Rudolf Heß: Różnice pomiędzy wersjami

|następca = [[Martin Bormann]] <small>(jako Szefszef Kancelarii NSDAP)</small>

Urodził się w 1894 roku w [[Egipt|Egipcie]], ówcześnie na terytorium [[Imperium Osmańskie]]go. Był najstarszym synem niemieckiego kupca Fritza Heßa i jego żony Klary<ref name=hess>{{Cytuj książkę |autor= Stephen McGinty | tytuł=Sekretne życie Rudolfa Hessa | strony=37}}</ref>. Miał dwoje rodzeństwa, brata Alfreda (ur. 1897) i siostrę Margarete (ur. 1908)<ref>Kurt Pätzold, Manfred Weissbecker: ''Rudolf Hess. Ciekawa historia'', wyd. polskie 2001, s. 14.</ref>. Mieszkał z rodziną w wygodnej, otoczonej bujnym ogrodem trzypiętrowej willi w Ibrahimijji, wschodnim przedmieściu Aleksandrii<ref name=hess />. Ojciec chciał, by młody Heß w przyszłości przejął rodzinną firmę<ref name="Zastępca Hitlera">Film dokumentalny ''Zastępca Hitlera'', cz. 1. ''Rudolf Hess Droga na szczyty'' (tytuł oryginalny ''Hitler’s deputy. The Ascent of Rudolf Hess'').</ref>. Wykształcenie zdobył w Egipcie, Niemczech i [[Szwajcaria|Szwajcarii]]<ref name="ReferenceA">{{cytuj książkę|nazwisko=Lattimer|imię=John|autor=John K. Lattimer|tytuł=Śmiertelna Choroba Hitlera|wydawca=Amber|data=1999|strony=131|isbn=83-241-1998-1}}</ref>. Mały Rudolf uczęszczał w latach 1900-1906 do niemieckiej szkoły [[Protestantyzm|protestanckiej]] w Aleksandrii, następnie dla braci Heß został wynajęty prywatny egipski [[Guwernantka|guwerner]]<ref>Ray Conyers Nesbit i Georges Van Acker: ''Tajemniczy lot Rudolfa Hessa, mity i fakty'', wyd. polskie 2000, s. 18.</ref>. Wśród Niemców żyjących za granicą był rozpowszechniony skrajny nacjonalizm, „bardziej niemiecki” od krajowego. Heß już od wczesnych lat przejawiał patriotyzm wobec odległej ojczyzny. Rodzina Heßów spędzała każde lato w Niemczech, w swojej willi<ref>[[Guido Knopp]] ''Ludzie Hitlera'', wyd. 1999, s. 230</ref>. Od wieku czternastu lat Heß chodził do [[Ewangelicy|ewangelickiej]] szkoły w niemieckim [[Bad Godesberg]], gdzie uczył się matematyki i przedmiotów przyrodniczych<ref name=hess />. Po uzyskaniu małej matury<ref>Kurt Pätzold, Manfred Weissbecker: ''Rudolf Hess. Ciekawa historia'', wyd. polskie 2001, s. 16.</ref> uzupełniał swoje wykształcenie uczęszczając przez rok do École Supérieure de Commerce w szwajcarskim [[Neuchâtel (miasto)|Neuchâtel]]<ref name=hess />. Po ukończeniu szkoły w 1912 roku pracował jako kupiecki praktykant w [[Hamburg]]u<ref name="str. 67-71">Paul R. Maracin ''Noc długich noży'', wydanie polskie 2009, s. 67-71.</ref>.

