Nikaragua: Różnice pomiędzy wersjami

|głowa_państwa_opis = [[prezydenci Nikaragui|prezydent]]<br />

|szef_rządu_opis = [[prezydenci Nikaragui|prezydent]]<br />

|ludność = 6 071 045<ref>Stan na 30 czerwca 2012 roku. {{cytuj stronę| url = http://www.inide.gob.ni/estadisticas/Cifras%20municipales%20año%202012%20INIDE.pdf | tytuł = Población Total, estimada al 30 de Junio del año 2012 | data dostępu = 11-04-2014 | autor = Instituto Nacional de Información de Desarrollo | język = es |data dostępu = 2014-04-11}}</ref>

|pkb = 11,27 mld<ref name="IMF">Dane dotyczące PKB na podstawie szacunków [[Międzynarodowy Fundusz Walutowy|Międzynarodowego Funduszu Walutowego]] na rok 2013: {{cytuj stronę| url = http://www.imf.org/external/pubs/ft/weo/2013/01/weodata/weorept.aspx?pr.x=66&pr.y=5&sy=2011&ey=2018&scsm=1&ssd=1&sort=country&ds=.&br=1&c=278&s=NGDPD%2CNGDPDPC%2CPPPGDP%2CPPPPC%2CLP&grp=0&a= | tytuł = World Economic Outlook Database, April 2014 | data dostępu = 11-04-2014 | autor = International Monetary Fund | język = en |data dostępu = 2014-04-11}}</ref> [[dolar amerykański|USD]]

Wschodnie wybrzeże Nikaragui odkrył w 1502 [[Krzysztof Kolumb]]. Wkrótce tereny te stały się obszarem [[Hiszpania|hiszpańskiej]] [[kolonializm|kolonizacji]]. W 1524 hiszpański zdobywca [[Francisco Hernández de Córdoba (założyciel Nikaragui)|Francisco Hernández de Córdoba]] założył miasta [[Granada]] oraz [[León (miasto w Nikaragui)|Leon]]. W XVII i XVIII wieku Nikaraguę nawiedzali piraci, którzy usytuowali się na wschodnim wybrzeżu. W 1811 w Granadzie zrodził się pierwszy nikaraguański ruch niepodległościowy. Doprowadził on do ogłoszenia niepodległości kraju w 1821, który wraz z częścią Gwatemali wszedł w skład meksykańskiego cesarstwa [[Iturbide]], a od 1823 w skład [[Zjednoczone Prowincje Ameryki Środkowej|Stanów Zjednoczonych Ameryki Środkowej]]. Mimo że niepodległość od Hiszpanii ogłoszono 15 września 1821, Nikaragua stała się uznawaną przez społeczność międzynarodową niezależną republiką dopiero 25 czerwca 1850. Nikaragua stanowiła ważny strategicznie obszar, stąd też liczne interwencje mocarstw światowych: brytyjska w połowie XIX wieku i amerykańskie na początku XX wieku. Brytyjczycy dążyli do opanowania wybrzeża Atlantyku i planowali otworzyć w kraju kanał który połączy Ocean Atlantycki z Pacyfikiem, plany te jednak nie powiodły się a kanał został zbudowany w Panamie w 1914 roku<ref name = Ospina>{{cytuj stronę| url = http://www.lewica.pl/?id=19979| tytuł = Ospina: Nikaragua. Cztery życia sandinizmu| data dostępu = 23 września 2009| autor = | opublikowany = Lewica.pl| pracadata = |język = |data dostępu = |23 językwrześnia =2009}}</ref>.

