Polskie Transatlantyckie Towarzystwo Okrętowe: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m zamieniam magiczny ISBN na szablon |
m poprawiam przekierowania |
||
Linia 4:
W roku 1930 polski rząd, wobec wzrostu liczbowego emigracji do [[Ameryka Północna|Ameryki Północnej]] i [[Ameryka Południowa|Południowej]], zdecydował się na zakup istniejącej linii żeglugowej (wraz z statkami i istniejącym aparatem organizacyjnym) z prawem korzystania z przystani w [[Nowy Jork|Nowym Jorku]]. Po niepowodzeniu rokowań z [[Niemcy|Niemcami]] wybrano [[Dania|duńskiego]] [[armator]]a ''Det Ostasiatitske Kompagni'', który dysponował czterema parowymi [[statek pasażerski|statkami pasażerskimi]] o nazwach ''Latvia'' (eks- ''Rossija'', zbud. 1908), [[SS Polonia|''Polonia'']] (eks-''Kursk'', zbud. 1910), [[SS Pułaski|''Estonia'']] (eks – ''Car'', zbud. 1912) i [[SS Kościuszko|''Lithuania'']] (eks- ''Carica'', zbud. 1915).
Duński armator przejął linię i statki od nieistniejącej już ''Russian American Line'', upadłej po rewolucji w Rosji. Statki i linia powstały m.in. dzięki inwestycji, której dokonała wdowa po carze [[Aleksander III Romanow|Aleksandrze III]], [[Maria Romanowa (
Duńczycy okazali się skorzy do zawarcia transakcji, bowiem w roku 1931 władze [[Stany Zjednoczone|Stanów Zjednoczonych]] poważnie ograniczyły kwoty imigranckie i linii zagroziła upadłość. M. in. z tego powodu duński armator sprzedał już wcześniej pod banderę japońską statek ''Latvia'' (nazwany ''Fuso Maru'', zatonął on następnie w czasie [[II wojna światowa|II wojny światowej]] z licznymi ofiarami). Pozostałe trzy statki wraz z linią przejął polski armator. W ten sposób powstało "PTTO", w którym początkowo kapitanów zapewniała strona duńska, a polscy kapitanowie pełnili rolę dublerów, przygotowując się do samodzielnego dowodzenia statkami.
| |||