W sierpniu 1914, wbrew woli ojca, jako ochotnik zgłosił się do [[Armia Cesarstwa Niemieckiego|armii niemieckiej]]<ref name=hess />. [[I wojna światowa|I wojnę światową]] potraktował jako cudowną przygodę. Uczestniczył w [[I bitwa pod Ypres|bitwie pod Ypres]] jako [[Szeregowy|szeregowiec]]szeregowy 7. Bawarskiego Pułku Artylerii Polowej, gdzie za waleczność zdobył [[Krzyż Żelazny]] II klasy. 15 kwietnia 1915 został awansowany do stopnia starszego szeregowcaszeregowego, 21 maja 1915 dona stopnia [[kapral]]akaprala, 26 października 1915 do stopnia [[Plutonowy|plutonowego]]<ref name="Ciekawa historia str. 20">Kurt Pätzold, Manfred Weissbecker ''Rudolf Hess. Ciekawa historia'', wyd. polskie 2001, s. 20.</ref>. Wziął udział w [[Bitwa pod Verdun|bitwie pod Verdun]], gdzie 12 czerwca 1916 został ranny w ramię i dłoń<ref>Kurt Pätzold, Manfred Weissbecker: ''Rudolf Hess. Ciekawa historia'', wyd. polskie 2001, s. 21.</ref>, a 25 grudnia 1916 awansował na [[sierżant]]a. W Boże Narodzenie 1916 roku został przeniesiony do 18. Bawarskiego Rezerwowego Pułku Piechoty i mianowany dowódcą plutonu 10 kompanii. 23 lipca 1917 roku został trafiony odłamkiem pocisku artyleryjskiego, a 8 sierpnia otrzymał poważny postrzał w trakcie szturmowania wzgórza w [[Rumunia|rumuńskich]] [[Karpaty|Karpatach]]<ref name=hess0>{{Cytuj książkę |autor= Stephen McGinty | tytuł=Sekretne życie Rudolfa Hessa | strony=38}}</ref>. Następne miesiące spędził na leczeniu w szpitalach<ref>Ray Conyers Nesbit i Georges Van Acker: ''Tajemniczy lot Rudolfa Hessa, mity i fakty'', wyd. polskie 2000, s. 23-27.</ref>. 8 października 1917 awansował na [[podporucznik]]a<ref name="Ciekawa historia str. 20" />. W marcu 1918 po przejściu testów kwalifikacyjnych rozpoczął szkolenie na pilota, a w październiku oficjalnie wstąpił do Jagdstaffel 35B, [[Bawaria|bawarskiej]] eskadry myśliwców stacjonujących w [[Givry (Ardeny)|Givry]] w [[Ardeny|Ardenach]]<ref name=hess0 />. Nie zdążył już zestrzelić żadnego samolotu, bo skończyła się wojna. Swój udział w I wojnie światowej zakończył w stopniu [[porucznik]]aporucznika<ref name="ReferenceA"/>. 13 grudnia 1918 został [[Demobilizacja|zdemobilizowany]]<ref name=hess0 />.

W kwietniu 1919, w trakcie [[Rewolucja listopadowa 1918|rewolucji listopadowej]] została na krótko utworzona w Bawarii [[Socjalizm|socjalistyczna]] [[Bawarska Republika Rad]]. Ponieważ większość kierownictwa Bawarskiej Republiki Rad było pochodzenia [[Żydzi|żydowskiego]], spowodowało to wywołanie w narodzie niemieckim skojarzenia, że [[Leninizm|bolszewizm]] i [[judaizm]] były zasadniczo tym samym. W niedalekiej przyszłości miało to skutkować w Niemczech upowszechnieniem silnych postaw [[Antysemityzm|antysemickich]]<ref>Serial dokumentalny ''The Nazis: A Warning from History'', odc. 1. ''Helped into Power''.</ref>, które dodatkowo wzmacniała [[legenda o ciosie w plecy]]. W Bawarii, tradycyjnie konserwatywnej części Niemiec i drugim największym kraju związkowym Niemiec (po Prusach) również mieszkali ludzie, którzy mieli już niedługo stanowić trzon kierownictwa ruchu narodowosocjalistycznego: Adolf Hitler, [[Ernst Röhm]], Hermann Göring i [[Heinrich Himmler]]. Heß, jak sam przyznał, zanim osobiście poznał Hitlera był zagorzałym antysemitą i wierzył w „światowy spisek Żydów”<ref>Guido Knopp ''Ludzie Hitlera'', wyd. 1999, s. 13</ref>.

