Opactwo Benedyktynów w Tyńcu: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m poprawa linków |
Mathiasrex (dyskusja | edycje) drobne merytoryczne |
||
Linia 45:
W II połowie XI w. powstał zespół [[Sztuka romańska|romańskich]] budowli – trójnawowa [[bazylika]] oraz zabudowania klasztorne.
W [[XIV wiek]]u opactwo uległo znacznemu zniszczeniu w wyniku ataku [[Czechy|Czechów]] oraz [[Tatarzy|Tatarów]]. W kolejnych wiekach następowały kilkakrotne przebudowy całego kompleksu, najpierw na [[Architektura gotycka|styl gotycki]] w XV w., a następnie na [[barok]] i [[rokoko]]. Opactwo zostało zniszczone przez wojny w XVII wieku, lecz wkrótce znowu odbudowane i powiększone (m.in. o bibliotekę). Kolejne zniszczenie dotknęło zabudowania klasztorne w związku z zamienieniem ich na twierdzę [[konfederacja barska|konfederatów barskich]].
Mocą zawartego ze [[Watykan|Stolicą Apostolską]] [[konkordat wschowski 1737|konkordatu wschowskiego w 1737 roku]] królowie Polski mieli prawo mianować tutaj [[opat komendatoryjny|opatów komendatoryjnych]]. Historia Kościoła w Polsce, t. 1, cz. 2, Poznań-Warszawa 1974, s. 430.
Odbudowy dokonał opat [[Florian Amand Janowski]]. W 1816 r. opactwo zostało zlikwidowane. W roku 1821 kościół został siedzibą [[diecezja tyniecka|biskupstwa tynieckiego]] z biskupem [[Grzegorz Tomasz Ziegler|Grzegorzem Tomaszem Zieglerem]] na czele. Diecezję tę w roku 1826 przeniesiono do [[Diecezja tarnowska|Tarnowa]]. Po okresie dziewiętnastowiecznego zaniedbania tyniecki kościół został odzyskany dla diecezji i odnowiony przez kardynała [[Jan Puzyna|Jana Puzynę]].
| |||