Rafał Betlejewski: Różnice pomiędzy wersjami

== Działalność artystyczna ==▼

* „Spal wstyda”. W akcji organizowanej w latach 2001-2004 Betlejewski skierował swój przekaz do pracowników, których nie satysfakcjonowała praca w firmach korporacyjnych: "Wyruchała cię korporacja, przyjdź spalić wstyda". [[Happening]] polegał na wspólnym paleniu śladów pracy w korporacji: firmowych długopisów, dyskietek, opinii o pracowniku, itp.<ref name="www.tesknie.com" />▼

* „Tęsknię za Tobą, Żydzie”. Pomysł narodził się w 2004 roku, samo hasło powstało rok później. Na akcję składa się kilka projektów. Jeden z nich polega na fotografowaniu się Polaków w [[przestrzeń publiczna|przestrzeni publicznej]], w miejscach związanych niegdyś z [[Historia Żydów w Polsce|polskimi Żydami]], wraz z pustym krzesłem i położoną na nim [[jarmułka|kipą]]. Inną odsłoną akcji jest wypisywanie na murach jej hasła "Tęsknię za Tobą, Żydzie". Artysta sam tworzył tego typu napisy, a także zachęcał do tego innych, za swój cel uznając usamodzielnienie się sloganu, którego obecność w świadomości społecznej zainicjował - kolejne legalnie i nielegalnie wypisane hasła zaczęły pojawiać się w całej Polsce, ich zdjęcia twórcy mogą umieszczać na stronie internetowej akcji. Również na stronie internetowej artysta stworzył przestrzeń do prezentacji wspomnień o Żydach w Polsce i wyrażania swoich emocji z tymi wspomnieniami związanych. Cel swoich działań określił następująco: ▼

* Kapliczka telewizyjna. W 2009 roku w akcie protestu wobec przyjętego przez parlament zapisu [[ustawa medialna|ustawy medialnej]], mówiącego, że media publiczne mają promować wartości chrześcijańskie, Rafał Betlejewski ustawił na warszawskiej [[Ochota|Ochocie]] kapliczkę, przystrojoną wstążkami i kwiatami, w której centrum zamiast świętego obrazka, znajdował się telewizor. Kapliczka działała przez dwa tygodnie, wzbudzając zainteresowanie przechodniów i mieszkańców, ale także prowokując akty agresji<ref name="www.tesknie.com" />.▼

* „Poznajmy się. Zielona Góra - tu i teraz”. W 2002 roku na 40 billboardach, prezentowanych na [[Zielona Góra|zielonogórskim]] deptaku, Betlejewski pod hasłem "Poznajmy się. Zielona Góra: tu i teraz" zaprezentował fotografie znanych mieszkańców miasta w zabawnych i codziennych sytuacjach: komendanta policji, paną Kasię z solarium, pracowników wytwórni wódek, chirurga ze szpitala wojewódzkiego, panią prezydent miasta.▼

* „Wolę Polskę”. Seria zdjęć wydanych w 2004 roku na pocztówkach podejmowała problem polskiego kompleksu wobec mieszkańców innych krajów. Betlejewski sfotografował w malowniczych plenerach [[Rio de Janeiro]] i [[Kapsztad]]u turystów i mieszkańców tych miast, trzymających plansze z napisami wychwalającymi Polskę: "Sopot to dla nas legenda", "Pomieszkałoby się w Radomiu", "Bałtyk to prawdziwy wypas", "Niech żyje bigos"<ref name="www.tesknie.com" /><ref name = "Sylwetka" />.▼

* „A ja, czy poszedłbym?”. Także w 2004 roku artysta stworzył cykl plakatów, przedstawiających kombatantów, uczestników [[Powstanie warszawskie|powstania warszawskiego]]. Bohaterowie zdjęć przybierali na nich niecodzienne pozy, pokazani zostali w zabawnych sytuacjach.▼

