Cesarstwo zachodniorzymskie: Różnice pomiędzy wersjami

W tym okresie przybycie z Azji groźnych koczowników, nazywanych [[Hunowie|Hunami]], spowodowało wielką migrację plemion [[Germanie|germańskich]] i innych, zamieszkujących Europę na zachód od rzeki [[Dunaj]]. Migracja ta, która przeszła do historii jako [[wielka wędrówka ludów]], przysparzała wiele kłopotów Rzymianom. Rozgromione przez Hunów plemiona cofały się w panice na zachód, wkraczając na ziemie rzymskie. Rzymianie na ogół wyrażali zgodę na osiedlenie się obcych plemion. Jako „sprzymierzeńcom” nadawano im ziemię jako obszar osiedleńczy oraz żywność z magazynów rządowych do czasu zagospodarowania się. Jednak przybysze germańscy nie zawsze potrafili dać sobie radę z gospodarką w nowych warunkach klimatycznych, popadali więc niejednokrotnie w kłopoty, które zmuszały ich do zmiany miejsca osiedlenia. To z kolei doprowadzało do konfliktów z lokalną ludnością.

 

 

W 395 roku wódz wizygocki [[Alaryk]] rozpoczął kolejny bunt przeciw Rzymowi, pretekstem do którego było niewywiązywanie się przez Rzymian z obowiązku wypłacania należnego im żołdu. Armia wizygocka zaatakowała [[Tracja|Trację]] i [[Starożytna Macedonia|Macedonię]] ([[Cesarstwo Bizantyńskie|cesarstwo wschodniorzymskie]]), ale kiedy zastąpiły jej drogę siły zachodniorzymskie [[Stylicho]]na, który zdecydował się udzielić pomocy Wschodowi, Alaryk nakazał odwrót i skierował się na południe, pustosząc po drodze [[Starożytna Grecja|Grecję]]. Wiosną 397 roku siłom rzymskim dowodzonym przez Stylichona udało się zablokować Wizygotów w [[Elida|Elidzie]], jednak rzymski wódz porozumiał się z Wizygotami i pozwolił im wyprowadzić armię z oblężenia. Cesarz wschodniorzymski Arkadiusz powierzył nawet Alarykowi godność ''magistra militum'' (naczelnego wodza) by zyskać jego lojalność<ref name=Vogt>J. Vogt, s. 196-197.</ref>.