John Manners (markiz): Różnice pomiędzy wersjami

'''John Manners, markiz Granby''' (ur. [[2 stycznia]] [[1721]] w [[Kelham]] w hrabstwie [[Nottinghamshire]], zm. [[18 października]] [[1770]] w [[Scarborough]]) -– [[Wielka Brytania|brytyjski]] arystokrata, wojskowy i polityk, dowódca brytyjski podczas [[wojna siedmioletnia|wojny siedmioletniej]].

Był najstarszym synem [[John Manners, 3. książę Rutland|Johna Mannersa, 3. księcia Rutland]], i Bridget Sutton, córki [[Robert Sutton (2. baron Lexinton)|2. barona Lexinton]]. Wkrótce po narodzinach otrzymał [[tytuł grzecznościowy (Wielka Brytania)|tytuł grzecznościowy]] "markiza„markiza Granby"Granby”, przysługujący najstarszemu synowi [[książę Rutland|księcia Rutland]].

* Frances Manners ([[24 marca]] [[1753]] - [[15 października]] [[1792]]), żona [[George Carpenter, 2. hrabia Tyrconnel|George'aGeorge’a Carpentera, 2. hrabiego Tyrconnel]], i Philipa Anstruthera, miała dzieci z pierwszego małżeństwa

W [[1752]] r. rząd [[Henry Pelham|Henry'egoHenry’ego Pelhama]] zasugerował [[Władcy brytyjscy|królowi]] [[Jerzy II Hanowerski|Jerzemu II]] nominację Granby'ego na prestiżowe stanowisko pułkownika Królewskiej Gwardii Konnej (''Royal Horse Guards''), aby zapewnić rządowi parlamentarne wsparcie Mannersów i ich klientów. Król odmówił nominacji ze względu na niedoświadczenie Granby'ego.

Tymczasem Granby kontynuował karierę w parlamencie. W [[1754]] r. zmienił okręg wyborczy na [[okręg wyborczy Cambridgeshire|Cambridgeshire]]. Związał się wówczas z frakcję rządowych [[Brytyjska Partia Wigów|wigów]] [[Philip Yorke, 2. hrabia Hardwicke|lorda Roystona]]. Aktywnym poparciem dla gabinetu [[Thomas Pelham-Holles|Newcastle'aNewcastle’a]] Granby zyskał uznanie w oczach króla. W [[1756]] r. otrzymał stopień generała-majora, a w [[1758]] r. został wreszcie pułkownikiem Królewskiej Gwardii Konnej.

W tym czasie Granby zastąpił także Sackville na stanowisku zastępcy generała artylerii. Podczas sądu polowego nad Sackvillem stwierdził, że oskarżony zbyt opieszale prowadził działania kawalerii. Wprawdzie Granby wnioskował o zwolnienie Sackville'aSackville’a z odpowiedzialności, jednak skazujący wyrok sądu nastawił Sackville'aSackville’a przeciwko Granby'emu.

Tymczasem Granby odnosił sukcesy na polach bitew wojny siedmioletniej. [[31 lipca]] [[1760]] r. dowodząc szarżami kawalerii walnie przyczynił się do sukcesu sprzymierzonych pod [[bitwa pod Warburgiem|Warburgiem]]. [[15 lipca]] [[1761]] r. w [[bitwa pod Vellinghausen|bitwie pod Vellinghausen]] powstrzymał atak Francuzów na wzgórze Dünckerburg, co spotkało się ze słowami uznania ze strony głównodowodzącego. [[16 lipca|Następnego dnia]] poprowadził kontratak, który zepchnął Francuzów z pola bitwy. Dowodzący stroną przeciwną [[Victor-François de Broglie|książę de Broglie]] był pod takim wrażeniem postawy Granby'ego, że zakupił portret markiza autorstwa [[Joshua Reynolds|Joshui Reynoldsa]].

Pomimo sukcesów na polu bitwy Granby był często krytykowany za zaniedbania na polu dyscypliny oraz brak zdolności w administracji wojskowej. [[Lord Frederick Cavendish (1729-1803)|Lord Frederick Cavendish]] postulował nawet pozbawienie Granby'ego stanowiska dowódcy. Mimo tych zarzutów sukcesy na froncie oraz dbałość o podkomendnych zaskarbiła markizowi sporą sympatię. Wielką popularnością cieszył się obraz Edwarda Penny'ego, przedstawiający generała odwiedzającego chorego żołnierza. Po zakończeniu wojny siedmioletniej został w [[1763]] r. generałem artylerii w rządzie [[George Grenville|George'aGeorge’a Grenville'aGrenville’a]].

Gabinet Grenville'aGrenville’a upadł w [[1765]] r., ale Granby pozostał na dotychczasowym stanowisku w gabinecie [[Charles Watson-Wentworth|lorda Rockinghama]]. Nie brał jednak czynnego udziału w pracach gabinetu i głosował przeciwko odwołaniu ustawy o [[opłata skarbowa|opłacie skarbowej]] (''Stamp Act 1765'').

Ta decyzja przesądziła o dalszych politycznych losach Granby'ego. W tym czasie gabinet Graftona stał się celem ataków tajemniczego "Juniusa"„Juniusa”, który publikował w prasie listy oskarżające członków gabinetu o nieudolność i korupcję. Junius nie oszczędzał nawet Granby'ego, który jednak jako bohater wojny siedmioletniej mógł wyjść z tej fali krytyki obronną ręką, jednak jego postępowanie w sprawie Wilkesa dało jego przeciwnikom dodatkowy powód do krytyki.