Od 1919 roku Heß mieszkał w [[Monachium]], gdzie w 1920 roku rozpoczął studia na wydziale [[Politologia|nauk politycznych]] (byli żołnierze zostali po wojnie zwolnieni z egzaminów wstępnych na niemieckie uniwersytety<ref name="str. 67-71" />). Pracował jako przedstawiciel handlowy firmy meblarskiej, by zarobić na studia<ref name="Zastępca Hitlera" />. Niezadowolony z podpisania [[Traktat wersalski|traktatu wersalskiego]] wstąpił w lutym 1919 do antysemickiego [[Towarzystwo Thule|Towarzystwa Thule]]. Stał się wytrawnym bojówkarzem. W międzyczasie wstąpił do [[Freikorps]]u i uczęszczał na wykłady z ekonomii i historii na [[Uniwersytet Ludwika i Maksymiliana w Monachium|Uniwersytecie Monachijskim]]<ref name=hess1>{{Cytuj książkę |autor= Stephen McGinty | tytuł=Sekretne życie Rudolfa Hessa | strony=39}}</ref>, gdzie poznał profesora [[Karl Haushofer|Karla Haushofera]]. Heß był wysportowany, nie pił alkoholu i nie palił papierosów<ref>Guido Knopp ''Ludzie Hitlera'', wyd. 1999, s. 239</ref>. Od 7 maja do 15 października 1919 figurował na liście żołdu 5. kompanii alarmowej Korpusu Ochotniczego Eppa. 30 kwietnia 1920 oficjalnie wystąpił z [[Reichswehra|Reichswehry]]<ref>Kurt Pätzold, Manfred Weissbecker: ''Rudolf Hess. Ciekawa historia'', wyd. polskie 2001, s. 28.</ref>. W czerwcu 1920 został członkiem [[Narodowosocjalistyczna Niemiecka Partia Robotników|NSDAP]]<ref name=hess2>{{Cytuj książkę |autor= Stephen McGinty | tytuł=Sekretne życie Rudolfa Hessa | strony=41}}</ref> (legitymacja nr 1600<ref>Kurt Pätzold, Manfred Weissbecker: ''Rudolf Hess. Ciekawa historia'', wyd. polskie 2001, s. 30.</ref>). W listopadzie 1921 zaprosił Hitlera, żeby wygłosił przemówienie na uniwersytecie. Jako jeden z pierwszych wstąpił w 1922 roku do [[Sturmabteilung]] (SA), czyli Oddziałów Szturmowych, jak nazywano bojówki partii<ref name=hess2 />. Z wielkim zaangażowaniem wziął udział w nieudanym [[Pucz monachijski|puczu monachijskim]] 8 i 9 listopada 1923, kiedy uzbrojony wkroczył razem z Hitlerem do monachijskiej piwiarni [[Bürgerbräukeller]]. Zadaniem Heßa było uwięzienie obecnych tam premiera rządu bawarskiego oraz kilku jego ministrów<ref name="Ciekawa historia str. 39-42">Kurt Pätzold, Manfred Weissbecker: ''Rudolf Hess. Ciekawa historia'', wyd. polskie 2001, s. 39-42.</ref> i wywiezienie ich samochodem do upatrzonego domu. Następnie w górach, w pobliżu [[Tegernsee (miasto)|Tegernsee]], przetrzymywał i pilnował jako zakładników dwóch ministrów bawarskiego rządu, nieprzychylnych nazistom. Kiedy 9 listopada dotarła wiadomość o rozgromieniu przewrotu zwolnił ministrów, a sam przedostał się przez granicę [[austria]]ckąaustriacką i uniknął aresztowania<ref name="str. 67-71" />. Gdy 1 kwietnia 1924 zapadły bardzo niskie wyroki dla puczystów, wraz z dobrymi warunkami ich odbywania, Heß postanowił poddać się sprawiedliwości. W maju 1924<ref name="Ciekawa historia str. 39-42" /> oddał się dobrowolnie w ręce władz i został aresztowany<ref name="ReferenceA"/>. Otrzymał wyrok osiemnastu miesięcy pozbawienia wolności, z przewidywanym zawieszeniem pięciu szóstych okresu kary<ref name="Ciekawa historia str. 39-42" />. Wspólnie z Hitlerem przebywał w [[Więzienie Landsberg|twierdzy Landsberg]], a od końca lutego 1925 był jego osobistym sekretarzem<ref name=hess3>{{Cytuj książkę |autor= Stephen McGinty | tytuł=Sekretne życie Rudolfa Hessa | strony=43}}</ref> (z miesięczną pensją 300 [[Marka niemiecka|marek]]<ref>Guido Knopp ''Tajemnice Trzeciej Rzeszy'', wyd. 2013, s. 125.</ref>) i z tą chwilą polityka stała się ostatecznie jego zawodem. Przeszli z Hitlerem na zwracanie się po imieniu (co było bardzo rzadkie w kontaktach Hitlera), jednak Heß ukrywał to przed opinią publiczną. W tym czasie wniósł znaczny wkład w powstanie książki Hitlera [[Mein Kampf]]<ref>Kurt Pätzold, Manfred Weissbecker: ''Rudolf Hess. Ciekawa historia'', wyd. polskie 2001, s. 43-46.</ref>. Opuścił zakład karny 1 stycznia 1925<ref>[[Bogusław Wołoszański]]: ''Tajna wojna Hitlera'', wyd. 1997 r., s. 56.</ref>, dwanaście dni po Hitlerze. Wspólny pobyt z Hitlerem w więzieniu umocnił więzi ich łączące<ref name="Rudolf Hess Człowiek, który zmarł dwa razy">Film dokumentalny ''Rudolf Hess Człowiek, który zmarł dwa razy'' (tytuł oryginalny ''Rudolf Hess The man who died twice''), 2001 r.</ref>. Gdy w lutym 1925 została reaktywowana NSDAP, Heß otrzymał legitymację członkowską nr 16<ref>Bogusław Wołoszański: ''Tajna wojna Hitlera'', wyd. 1997 r., s. 55.</ref>. Studiów nie ukończył.

