Szymon Marcin Kozłowski: Różnice pomiędzy wersjami

Urodził się [[5 listopada]] [[1819]] roku w [[Olita|Olicie]] w powiecie trockim na [[Litwa|Litwie]], jako syn Jana i Magdaleny z Lenkiewiczów, szkołę szlachecką ukończył w [[Kiejdany|Kiejdanach]]. Do [[seminarium duchowne]]go w [[Wilno|Wilnie]] wstąpił w [[1839]] roku, po dwóch latach został studentem wileńskiej Akademii Duchownej, którą ukończył po jej przeniesieniu do [[Petersburg]]a. Święcenia kapłańskie otrzymał w [[1844]] roku. [[22 czerwca]] [[1845]] roku uzyskał stopień magistra teologii. W latach 1845-1848 był nauczycielem gimnazjum w [[Kowno|Kownie]] oraz profesorem teologii moralnej i homiletyki w wileńskim Seminarium Duchownym. W latach 1848-1851 wykładał historię Kościoła i prawo kanoniczne, a w latach 1851-1863 był [[rektor (seminarium)|rektorem]] seminarium. W [[1852]] roku został mianowany [[kanonik]]iem, w roku [[1862]] [[prałat]]em kustoszem kapituły katedralnej wileńskiej, a w 1866 roku asesorem Kolegium Duchownego w Petersburgu. W [[1877]] roku został rektorem [[Akademia Duchowna w Petersburgu|Akademii Duchownej w Petersburgu]]. W [[1883]] roku [[papież]] [[Leon XIII]] prekonizował go na biskupa łucko-żytomierskiego. Miał niełatwe zadanie naprawienia szkód powstałych w okresie 13-letniego zesłania jego poprzednika. Tej pracy poświęcił swoje rządy. Lojalny był wobec rządu rosyjskiego. W [[1884]] roku zasuspendował proboszcza, który przyjął w kościele metropolitę prawosławnego, za co władze carskie zmniejszyły mu pensję o połowę, ale już pod koniec [[1885]] roku kara ta została umorzona. W [[1891]] roku został prekonizowany na arcybiskupa mohylewskiego. Diecezja łucko-żytomierska „została znowu – jak pisał Jerzy Filipowicz – bez rzeczywistego pasterza”. W [[1892]] roku nie chciał wprowadzić języka rosyjskiego do nabożeństw dodatkowych, co było przyczyną poważnego konfliktu z władzami państwowymi. Abp Kozłowski, jak pisze ks. [[Mieczysław Żywczyński]], „uchodził za człowieka mało energicznego, był pod wpływem księdza Symona, a po usunięciu zaś tego przez rząd w roku 1897 pod wpływem innego sufragana, bpa Karola Antoniego Niedziałkowskiego”. Był jednym z najpłodniejszych pisarzy religijnych w cesarstwie rosyjskim. Pisał podręczniki religii. Popularyzował zasady i dzieje Kościoła katolickiego. Nie był naukowcem, ale w [[1862]] roku został doktorem honoris causa Akademii Duchownej w Petersburgu. Do XX wieku ogół młodzieży uczył się na jego książkach. Ogłosił tekst Wulgaty w przekładzie ks. [[Jakub Wujek|Jakuba Wujka]], znany jako „[[Biblia Kozłowskiego]]” – popularna wśród księży z racji tekstu polskiego i łacińskiego. Kładł duży nacisk, by księża czytali Pismo św. i interesowali się liturgią. Zmarł [[14 listopada]] [[1899]] roku w Petersburgu. Pochowany został w podziemiach kościoła cmentarnego na petersburskim Cmentarzu Wyborskim.

* Інна Шостак. Луцько-Житомирська Римо-Католицька дієцезія наприкінці XVIII – у першій половині XIX століття, Білий Дунаєць ([[Biały Dunajec (wieś)|Biały Dunajec]]) – Острог ([[Ostróg (miasto)|Ostróg]]) 2005.