Destabilizację kraju pogłębiał konflikt między ugrupowaniami konserwatystów (właścicieli plantacji kawy i trzciny cukrowej) a liberałami (rzemieślnikami i drobnymi właścicielami ziemskimi). W 1909 roku, wykorzystując konflikt wewnętrzny, USA dokonało inwazji na kraj. W 1912 roku wybuchła antyrządowa rebelia zorganizowana przez siły liberałów. Na czele powstania stanął [[Juan Bautista Sacasa]]. Konserwatywny prezydent [[Adolfo Díaz]] do walki z liberałami wykorzystał stacjonujących w kraju żołnierzy amerykańskich<ref name = Ospina>{{cytuj stronę| url = http://www.lewica.pl/?id=19979| tytuł = Ospina: Nikaragua. Cztery życia sandinizmu| data dostępu = 23 września 2009| autor = | opublikowany = Lewica.pl| praca = | data = | język =}}</ref><ref>Shelley Klein, ''Najgroźniejsi dyktatorzy w historii'', wyd. Muza, Warszawa, 2008, {{ISBN|978-83-7495-323-8}}, tłum. Jolanta Sawicka, s. 90.</ref>. W 1925 roku wynegocjowano czasowy rozejm, jednak już wkrótce doszło do kontynuowania walk. W tym samym roku okupację kraju zakończyli Amerykanie, którzy jednak szybko powrócili do kraju pod pretekstem rzekomej obecności „meksykańskich agentów bolszewizmu”{{r|Ospina}}. Ostatecznie rebelia liberałów zakończyła się w 1927 roku, a liberałowie przejęli władzę w kraju. Prezydentem kraju został [[José María Moncada]], który w 1932 roku został zastąpiony przez Bautistę Sacasę. Nowy rząd utworzył Gwardię Narodową, której przywódcą został [[Anastasio Somoza García]]. Obecności wojsk amerykańskich sprzeciwił się jeden z liderów liberałów, [[Augusto Sandino]]. Sandino w 1927 roku rozpoczął rebelię przeciwko siłom amerykańskim i elicie kraju, która uważana była za rasistowską i autokratyczną{{r|Ospina}}<ref>[http://historymatters.gmu.edu/d/4988 History Matters “To Abolish the Monroe Doctrine”: Proclamation from Augusto César Sandino Retrieved 29/09/12].</ref>. Wojska amerykańskie opuściły kraj w 1933 roku na skutek szeregu porażek w walce z sandinistami. Wycofanie się wojsk USA umożliwiło rozmowy pokojowe z partyzantami Sandino. We wrześniu 1933 miały miejsce ataki bombowe w Managui, po których liberałowie zapowiedzieli wprowadzenie stanu wyjątkowego i aresztowali konserwatywnych oficerów. W 1934 roku pomimo zawieszenia broni, Sandino został zabity w trakcie rozmów pokojowych przez ludzi związanych z Somozą{{r|Ospina}}. Samodzielne działania Somozy doprowadziły do konfliktu między Gwardią Narodową a rządem. Kraj pogrążał się w coraz większym kryzysie związanym z deficytem benzyny. W tym samym roku prezydent wydał Gwardii rozkaz stłumienia strajku kierowców oraz pozwolił na użycie broni w skrajnej sytuacji, generał poinformował o tym opinię publiczną, a sam udał się do strajkujących w celu przeprowadzenia pokojowych negocjacji. Wojsku udało się zakończyć strajk drogą pokojową, co zniszczyło reputację Sacasy i sprawiło, że był postrzegany jako zwolennik rozwiązań siłowych, a Somoza zyskał dużą popularność pośród zwykłych obywateli<ref>Shelley Klein, ''Najgroźniejsi dyktatorzy w historii'', wyd. Muza, Warszawa, 2008, {{ISBN|978-83-7495-323-8}}, tłum. Jolanta Sawicka, s. 94.</ref>. W 1934 roku Gwardia Narodowa wzmocniona przez siły [[faszyzm|faszystowskie]] dokonała puczu, w wyniku którego rząd liberałów został obalony<ref>Shelley Klein, ''Najgroźniejsi dyktatorzy w historii'', wyd. Muza, Warszawa, 2008, {{ISBN|978-83-7495-323-8}}, tłum. Jolanta Sawicka, s. 95.</ref>. Rząd utworzony w 1934 roku miał charakter proamerykański i ultraprawicowy<ref>Alex Axelrod, Charles Phillips, Władcy, tyrani, dyktatorzy. Leksykon, wyd. Politeja, Warszawa 2000, s. 544.</ref>.

