|
==Początki - wojna trzydziestoletnia==
Rodzina jego wywodziła się z [[Burgundia|Burgundii]] i osiedliła się w północnych [[Włochy|Włoszech]] w X wieku. W wieku 16 lat Montecuccoli rozpoczął karierę wojskową slużąc pod dowództem swego wuja hrabiego Ernesta Montecuccolego, wybitnego generała [[Austria|austriackiego]] (zm. [[1633]]). Cztery lata później, po bardzo czynnej służbie w [[Niemcy|Niemczech]] i [[Niderlandy|Niderlandach]], został [[kapitan]]em [[piechota|piechoty]]. Został ciężko ranny podczas szturmu na [[Neubrandenburg]], i jeszcze w tym samym [[1631]] roku wpadł w ręce [[Szwecja|Szwedów]] podczas [[I bitwa pod Breitenfeld|pierwszej bitwy pod Breitensfeld]].
Ponownie został ranny w bitwie pod [[Bitwa pod Lützen|Lützen]] w 1632. Podczas rekonwalescencji został awansowany na [[major]]a w [[regiment|regimencie]] swego wuja. Wkrótce potem został pułkownikiem-porucznikiem (tlum z ang. ''lieutenant-colonel'') [[kawaleria|kawalerii]]. Odznaczył się w bitwie pod [[I bitwa pod Nördlingen|Nordlingen]] ([[1634]]), oraz podczas szturmu [[Kaiserslautern]]. W następnym roku został [[pułkownik]]iem za wyczyn wojskowy o niezwykłej błyskotliwości, za znakomitą [[szarża|szarżę]] przełamującą dowodzonej przez niego ciężkiej kawalerii.
Walczył na [[Pomorze|Pomorzu]], w [[Czechy|Czechach]] i w [[Saksonia|Saksonii]] (zaskoczenie pod [[Bitwa pod Wolmirstedt|Wolmirstedt]] w [[1636]], bitwy pod [[bitwa pod Wittstock|Wittstock]] i [[Bitwa pod Chemnitz|Chemnitz]]), a w [[1639]] dostał się do niewoli w [[Mělník|Melniku]], gdzie pozostalpozostał przez dwa i pół roku w [[Szczecin]]ie i [[Weimar]]ze. W niewoli studiował, ale nie tylko sztukę wojenną, ale także geomatrięgeometrię euklidesową, historię [[Publiusz Korneliusz Tacyt|Tacyta]] i architekturę [[Witruwiusz]]a i planował napisać swą wlasnąwłasną rozprawę na temat wojny.
Gdy został zwolniony ponownie wyróżnił się podczas walk na [[Śląsk]]u. W [[1642]] pobił Szwedów w bitwach pod [[bitwa pod Opawą|Opawą]] i [[bitwa pod Brzegiem|Brzegiem]].
==Walki z Rakoczym i koniec wojny trzydziestoletniej==
W [[1643]] na żądanie cesarza [[Ferdynand III Habsburg|Ferdynanda III]] wyruszył do Włoch. Awansował do stopnia [[feldmarszałek|feldmarszałka]] lejtnanta i otrzymalotrzymał stanowisko w Radzie Wojennej. W latach [[1645]]-[[1646]] służył na [[Węgry|Węgrzech]] walcząc przeciwko księciowiksięciu [[Siedmiogród|siedmiogrodzkiemu]] [[Jerzy II Rakoczy|Jerzemu Rakoczemu]], a następnie toczył walki nad [[Dunaj]]em i [[Neckar]]em przeciwko [[Francja|Francuzom]]. Potem znów walczylwałczył na [[Śląsk]]u i [[Czechy|Czechach]] przeciwko [[Szwecja|Szwedom]]. Zwycięstwo pod [[Trzebiel]]ą na Śląsku wyniosło go do rangi [[generał]]a [[jazda|kawalerii]]. W bitwie pod [[bitwa pod Zusmarshausen|Zusmarshausen]] w [[1648]] jego zajadła postawa dowodzonej przez niego ariergardy uratowała armię cesarską przed całkowitym zniszczeniem.
Kilka lat pożniejpóźniej po pokoju westfalskim Montecuccoli zaangażowalzaangażował się głównie w dzialaniadziałania Rady Wojennej, a w międzyczasie wyjeżdżał do [[Flandria|Flandrii]] i [[Anglia|Anglii]] jako reprezentant cesarza, a także do Szwecji jako wysłannik [[Innocenty X|papieża]] do [[Krystyna Waza|królowej Krystyny]], następnie do [[Modena|Modeny]] gdzie nawet wziął udział w turnieju rycerskim na kopie i wygrał.
==Wojna z Karolem Gustawem==
W [[1657]], zaraz po ślubie z hrabiną [[Margarethe de Dietrichstein]], w [[1658]] wziął udzialudział w ekspedycji przeciwko Rakoczemu i Szwedom, którzy walczyli z [[Polska|Polską]]. W [[1659]] został feldmarszałkiem armii cesarskiej. Wspólnie z elektorem [[Brandenburgia|Brandenburgii]] [[Fryderyk Wilhelm Hohenzollern (Wielki Elektor)|Fryderykiem Wilhelmem]] oraz ekspedycyjnymi wojskami polskimi pod [[Stefan Czarniecki|Stefanem Czarnieckim]] walczył w [[Dania|Danii]] przeciwko Szwedom. Walki te zakończył [[Pokój oliwski 1660|pokój w Oliwie w 1660]].
==Walki z Turkami==
Od [[1661]] do [[1664]] Montecuccoli, mając znacznie slabszesłabsze silysiły, bronił [[Austria|Austrii]] przed [[Imperium Ottomańskie|Turkami]]; w [[bitwa pod Szentgotthard|bitwie w pobliżu opactwa Szentgotthárd]] nad [[Raba|Rabą]] całkowicie pobił Turków, co doprowadziło do dwudziestoletniego rozejmu ([[1 sierpnia]] [[1664]]). Otrzymał [[Order Złotego Runa (Austria)|Order Złotego Runa]], oraz został przewodniczącym Nadwornej Rady Wojennej, a także naczelnikiem [[artyleria|artylerii]]. Poświęcał się także swoim pracom z dziedziny historii sztuki wojennej oraz nauki.
==Wojna z Francją==
| 