Tydzień: Różnice pomiędzy wersjami

[[Biblia]] przekazuje opis stworzenia świata w ciągu 7 dni tygodnia. Według niego [[Bóg]] tworzył świat przez 6 dni, a siódmego dnia (w [[szabat]] – [[sobota|sobotę]]) odpoczywał – stąd ostatni dzień tygodnia jest dniem świętym, poświęconym Bogu. W [[judaizm]]ie i niektórych wyznaniach [[chrześcijaństwo|chrześcijańskich]] świętym dniem odpoczynku, zgodnie z powyższym, jest sobota, jednak w katolicyzmie za dzień odpoczynku uznawana jest [[niedziela]] (pierwszy dzień tygodnia według Biblii), na pamiątkę zmartwychwstania [[Jezus Chrystus|Jezusa]]. Dla wyznawców [[islam]]u dniem odpoczynku jest [[piątek]].▼

Również w kulturach innych niż judeochrześcijańskie okresowa rachuba dni, poza nielicznymi wyjątkami, także zamykała się w siedmiu dniach. Siedmiodniowy tydzień ma swoje początki w starożytnej Mezopotamii ok. 2000 lat p.n.e. Ówcześni [[astrologia|astrologowie]] zauważyli, że poza tak zwanymi [[gwiazda]]mi stałymi na niebie gołym okiem można wyróżnić siedem ruchomych („błądzących”) ciał niebieskich - [[planeta|planet]]. Były to [[Słońce]], [[Księżyc]], [[Mars]], [[Wenus]], [[Jowisz]], [[Merkury]] oraz [[Saturn]]. Siedem stało się liczbą świętą, a każdy dzień otrzymał za patrona jedną z siedmiu „planet”. Później w kulturze greckiej i rzymskiej planetom (poza Słońcem i Księżycem) nadano imiona mitologicznych [[bogowie rzymscy|bogów]]. W większości europejskich języków nazwy dni tygodnia wywodzą się właśnie od nazw tych siedmiu ciał niebieskich, bogów rzymskich, bądź też bóstw będących ich lokalnymi odpowiednikami (np. [[języki germańskie|germańskie]]). Wyjątkiem są [[języki słowiańskie]], w których nazwy dni tygodnia mają własną etymologię. W języku polskim kolejne dni pochodzą od następujących słów: poniedziałek = dzień „po niedzieli”, wtorek = „wtórny” (drugi) dzień, środa = „środek” tygodnia, czwartek = dzień „czwarty”, piątek = dzień „piąty”, sobota = [[szabat|sabat]], niedziela = „nie działać” (odpoczywać).▼