W 1947 roku po naciskach ze strony USA rząd Nikaragui zgodził się na przeprowadzenie wyborów prezydenckich. Zwycięzcą został [[Leonardo Argüello Barreto]] poparty przez dyktatora. Argüello doszedł do władzy na skutek manipulacji i fałszerstw wyborczych. Pomimo tego, niespodziewanie podjął on próbę prowadzenia nie tylko niezależnej od Somozy, ale także skierowanej przeciwko niemu polityki. Usunął stronników Somozy ze służby publicznej i z ważnych stanowisk państwowych. Trzy tygodnie od elekcji prezydenta wojsko zorganizowało zamach stanu<ref>Shelley Klein, Najgroźniejsi dyktatorzy w historii, wyd. Muza, Warszawa, 2008, {{ISBN|978-83-7495-323-8}}, strs. 99, tłum. Jolanta Sawicka.</ref>. Początkowo amerykański prezydent [[Harry Truman]] zareagował na przewrót wojskowy, nakazując wycofanie się armii USA z Nikaragui i wstrzymaniem wszelkiego wsparcia militarnego. Niełaska Stanów Zjednoczonych nie trwała długo, zakończyła się ona skorzystaniem z oferty Somozy proponującego utworzenie na terenie jego państwa amerykańskich baz wojskowych. W 1948 Nikaragua była w bliskich stosunkach z większą częścią państw południowoamerykańskich oraz pozostawała w sojuszu z USA<ref name="klein11">Shelley Klein, ''Najgroźniejsi dyktatorzy w historii'', wyd. Muza, Warszawa, 2008, {{ISBN|978-83-7495-323-8}}, tłum. Jolanta Sawicka, s. 100.</ref>. Tymczasowym prezydentem został [[Víctor Manuel Román y Reyes]], który po śmierci w 1950 roku został zastąpiony przez Somozę. Po tym gdy Somoza ponownie odszedł do władzy, konserwatywny przywódca [[Emiliano Chamorro Vargas]] oraz prezydent Kostaryki [[José Figueres Ferrer]] zawiązali spisek przeciwko niemu. W trakcie jednego z późnych spotkań Somozy w ambasadzie amerykańskiej miał on zostać uprowadzony. Intryga zakończyła się fiaskiem, a Somoza wykrył i aresztował wszystkich. Chamorro przedostał się na Kostarykę, którą Somoza w odwecie zaatakował 11 stycznia 1954. Kostaryka wygrała wojnę i zadała nikaraguańskiej armii katastrofalne straty. 21 września 1956 prezydent Somoza, przebywający z wizytą w mieście León, został postrzelony przez zamachowca, którym okazał się lewicowy [[poezja|poeta]] [[Rigoberto López Pérez]]. Władzę w kraju po śmierci prezydenta przejął jego syn, [[Luis Somoza Debayle]]<ref>Alex Axelrod, Charles Phillips, Władcy, tyrani, dyktatorzy. Leksykon, wyd. Politeja, Warszawa 2000, s. 545.</ref>.

