i ją początkowo dotknął środowiskowy ostracyzm, gdy, po wprowadzeniu stanu wojennego, telewizja nadała premierę jej spektaklu ''[[Balladyna]]'', a potem nadal emitowała autorski kabaret artystki. W przypadku ''Balladyny'' była to jednak premiera materiału zrealizowanego jeszcze przed wprowadzeniem stanu wojennego, w przypadku kabaretów powtórki archiwalnych programów, a ona jak wielu pracowników TVP nie była wpuszczana do zmilitaryzowanego budynku telewizji do wiosny 1982, zob. Tadeusz Pikulski, ''Prywatna historia telewizji publicznej'', Muza, Warszawa 2002, {{ISBN|83-7319-201-8}}, Olga Lipińska, ''Mój pamiętnik potoczny'', Prószyński i S-ka, Warszawa 2005, {{ISBN|83-7469-013-5}}.</ref>.

Przez kilkanaście lat regularnie publikowała swoje felietony w „[[Twój Styl|Twoim Stylu]]”, które złożyły się na wydaną w 2005 książkę ''Mój pamiętnik potoczny''. W 2009 ukazał się kolejny zbiór felietonów – ''Co by tu jeszcze...''. Rok 2013 przyniósł następną książkę – ''Jeszcze słychać śmiech...'', będącą zbiorem felietonów z lat 2009-2013<ref>Olga Lipińska, ''Jeszcze słychać śmiech...'', Prószyński i s-ka, Warszawa 2013, {{ISBN|978-83-7839-615-4}}.</ref>. W końcowym felietonie autorka deklaruje zaniechanie dalszej twórczości publicystycznej z powodu narastającego pesymizmu, wywołanego stopniowym obniżaniem się poziomu intelektualnego w społeczeństwie, zwłaszcza u młodego pokolenia<ref>Olga Lipińska, ''Jeszcze słychać śmiech...'', Prószyński i s-ka, Warszawa 2013, {{ISBN|978-83-7839-615-4}}, s. 203-206 (tekst ''Zamiast ostatniego felietonu'').</ref>.