* „Mleko” („Milk - Take Away Theatre”). Pod auspicjami warszawskiego [[Teatr Rozmaitości w Warszawie|Teatru Rozmaitości]] – wraz z Agnieszką Podsiadlik, [[Eryk Lubos|Erykiem Lubosem]], Janem Drawnelem, [[Tomasz Tyndyk|Tomaszem Tyndrykiem]], [[Rafał Maćkowiak|Rafałem Maćkowiakiem]] – Rafał Betlejewski w ciągu kilku miesięcy 2005 i 2006 roku wyreżyserował i realizował projekt "Milk - Take Away Theatre". Afisze reklamowały przedstawienie zamawiane do domu (cena za spektakl – 500 złotych). Jego treść była owiana tajemnicą. Gdy aktorzy (występowali w zmiennym składzie po trzy osoby) zjawiali się w domu, po przywitaniu rozpoczynali półgodzinną nudną prezentację na temat rynkowej sytuacji mleka. Aktorzy pytali widzów o najlepszy slogan reklamowy dla marki mleka, oferując za pomysł nagrodę finansową. Prezentacja przeradzała się w burzę mózgów, jednak żadna z propozycji widzów nie spotykała się z uznaniem aktorów. Artyści zaczynali krytycznie komentować poziom intelektualny publiczności, jej [[snobizm]] (chęć sprowadzenia teatru do domu), wystrój wnętrza mieszkania, a nawet miny poszczególnych widzów. Dochodziło do ostrej wymiany zdań, a gdy emocje sięgały zenitu, artyści bez słowa opuszczali mieszkanie. ▼

* „I Like You and You Like Me”. Projekt został zrealizowany w [[Nowy Jork|nowojorskiej]] galerii Orchard. Wraz ze swoją kuratorką - Barbarą Piwowarską - Betlejewski zamknął się na trzy dni 2006 roku w sali wystawowej galerii. Społeczne role zawodowe obojga bohaterów (artysta i jego kurator) zostały przemieszane z rolami intymnymi (mężczyzna i kobieta)<ref name="www.tesknie.com" />. Pomysł zainspirowany został filmem ''Departure'' (2004) Mircei Cantora i akcją "I Like America and America Likes Me" [[Joseph Beuys|Josepha Beuysa]] z 1974 roku<ref>{{Cytuj stronę ▼

* Teatr Przezroczysty. W 2006 i 2007 roku, pod szyldem założonego przez siebie Teatru Przezroczystego, Betlejewski wziął udział w szeregu projektów parateatralnych, które polegały na odgrywaniu typowych ról społecznych (''Pisarz'', ''Menadżer'', ''Ojciec w parku'', ''Nauczyciel w pociągu'', ''Artysta na moście'', ''Kuzyn przy obiedzie''). Do każdego z przedstawień przygotowywał się, tworząc postać stereotypowego przedstawiciela danej grupy, zaopatrywał się w rekwizyty, charakterystyczne dla postaci. Wszystkie przedstawienia rozgrywały się w przestrzeni publicznej lub miejscach ogólnie dostępnych, np.: ''Nauczyciel w pociągu'' odgrywany był w pociągach [[InterCity]]. Aktor, korzystając ze znajomości wypowiedzi typowych dla nauczycieli, zamieszczonych na [[Forum dyskusyjne|forach internetowych]], inicjował rozmowę z pasażerami. Dopiero przed stacją docelową wręczał współpodróżnym ulotkę z informacją, że wzięli udział w spektaklu<ref>{{Cytuj stronę ▼

* Teatr Jednego Dnia. W roku 2009 Betlejewski we współpracy z [[Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego|Instytutem Teatralnym im. Zbigniewa Raszewskiego]] wystosował apel, aby 27 marca 2010 z okazji [[Międzynarodowy Dzień Teatru|Dnia Teatru]] każdy odegrał samego siebie. Akcję nazwał Teatrem Jednego Dnia. Artysta określił to działanie jako akcję konceptualną, rozgrywającą się przede wszystkim w przestrzeni mentalnej uczestników. Jej celem było uświadomienie ludziom, że wszyscy na co dzień nieświadomie odgrywają przeróżne role społeczne<ref name="www.e-teatr.pl">{{Cytuj stronę ▼