Luis Somoza popierał wszelkie akcje wymierzone przeciw rewolucyjnej [[Kuba|Kubie]]. Wprowadził ostrożne i wymuszone przez nastroje społeczne reformy liberalne. W 1961 utworzono opozycyjny [[Sandinistowski Front Wyzwolenia Narodowego|Front Wyzwolenia Narodowego im. Sandino]] (w skrócie FSLN) który wkrótce podjął próby walki partyzanckiej z rządem. Zmarł na atak serca w 1967 roku<ref>[[Alex Axelrod]], [[Charles Phillips]], ''Władcy, tyrani, dyktatorzy. Leksykon'', wyd. Politeja, Warszawa 2000, s. 544.</ref>. Władzę po Luisie objął [[René Schick Gutiérrez]], a następnie [[Lorenzo Guerrero Gutiérrez]]. Obydwaj prezydenci byli jedynie marionetkami w rękach klanu Somozów<ref>Michał Czajka, Słownik biograficzny XX wieku, Wiedza Powszechna, Warszawa, 2004, {{ISBN|83-214-1321-8}}, s. 808.</ref>. W 1974 roku prezydentem został brat Luisa i syn Anastasio Garcii, [[Anastasio Somoza Debayle]]. Nowy prezydent zarzucił politykę stopniowej liberalizacji i doprowadził do zaostrzenia kursu wobec opozycji. Debayle przeobraził Gwardię Narodową we własną gwardię pałacową przejmując nad nią całkowitą kontrolą. Przy gospodarczej pomocy Stanów Zjednoczonych prowadził życie w zbytku, podczas gdy ludności (zwłaszcza wiejskiej) przeważnie brakowało środków do życia<ref>Bernd Jordan, Aleksander Lenz, ''Księga 100 polityków stulecia'', tłum. A. Sąpoliński, wyd. Interart, Warszawa 1997, s. 158 {{ISBN|83-7060-508-7}}.</ref>. W znacznym stopniu nadzorował nowo powstające stacje telewizyjne. W rękach Somozów znajdowały się zarówno najważniejsze gałęzie przemysłu, jak i sieci wielkich domów handlowych w kraju. W 1971 rząd zawarł porozumienie z opozycyjną Partią Konserwatywną: przekazał jej członkom 40% miejsc w parlamencie, w zamian zapewnienie sobie następnego wyboru na stanowisko prezydenta<ref>[[Alex Axelrod]], [[Charles Phillips]], ''Władcy, tyrani, dyktatorzy. Leksykon'', wyd. Politeja, Warszawa 2000, s. 544.</ref>.

9 lipca 1979 roku oddziały wierne FSLN wkroczyły do stolicy. Następnego dnia władzę w stolicy objął pięcioosobowy rząd powstańczy<ref>[http://lcweb2.loc.gov/cgi-bin/query/r?frd/cstdy:@field%28DOCID+ni0024%29 Library of Congress Country Studies: Nicaragua: The Sandinista Revolution].</ref>. Premierem kraju został sandinista [[Daniel Ortega Saavedra]]. Ortega próbował poprawić sytuację ekonomiczną w kraju, m.in. inicjując radykalne pomysły, jak konfiskata majątków ziemskich oraz nacjonalizacja przemysłu, jednak jego wysiłki były w znacznej mierze torpedowane z powodu braku poparcia USA. Rząd zdominowany przez sandinistów przyjął socjalistyczny model rozwoju gospodarczego. Dążono do eliminacji nierówności ekonomicznych okresu Somozy. Zachowano własność prywatną i znacjonalizowano wszystkie grunty należące do Somozy<ref>[http://lcweb2.loc.gov/frd/cs/nitoc.html „Country Studies: Nicaragua: Chapter 3:The Sandinista Era, 1979-90”1979–90”. Library of Congress].</ref>. Wprowadził w życie program ochrony środowiska oraz plany pozyskiwania energii z alternatywnych źródeł. Państwo objęło opiekę nad lasami deszczowymi i wprowadziło ochronę eksploatacji surowców naturalnych. Zrównano prawa kobiet i mężczyzn. Wprowadzono w życie program taniego budownictwa mieszkalnego, ustalono płacę minimalną, znacjonalizowano niektóre ważne z punktu widzenia bezpieczeństwa strategicznego państwa przedsiębiorstwa<ref>John A. Booth ''The End And The Beginning: The Nicaraguan Revolution'' 1985, s. 147.</ref> (ich przejmowanie odbywało się za odszkodowaniem). Zniesiono karę śmierci i wprowadzono zakaz stosowania tortur. W 1982 roku wprowadzono ubezpieczenia społeczne<ref>John E. Dixon ''Social Security in Global Perspective''.</ref>. Rząd przeprowadził reformę rolną<ref>Giancarlo Soler Torrijos ''In the Shadow of the United States: Democracy and Regional Order in the Latin Caribbean'' 2008, s. 100.</ref>.

