Teatr improwizowany: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Dodany rozdział o teatrach improwizowanych w Polsce i o festiwalach na których można zobaczyć tę formę sztuki.
Linia 1:
'''Teatr improwizowany''' (znany także jako '''impro''') – forma [[teatr]]u, w którym [[aktor]]zy grają spontanicznie, bez [[scenariusz]]a. NowoczesnaWspółczesny improwizacjateatr miałaimprowizacyjny miał swój początek wna zajęciach prowadzonych przez [[Viola Spolin|Violę Spolin]] (szkoła amerykańska) i [[Keith Johnstone|Keitha Johnstone'a]] (szkoła angielska) w [[Lata 50. XX wieku|latach pięćdziesiątych XX wieku]].Viola NastępnieSpolin wyewoluowała szybkoautorka stającksiążki „Improvisation for the theatre” – stworzyła reżyserskie techniki pracy z aktorami, które pomagają rozwijać spontaniczność i bardziej koncentrować się niezależnąna chwili obecnej. Tworząc ćwiczenia i gry improwizacyjne, chciała pomóc aktorom odblokować potencjał twórczej ekspresji i rozwinąć kreatywność. Techniki improwizacji stworzone przez Violę Spolin używane są obecnie przez reżyserów, aktorów teatralnych i filmowych, komików formąoraz sztukipisarzy.
 
Keith Johnstone – autor książek „Impro: Improvisation and the Theatre” oraz „Impro for Storytellers” – jest jednym z niewielu propagatorów sztuki improwizacji na świecie. Na początku chciał jedynie uczynić sztukę teatralną bardziej atrakcyjną dla zwykłych ludzi. Połączył więc sport i teatr, organizując dla grup teatralnych zawody, które polegały na konkurowaniu w grach improwizacyjnych na scenie. Kombinację tę nazwał „teatrosportami” (ang. Theatresports)<ref>{{Cytuj|tytuł=Bądź nieprzygotowany, czyli praktyczna improwizacja - Coaching Focus.pl {{!}} Twój rozwój - Sukces - Szczęście|data dostępu=2017-05-26|opublikowany=Coaching.Focus.pl|url=http://coaching.focus.pl/doskonalenie/badz-nieprzygotowany-czyli-praktyczna-improwizacja-116|język=pl-PL}}</ref>.
 
Ich techniki szybko wyewoluowała stając się niezależną formą sztuki.
 
We wszystkich formach improwizacji aktorzy tworzą [[dialog (literatura)|dialogi]] i akcję w trakcie występowania. Nieprzewidywalna natura takiego występu nadaje się naturalnie na [[komedia|komedię]], co może trochę tłumaczyć dlaczego przeważająca większość improwizowanych przedstawień jest komediowa, a nie dramatyczna. Dramatyczna improwizacja jest używana przez wiele grup i artystów po to, żeby stworzyć tekst i treść do późniejszych występów, tzw. teatr "organiczny" - metoda szczególnie preferowana przez twórców teatru politycznego, [[teatr alternatywny|teatru eksperymentalnego]], i praktyków [[psychodrama|terapii dramą]]. Improwizację równie często stosuje się podczas ćwiczeń aktorskich. Współczesną improwizowaną komedię w kulturze zachodniej można podzielić ogólnie na dwie kategorie: '''formę krótką''' (shortform) i '''formę długą''' (longform).
 
== Proces improwizacji ==
Teatr improwizowany pozwala na aktywny kontakt z publicznością, który jest często nieobecny w teatrze z udziałem scenariusza. Często grupy improimprowizacyjne proszączerpią publicznośćinspirację oz sugestiępubliczności, któraprosząc posłuży jakoo źródło inspiracjisugestię. Jest to sposób na zaangażowanie publiczności oraz dowód, że przedstawienie nie jest reżyserowane.
 
Aby zaimprowizowana scena się udała, uczestniczący w niej aktorzy muszą wspólnie określić parametry akcji i sceny. Wraz z każdym wypowiedzianym słowem, lub akcją na scenie aktor składa propozycję, tzn. że określa pewien element rzeczywistości sceny. Może to być nadanie postaci imienia, ustalenie związku (łączącego postacie), miejsca, czy fizycznego otoczenia. Te czynności są znane jako ''endowment''. Inni aktorzy są odpowiedzialni za przyjęcie propozycji, które składają ich koledzy. Nieprzyjęcie propozycji jest znane jako ''blokowanie'', które zwykle powoduje zatrzymanie rozwoju sceny. Niektórzy wykonawcy mogą umyślnie blokować (albo inaczej wyjść z postaci), aby wywołać komiczny efekt — nazywa się to ''[[gag]]'' — ale to generalnie powstrzymuje postęp sceny i budzi dezaprobatę wielu improwizatorów. Przyjęciu propozycji zwykle towarzyszy dodanie nowej propozycji, często zbudowanej na poprzedniej. Ten proces, nazywany przez improwizatorów "''Tak, i...''", jest traktowany jako podstawa techniki improwizacyjnej. Przykładowa scena improwizowana mogłaby się zacząć następująco: