1 Dywizja Piechoty (USA): Różnice pomiędzy wersjami

Wielka Czerwona Jedynka jest najstarszą służącą do tej pory dywizją piechoty [[Stany Zjednoczone|Stanów Zjednoczonych]]. Ustanowiona została w postaci Sztabu Głównego oraz Pierwszej Dywizji Ekspedycyjnej [[24 maja]] [[1917]], zorganizowana z jednostek stacjonujących na granicy amerykańsko-meksykańskiej oraz innych posterunków na terenie USA. Oficjalnie zorganizowana [[8 czerwca]] [[1917]] roku, pod komendą generała brygady [[Williama L. Siberta]]. Pierwsze jednostki wypłynęły z [[Nowy Jork|Nowego Jorku]] i [[Hoboken (New Jersey)|Hoboken]] [[14 czerwca]] tegoż roku. We [[Francja|Francji]] dywizja bez artylerii została ulokowana i w strefie ćwiczebnej Gondrecourt, artyleria zaś w Le Valdahon. [[4 czerwca]] drugi batalion szesnastego regimentu paradował przez ulice [[Paryż]]a, podnosząc na duchu Francuzów. W katakumbach Lafayette, jeden ze sztabowych gen. Pershinga, wypowiedział słynne zdanie: "Lafayette, we are here!". Dwa dni później, [[6 czerwca]] [[1917]] roku, została oficjalnie przemianowana, na Pierwszą Dywizję Piechoty. Rano [[23 października]] pierwsze amerykańskie pociski zostały wysłane w stronę niemieckich linii przez jednostki artyleryjskie ''1st Infantry Division''. Dwa dni później 2. batalion 16. regimentu poniósł pierwsze ofiary tej wojny. Jedynka walczyła w ostatniej wielkiej bitwie [[I wojna światowa|pierwszej wojny światowej]] w lasach Meuse-Argonne. Dywizja posunęła się o 7 kilometrów w przód i pokonała (całkowicie lub częściowo) 8 dywizji niemieckich. Wojna zakończyła się po podpisaniu zawieszenia broni. Dywizja stacjonowała w [[Sedan (Francja)|Sedan]], najdalszej strefie zajętej przez amerykańską armię. Jedynka jako pierwsza przekroczyła rzekę [[Ren]] w swym marszu przez [[Niemcy]]. Do końca wojny dywizja poniosła 22 668 ofiar oraz wzbogaciła się o pięciu zdobywców [[Medal Honoru (USAStany Zjednoczone)|Medalu Honoru]].

Wielka Czerwona Jedynka wkroczyła na pola bitew drugiej wojny światowej, opodal miasta [[Oran]] w północnej Afryce, jako część Amerykańskiej kampanii przeciwko [[Niemcy|Niemcom]]. [[8 listopada]] [[1942]] roku, po ćwiczeniach na [[Wyspy Brytyjskie|Wyspach Brytyjskich]], ludzie z pierwszej dywizji wylądowali u wybrzeży [[Algieria|Algierii]], niedaleko Oranu. Pierwsze lekcje w boju były cierpkie i dywizja zapłaciła wieloma ofiarami w ciągu kampanii w [[Tunezja|Tunezji]]. [[9 maja]] [[1943]] roku dowódca niemieckich Africa Corps poddał 40-tysięczne siły. Dywizję wysłano aby zajęła [[Sycylia|Sycylię]] w operacji o kryptonimie "Husky". Pierwsza dywizja szturmowała wybrzeże Gela [[10 lipca]] [[1943]] roku i szybko przełamała włoskie linie obrony. W [[Lądowanie w Normandii|D-Day]] [[6 czerwca]] [[1944]] roku zdobywała plażę [[Plaża Omaha|Omaha]], u wybrzeża [[Francja|Francji]]. Wkrótce po godzinie H (6.30 rano) na niewielkim skrawku plaży szesnasty regiment Jedynki walczył o przetrwanie, opodal [[Coleville-sur-Mer]]. Plaża wypełniona była poległymi już lub konającymi żołnierzami, nie było miejsca do lądowania dla wsparcia. Pułkownik [[George Taylor]], dowódca szesnastego regimentu, powiedział swym ludziom: "Two kinds of people are staying on this beach! The dead and those who are going to die! Now, let's get the hell out of here!" (tłum: Na tej plaży są dwa rodzaje ludzi, martwi i ci którzy umrą. Wynośmy się stąd, do cholery!). Powoli żołnierze 1st ID zaczęli poruszać się w głąb lądu. Dywizja kontynuowała swój marsz w stronę Niemiec, przekraczając drugi raz w swej historii [[Ren]]. [[10 grudnia]] 24 wrogie dywizje, z czego 10 dywizji pancernych, przypuściło zaciekły kontratak w sektorze ardeńskim, znany dziś jako [[Ofensywa w Ardenach|bitwa o Ardeny]] (Battle of the Bulge). [[15 stycznia]] dywizja zaatakowała i spenetrowała Linię Zygfryda po raz drugi i zdobyła przyczółek mostowy Remagen. W niedzielę wielkanocną 1 kwietnia dywizja przemaszerowała 150 kilometrów na wschód od [[Siegen]]. [[8 kwietnia]] przekroczyła rzekę Weser w drodze do Czechosłowacji. Wojna zakończyła się 8 maja 1945 roku. Do końca wojny Pierwsza Dywizja Piechoty straciła 21 023 ludzi. <!-- a 43 743 żołnierzy podano do ich rang. -->Jej żołnierze otrzymali w sumie 20 752 medali i odznaczeń, w tym 16 [[Medal Honoru (USAStany Zjednoczone)|Kongresowych Medali Honoru]]. Wzięła ponad 100 000 jeńców. Po zakończeniu wojny Pierwsza Dywizja pozostawała na terenie Niemiec jako wojska okupacyjne, do roku 1955, kiedy to przeniesiono ją do [[Fort Riley|Fortu Riley]] w [[Kansas]].