Odejście w 1980 roku z rządu tymczasowego Violety Chamorro i Alfonso Robelo spowodowało plotki, według których zwolennicy Ortegi chcieli skonsolidować władzę między sobą. Na przełomie lat 1979 i 1980 byli członkowie Gwardii Narodowej i zwolennicy Somozy utworzyli nieregularne siły wojskowe. Zbrojna opozycja podzielona była dwa odłamy: Fuerza Democrática Nicaragüense (FDN) – utworzona w 1981 roku przez CIA, Departament Stanu USA i byłych członków Gwardii Narodowej oraz Alianza Revolucionaria Democrática (Demokratyczny Sojusz Rewolucyjny, ARDE) – grupa działająca jeszcze przed działalnością sandinistów, dowodzona przez jednego z byłych dowódców sandinistów – Edena Pastora<ref>International Court Of Justice (January 2000). Case Concerning Military and Paramilitary Activities in and Against Nicaragua (Nicaragua V. United States of America). United Nations Press. s. 512. {{ISBN|92-1-070826-1}}.</ref>. Działały też Mipista, byłe antysomozistowskie milicje wiejskie; stały się one największą grupą rekrutów późniejszej [[contras]]. Często sprzeczne i niezależne od siebie grupy stały się powszechnie znane jako „contras” (skrót od „contrarrevolucionarios”, „kontrrewolucjonistów”)<ref>Brown, Timothy C. (October 2000). When the Ak-47s Fall Silent: Revolutionaries, Guerrillas, and the Dangers of Peace. Hoover Institute Press. s. 162. {{ISBN|0-8179-9842-X}}.</ref>. Już w 1981 prezydent USA [[Ronald Reagan]] potępił Ortegę i FSLN za ''wspieranie marksizmu'' i upoważnił [[Centralna Agencja Wywiadowcza|CIA]] do finansowania opozycyjnej armii tzw. ''contras''. Militarne i finansowe wsparcie przez USA dla grup ''contras'' do walk z rządem spowodowało krwawą wojnę domową, w której zginęło ok. 30 tys. Nikaraguańczyków. W lutym 1984 Ortega ogłosił przeprowadzenie wolnych wyborów. Uzyskał w nich 63% głosów, dzięki czemu objął urząd prezydenta Nikaragui. Wojna między contras a rządem trwała jednak dalej i doprowadziła do olbrzymiej inflacji. Rząd USA kontynuował wspieranie contras nielegalnymi środkami poprzez tajną sprzedaż broni [[Iran]]owi, z wymiany handlowej część zysków strony amerykańskiej otrzymały oddziały contras<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko=Korzeniewski | imię=Krzysztof | autor link=Krzysztof Korzeniewski | tytuł=Irak (Polish Edition) | data= | wydawca=WydawnWyd. Akademickie „Dialog” | miejsce= | isbn=83-88938-66-5 | strony=55}}</ref>. Contras finansowani byli również z pieniędzy pochodzących z handlu [[narkotyk]]ami<ref>Webb, Gary (1999). ''Dark Alliance''. Seven Stories Press. s. 177. {{ISBN|978-1-888363-93-7}}.</ref>.

W wyborach w 1990 zwyciężyła popierana przez USA kandydatka antysandinistowskiej [[Narodowa Unia Opozycyjna|Narodowej Unii Opozycyjnej]] (UNO) [[Violeta Chamorro]]. Również w wyborach parlamentarnych zwolennicy prezydenta zwyciężyli nad sandinistami Ortegi. Następcą Chamorro został [[Arnoldo Alemán]], którego rządy wiązały się z liberalizacją gospodarczą, ale również drastycznym wzrostem korupcji. Po utracie władzy Alemán usłyszał zarzuty korupcji i defraudacji publicznych funduszy<ref>[http://news.bbc.co.uk/2/hi/americas/2572849.stm ''„Nicaragua ex-leader under house arrest”''], BBC News, 13 grudnia 2002.</ref>. W czasie procesu prokuratorzy przedstawili dowody, wskazujące na korzystanie przez prezydenta i jego żonę ze środków publicznych w celach prywatnych. Przedstawiono wyciągi z rządowych kart płatniczych, które ujawniały wydatki rzędu 13,7 mln USD na hotel na wyspie [[Bali (wyspa)|Bali]] oraz 68 mln USD na hotel w [[Indie|Indiach]]<ref>[http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/articles/A57581-2005Jan7.html ''„Facing Charges, Not Discomforts”''], washingtonpost.com, 8 stycznia 2005.</ref>. [[Berlin|Berliński]] oddział [[Transparency International]] w 2004 sklasyfikował Alemána na 9 miejscu w rankingu najbardziej skorumpowanych przywódców państwowych i oszacował kwotę defraudacji na 100 mln USD<ref>[http://www.transparency.org/content/download/4459/26786/file/Introduction_to_political_corruption.pdf Transparency International Global Corruption Report 2004].</ref>.

5 listopada 2006 po prawie 17 latach pozostawania w opozycji, wybory prezydenckie wygrał Daniel Ortega. Sukces ten zawdzięcza przyjęciu znacznie bardziej pragmatycznego programu. Rząd dzięki poparciu zakazu [[Aborcja|aborcji]] uzyskał poparcie ze strony [[Kościół katolicki|Kościoła katolickiego]]. W styczniu 2007 roku Nikaragua dołączyła do utworzonej w 2004 roku wspólnoty [[Alianza Bolivariana para los Pueblos de Nuestra América]]. Sandiniści wygrali wybory samorządowe z 9 listopada 2008 roku w 105 (spośród 146) gmin. W czasie drugiego etapu swoich rządów wprowadzili bezpłatną ochronę zdrowia i edukację{{r|Ospina}}. W czasie swojej prezydentury Ortega, dzięki pomocy innych państw [[Ameryka Łacińska|Ameryki Łacińskiej]], a w szczególności rządzonej przez [[Hugo Chávez]]a [[Wenezuela|Wenezueli]]{{r|Ospina}}<ref>{{Cytuj stronę|url=http://www.rp.pl/artykul/747951.html|tytuł=Nikaragua skazana na Daniela Ortegę?|opublikowany=rp.pl|data=062011-11-201106|język=pl}}</ref>. W ramach współpracy Wenezuela dostarczyła nowoczesny sprzęt medyczny, a do kraju przyjechali lekarze z Kuby{{r|Ospina}}.

* [[Region Autonomiczny Atlántico Norte|Atlántico Norte]],

* [[Region Autonomiczny Atlántico Sur|Atlántico Sur]].

Większość ludności Nikaragui, czyli 69% stanowią [[Metys]]i, a więc potomkowie [[Indianie|Indian]] i [[Europa|Europejczyków]], biali stanowią 17%, [[Murzyn]]i 9% natomiast Indianie 5%<ref>[https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/nu.html The World Factbook].</ref>. Językiem urzędowym jest [[język hiszpański|hiszpański]]. Na wschodzie kraju znaczna część ludności (ok. 150 tys.) posługuje się miejscowym [[język miskito|językiem miskito]] oraz dialektem [[język angielski|języka angielskiego]]<ref>[http://www.ethnologue.com/show_country.asp?name=NI Ethnologue report for Nicaragua<!-- Tytuł wygenerowany przez bota -->].</ref>. Tym ostatnim posługują się głównie przybysze z wysp karaibskich o czarnym kolorze skóry.

