Petro Pancz: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
poprawa przek., WP:SK+ToS+mSK, redakcyjne, lead |
poprawa linków, drobne redakcyjne |
||
Linia 32:
Wiosną 1921 r. Pancz wrócił do Wałek. W tym okresie pisarz rozpoczął twórczą działalność. W gazetach „Вісті”, „Незаможник”, „Селянська правда” pojawiły się jego pierwsze utwory, opowiadania, felietony, drukowane pod pseudonimem Maksym Otawa. Wysyłając materiał do „Незаможникa”, Panczenko podpisywał się skrótowo P. Pan, ale nadchodzące czasy „wojny z panami” spowodowały, że wystraszony następstw redaktor gazety zmienił ową skróconą formę na P.Pancz. W 1923 r. Pancz znalazł się z powrotem w Charkowie, ówczesnej stolicy Ukrainy. Pracował w magazynie „Червоний шлях”. Jego książki wychodziły wtedy jedna za drugą: ''Там, де верби над ставом, Гнізда старі, Поза життям, Солом`яний дим, Мишачі нори''. W tym czasie Pancz należał do grup literackich: Плуг, ВАПЛІТЕ, ВУСПП. W 1928 r. został wydany zbiór powieści ''Голубі ешелони.'' Przez 20 lat, do 1947 r., Pancz doświadczał niemiłych przytyków za treść książki, której następnej redakcje wychodziły już ideologicznie zmienione.
Pierwsza powieść ''Право на смерть'' była już od początku poddana cenzurze i ukazała się pod nazwą ''Облога ночі''. W latach 30. Pancz przerabiał tematykę rewolucyjno-historyczną o dzieciach i dla dzieci, w książkach ''Малий партизан, Будемо літати, Син Таращанського полку''. {{fakt|data=2012-02|W latach 1939–1940 stał na czele [[Lwowskie Stowarzyszenie Pisarzy|Lwowskiego Stowarzyszenia Pisarzy]]}}, a podczas [[II wojna światowa|II wojny światowej]] był głównym redaktorem działu literatury w radiostacji „Ukraina Radziecka” w [[Moskwa|Moskwie]]. Wtedy został członkiem [[Komitet Wszechsłowiański|Komitetu Wszechsłowiańskiego]], w którym pracował do zakończenia wojny. W tych latach jego twórczy dorobek to: ''Рідна земля, Гнів матері, Зозуля, Кортить курці просо''. W 1954 r. ukazał się jeden z najlepszych utworów Pancza: powieść ''Гомоніла Україна''. W 1965 Pancz napisał o swojej młodości w powieści ''На калиновим мості''. Utwór ten został odznaczony później [[Narodowa Nagroda im. Tarasa Szewczenki|Nagrodą im. Tarasa Szewczenki]].
Twórczość dla dzieci to osobny dział w twórczości Panczenki: jeszcze w 1922 r. napisał krótki utwór ''Свистин'', a potem w 1924 r. ''Портрет''. W latach trzydziestych światło dzienne ujrzały książeczki dla dzieci: ''Гиля, гуси, Вовчий хвіст, Будемо літати, Гарні хлопці, Для вас і про вас''. Ostatnia książka Panczenki, zbiór przemyśleń i krótkich form literackich ''Відлітають журавлі'', {{SORTUJ:Pancz, Petro}}
| |||