Oficerska Szkoła Topografów: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Linia 5:
W styczniu 1918 dowództwo [[Polska Siła Zbrojna|Polskiej Siły Zbrojnej (PSZ)]] (Polnische Wehrmacht) w porozumieniu z niemieckim Urzędem Pomiarowym utworzyło w Warszawie '''Wojskową Szkołę Mierniczą'''. Zadaniem Szkoły było przygotowanie oficerów wojskowej służby geograficznej do pomiarów topograficznych na ziemiach polskich. Kierownictwo Szkoły składało się z oficerów niemieckich - topografów i triangulatorów. Słuchaczami byli wyłącznie Polacy - oficerowie armii zaborczych i Legionów, w większości po studiach technicznych, podlegający dowództwu PSZ. W Szkole działały 3 sekcje: triangulacyjna, topograficzna i fotogrametryczna. Wykłady były po niemiecku. Tempo nauczania w trybie wojennym. Po czterech miesiącach wykładów oficerów kierowano do prac w polu. Szkoła przetrwała do listopada 1918 roku, do czasu rozbrojenia Niemców.
12 listopada 1918 roku zgodnie z rozkazem ówczesnego kierownika Ministerstwa Spraw Wojskowych pułkownika [[Jan Wroczyński|Jana Wroczyńskiego]] Szkoła rozpoczęła działalność pod kierownictwem polskiego dowództwa pod taką samą nazwą. Była to pierwsza wojskowa szkoła techniczna w odrodzonym Państwie. Zajęcia rozpoczęto 13 listopada. Obsadę Szkoły określał Rozkaz dzienny ministra Spraw Wojskowych nr 14 z 19 grudnia 1918. Dyrektorem nauk wyznaczono majora [[Józef Kreutzinger|Józefa Kreutzingera]]. 6 lutego 1919 roku Szkołę przemianowano na '''Oficerskie Kursy Miernicze''' i podporządkowano szefowi Sztabu Generalnego. Komendantem został pułkownik [[Jan Morawski (oficer)|Jan Morawski]]. W pierwszym kursie uczestniczyło 61 oficerów. 23 lipca 1919 roku Kursy przemianowano na '''Oficerską Szkołę Topografów i Geodetów''', a 11 października tego roku na '''Oficerską Szkołę Topografów''' przy [[Wojskowy Instytut Geograficzny|Instytucie Wojskowo-Geograficznym]] i podporządkowano kierownikowi Wydziału II Topograficznego, na prawach referatu. W czasie [[wojna polsko-bolszewicka|wojny polsko-bolszewickiej]] nauka w Szkole była przerwana. W walkach zginęło kilku oficerów skierowanych na front.
W 1922 roku Szkołę podporządkowano szefowi WIG. Nauka trwała w niej dwa lata. Okres nauki dzielił się na kurs zimowy - teoretyczny i kurs letni - praktyczny. W Szkole wykładali wybitni profesorowie: [[Edward Warchałowski]], [[Stanisław Lenkiewicz]], [[Franciszek Kępiński]], [[Stanisław Staszewski]]. Wykładali też oficerowie [[Francuska Misja Wojskowa w Polsce|Francuskiej Misji Wojskowej]]. W 1924 roku Szkoła otrzymała statut wyższej uczelni. 3 listopada 1924 roku na dwuletni kurs zostało powołanych 22 oficerów, w tym 10 z korpusu piechoty, 1 z korpusu kawalerii, 6 z korpusu artylerii, 3 z korpusu inzynierii i saperów, 1 z korpusu saperów kolejowych i 1 z korpusu geografów<ref>Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 119 z 7 listopada 1924 roku, s. 666.</ref>.
Linia 21:
== Komendanci szkoły ==
* mjr [[Józef Kreutzinger]]
* płk [[Jan Morawski (oficer)|Jan Morawski]]
* ppłk [[Mieczysław Szumański]]
| |||