Zbrodnia nazistowska: Różnice pomiędzy wersjami

Mimo tych wysiłków nie udało się zakończyć sukcesem większości prowadzonych spraw, ponieważ m.in. 90%<ref name="Zbrodnie hitlerowskie w Polsce" /> szefów placówek [[Gestapo]] odpowiedzialnych za zbrodnie popełnione w czasie [[okupacjaOkupacja niemiecka wziem Polscepolskich 1939-1945(1939–1945)|okupacji niemieckiej w Polsce]], uniknęło odpowiedzialności karnej. Nie udało się pociągnąć do odpowiedzialności takich zbrodniarzy hitlerowskich jak [[Wilhelm Koppe]], [[Ludwig Hahn]] czy [[Heinz Reinefarth]], mimo dostarczenia przez Polskę niezaprzeczalnych dowodów winy podejrzanych. W większości przypadków, poza zasięgiem polskiego wymiaru sprawiedliwości znaleźli się nazistowscy funkcjonariusze [[Reichssicherheitshauptamt|RSHA]] i innych centralnych urzędów [[III Rzesza|III Rzeszy]] (nawet jeżeli przeciwko nim prowadzone były śledztwa)<ref name="Zbrodnie hitlerowskie w Polsce" />, zbrodniarze z [[Wehrmacht]]u, [[Waffen-SS|Waffen SS]] oraz cywilnej administracji niemieckiej (np. spośród członków tzw. „rządu” [[Generalne Gubernatorstwo|Generalnego Gubernatorstwa]], tylko dwie osoby zostały oskarżone i osądzone w procesach: [[Hans Frank]] – przed [[Międzynarodowy Trybunał Wojskowy w Norymberdze|Międzynarodowym Trybunałem Wojskowym w Norymberdze]] i [[Josef Bühler]] przed [[Najwyższy Trybunał Narodowy|Najwyższym Trybunałem Narodowym]]).

W latach 1959–1989 [[Główna Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu|Główna Komisja Badania Zbrodni Hitlerowskich]] przekazała [[Centrala Badania Zbrodni Narodowosocjalistycznych w Ludwigsburgu|Centrali Badania Zbrodni Narodowosocjalistycznych]] w [[Ludwigsburg (Badenia-Wirtembergia)|Ludwigsburgu]] kilkaset tysięcy oryginalnych dowodów zbrodni niemieckich w Polsce w [[Okupacja niemiecka wziem Polscepolskich 1939-1945(1939–1945)|okresie okupacji]] (co najmniej 36 000 protokołów zeznań, 150 000 fotografii, kilkadziesiąt tysięcy mikrofilmów i 12 000 kompletnych akt prowadzonych śledztw). Zachodzi obawa, że dokumentacja ta została bezpowrotnie utracona<ref>{{Cytat|W 2004 r. ówczesny dyrektor IPN prof. Leon Kieres zwrócił się do podległych mu prokuratorów IPN, by przygotowali raport o stanie śledztw w sprawach zbrodni Wehrmachtu popełnionych we wrześniu 1939 r. I wtedy okazało się, że w tysiącach teczek znajdujących się w archiwach IPN brakuje nie tylko oryginałów zeznań czy zdjęć, ale nawet wiarygodnych kopii tych dokumentów. A bez oryginalnych akt zakończenie spraw, czyli ich umorzenie lub wydanie wyroku skazującego, nie jest możliwe. Jak informuje „Wprost” dr Antoni Kura, naczelnik Wydziału Nadzoru nad Śledztwami Głównej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, takich niezamkniętych postępowań może być nawet 10 tysięcy. Niektóre z nich są bardzo głośne, na przykład sprawa zbrodni niemieckich popełnionych na terenie obozów Gross-Rosen czy Treblinka. W kilkuset przebadanych dotychczas teczkach znaleziono jedynie adnotację: „wysłane do Ludwigsburga”.