Bukanier: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m drobne merytoryczne |
m wrrr |
||
Linia 9:
Zorganizowani byli jako tak zwane Bractwo Wybrzeża. Decyzje o planowanych wyprawach i podziale zdobyczy podejmowano w sposób demokratyczny. Atakowali statki oraz tereny należące do Hiszpanii, sprzymierzając się z siłami [[Królestwo Anglii|Anglii]], [[Królestwo Francji (987–1791)|Francji]] i [[Republika Zjednoczonych Prowincji|Holandii]]<ref name=pwn /><ref name=ro />. W pierwszym okresie atakowali głównie pojedyncze statki, zarówno pełne kolonialnych skarbów, jak i łodzie lokalnych rybaków{{odn|Skrok|1982|s=98}}. Używali niewielkich, wzorowanych na indiańskich, łodzi, które nie nadawały się do otwartej walki z silnie uzbrojonymi okrętami, więc ich główną bronią była szybkość, zaskoczenie i bezwzględność{{odn|Skrok|1982|s=98–103}}.
W drugiej połowie XVII w., wobec grupowania przez Hiszpanów statków w silnie chronione [[konwój|konwoje]], bukanierzy przerzucili się na rabowanie kolonialnych miast. Jako pierwszy ekspedycję taką poprowadził Lewis Scott, zdobywając [[Campeche]]. W następnych latach Edward Mansfield zdobył [[Granada|Granadę]], John Davis – [[Nikaragua|Nikaraguę]], a jeden z najsławniejszych bukanierów, Francuz [[François l'Olonnais]], kolejno: [[Puerto Cavallo]], [[San Pedro Sula]], a w
Pod koniec XVII wieku, po uznaniu przez Hiszpanów posiadłości tych krajów, zostali wyrugowani<ref name=pwn /><ref name=ro />. Przenieśli się wówczas na czas jakiś na wyspę [[New Providence]] na [[Bahamy|Bahamach]], której główne miasto, [[Nassau (Bahamy)|Nassau]] w pierwszych dziesięcioleciach XVIII wieku było ich główną bazą. Zapuszczali się też na coraz dalsze wyprawy (m.in. na Pacyfik), ale wobec zorganizowanego działania flot wojennych, ich działalność stopniowo wygasła{{odn|Skrok|1982|s=115–118}}
| |||