Niemiecka Afryka Wschodnia: Różnice pomiędzy wersjami

Gdy [[Sułtanat Zanzibaru|sułtan Zanzibaru]] wystosował oficjalny protest przeciwko tym działaniom, [[Otto von Bismarck]] polecił wysłać do wybrzeży Afryki Wschodniej 5 okrętów wojennych, które ostrzelały pałac sułtański. W rezultacie tej akcji Brytyjczycy zgodzili się na podział stref wpływów, a bezradny sułtan musiał ustąpić.

Niemcy szybko opanowali: [[Bagamoyo]], [[Dar es Salaam]] i [[Kilwa Kisiwani|Kilwę]]. Tzw. powstanie ''[[Powstanie Busziri|Abushiri]]'', które zaczęło się w [[1888]], zostało stłumione z brytyjską pomocą w następnym roku. W [[1890]] porozumienie brytyjsko-niemieckie doprowadziło do przyznania Niemcom [[Helgoland]]u (w zamian za zrezygnowanie z Zanzibaru,) oraz do ścisłego określenia granic posiadłości niemieckich we wschodniej Afryce (przy czym błędnie wytyczone granice istniały aż do 1910).

Już od początku swojegojej istnienia, sytuacja w tej nowej posiadłości cesarstwa był niestabilna. Pierwsze antyniemieckie powstanie tubylców wybuchło niecałe trzy3 lata po ogłoszeniu kolonii. I tak mocno napiętą sytuację pogarszała stosowana z polecenia Berlina polityka eksploatowania tego rejonu, której celem było wyciśnięcie z tej ziemi wszystkiego, co tylko się da, byle osiągnąć zysk. Tubylców zmuszano do opuszczania swoich pierwotnych terenów łowieckich, uciskano niebotycznymi podatkami oraz pracą przymusową w kopalniach, na plantacjach i przy budowie kolei. Pomiędzy 1891 a 1894 ludy [[Hehe]], prowadzone przez wodza ''Mkwawę,'' stawiały opór niemieckiej ekspansji, ale zostały one szybko pokonane dzięki pomocy innych plemion, które sprzyjały najeźdźcom ([[Mkwawa]] po krótkim okresie wojny partyzanckiej został osaczony i w 1898 popełnił samobójstwo).

W 1905 miało miejsce tzw. ''powstanie Mai'', które zostało stłumione przez hrabiego [[Gustav Adolf von Götzen|Gustava Adolfa von Götzena]]. Niedługo potem wybuchła afera związana z korupcją i brutalnością władz kolonii. Dlatego też w 1907 do kolonii z polecenia kanclerza Rzeszy [[Bernhard von Bülow|Bernharda von Bülowa]] przybył [[Bernhard Dernburg]], który otrzymał zadanie zreformowania administracji kolonialnej. Nowy zarządca okazał się właściwą osobą na właściwym miejscu, bogdyż Niemiecka Afryka Wschodnia stała się wzorcowym terytorium zamorskim, przynoszącym dochody, ponadto przychylne nastawienie do wodzów lokalnych sprawiło, iż stali się oni lojalni wobec Niemców, co miało mieć duże znaczenie podczas zbliżającej się wojny.

Taktyka Lettowa-Vorbecka, polegająca na łączeniu wojny partyzanckiej z dalekimi rajdami na terytorium przeciwnika, okazała się skuteczna i kosztowała Brytyjczyków prawie 60 tys. ludzi. Jednak problemy z zaopatrzeniem i nieliczna armia zmusiły Vorbecka do ciągłego wycofywania się. Ostatecznie zostały przy nim skromne siły, z którymi walczył jeszcze kilka tygodni po zakończeniu wojny na terytorium [[Mozambik]]u.