Źródło: Pew Forum, 2010<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.pewforum.org/2012/12/18/table-religious-composition-by-country-in-percentages/|tytuł=Religious Composition by Country, in Percentages|data=|opublikowany=The Pew Research Center|data dostępu=2014-05-23}}</ref><ref>{{cytuj stronę|url=http://www.pewforum.org/2011/12/19/table-christian-population-as-percentages-of-total-population-by-country/|tytuł=Christian Population as Percentages of Total Population by Country|data=|opublikowany=The Pew Research Center|data dostępu=2014-05-23}}</ref>; Prolades, 2010<ref>{{Cytuj stronę | tytuł = Conela: Resumen estadistico de la iglesia latina global | url = http://www.prolades.com/conela/nicaragua-stats-2010-CONELA.pdf |tytuł = Conela: Resumen estadistico de la iglesia latina global |rok = 2011 | opublikowany = Prolades.com}}</ref>; LDS, 2012<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.mormonnewsroom.org/facts-and-statistics/country/nicaragua/|tytuł=Facts and Statistics|data=|opublikowany=An Official WEBSITE of The Church of JESUS CHRIST of LATTER-DAY SAINTS|data dostępu=2014-05-23}}</ref>; [[Rocznik Świadków Jehowy]], 2017<ref>{{cytuj książkę | tytuł = Rocznik Świadków Jehowy 2017 | wydawca = Towarzystwo Strażnica | rok = 2016 | strony = 178–187 | url = https://www.jw.org/pl/publikacje/ksi%C4%85%C5%BCki/rocznik-2017/sprawozdanie-z-dzialalnosci-2016/| wydawca = Towarzystwo Strażnica |rok = 2016 |strony = 178–187}}</ref>.

|podpis = <span style="border-bottom:1px solid #dadada; padding-bottom:2px; ">'''Porty lotnicze w Nikaragui'''</span><br />

W latach 1927-19791927–1979 siłami zbrojnymi Nikaragui były jednostki [[Gwardia Narodowa (Nikaragua)|Gwardii Narodowej]].

Nikaragua dysponuje trzema [[rodzaj sił zbrojnych|rodzajami sił zbrojnych]]: wojskami lądowymi, [[Marynarka Wojenna Nikaragui|marynarką wojenną]] oraz [[Nikaraguańskie Siły Powietrzne|siłami powietrznymi]]{{r|Global}}. Uzbrojenie sił lądowych Nikaragui składało się w 2014 roku z m.in. z: 150 czołgów, 333 opancerzonych pojazdów bojowych, 272 zestawów [[artyleria|artylerii]] holowanej oraz 163 [[Wieloprowadnicowa wyrzutnia rakietowa|wieloprowadnicowych wyrzutni rakietowych]]{{r|Global}}. Marynarka wojenna Nikaragui dysponowała w 2014 roku 15 okrętami obrony przybrzeża oraz 10 [[okręt obrony przeciwminowej|okrętami obrony przeciwminowej]]{{r|Global}}. Nikaraguańskie siły powietrzne z kolei posiadały w 2014 roku uzbrojenie w postaci m.in. 18 [[Samolot transportowy|samolotów transportowych]], jeden [[samolot szkolno-bojowy]] oraz 18 [[Śmigłowiec|śmigłowców]]{{r|Global}}.

Wojska nikaraguańskie w 2014 roku liczyły 14 tys. żołnierzy zawodowych (brak rezerwistów). Według rankingu ''[[Global Firepower]]'' (2014) nikaraguańskie siły zbrojne stanowią 92. siłę militarną na świecie, z rocznym budżetem na cele obronne w wysokości 44,2 mln dolarów ([[Dolar amerykański|USD]])<ref name="Global">{{Cytuj stronę | url = http://www.globalfirepower.com/country-military-strength-detail.asp?country_id=Nicaragua | tytuł = Nicaragua | opublikowany = [[Global Firepower]] | język = en | data dostępu = 2014-09-07}}</ref>.

[[Kategoria:Nikaragua|! ]]