Ze względu na swój charakter, Heß wolał nie występować publicznie i raczej działać na „zapleczu” partii<ref>Kurt Pätzold, Manfred Weissbecker: ''Rudolf Hess. Ciekawa historia'', wyd. polskie 2001, s. 48.</ref>. Aż do 1928 roku, do powrotu na niemiecką scenę polityczną Göringa, Hitler polegał na Heßie w bezpośrednich kontaktach wymagających towarzyskiej ogłady lub wyrafinowania. W 1928 roku Heß, działając za pośrednictwem bankiera i przemysłowca [[Fritz Thyssen|Fritza Thyssena]], zdobył fundusze na zakup pałacu w Monachium, który stał się siedzibą partii ([[Brunatny Dom]])<ref name="str. 67-71" />. Hitler uważał Heßa za całkowicie lojalnego i dlatego powierzył mu kontrolę nad partią<ref name="Rudolf Hess Człowiek, który zmarł dwa razy" />. Heß stał się nieodłącznym towarzyszem Hitlera. W końcu Hitler namówił Heßa do zawarcia w 1927 roku związku małżeńskiego, aby położyć kres pogłoskom o jego [[homoseksualizm]]iehomoseksualizmie. Heß organizował wystąpienia publiczne Hitlera i pracował z nim nad przemówieniami. Sensem życia Heßa stało się przebywanie u boku Hitlera i praca na rzecz ruchu hitlerowskiego<ref name="Zastępca Hitlera" />. Monachium zostało oficjalnie ogłoszone „stolicą ruchu” i pozostało głównym miejscem pracy Heßa<ref>Kurt Pätzold, Manfred Weissbecker: ''Rudolf Hess. Ciekawa historia'', wyd. polskie 2001, s. 70.</ref>. Heß wyspecjalizował się między innymi w zbieraniu hojnych dotacji dla partii, co umożliwiło znaczną intensyfikację kampanii wyborczej<ref>Guido Knopp ''Ludzie Hitlera'', wyd. 1999, s. 253</ref>.

W maju 1927 [[Stany Zjednoczone|amerykański]] lotnik [[Charles Lindbergh]] dokonał pierwszego w dziejach samotnego przelotu przez [[Ocean Atlantycki|Atlantyk]], lecąc bez międzylądowania zze USAStanów Zjednoczonych do [[Paryż]]aParyża. Heß chciał dokonać podobnego wyczynu, jednak lecąc w trudniejszym, przeciwnym kierunku (przeciwne wiatry). Jego marzenie nie spełniło się z powodu braku finansowania takiego lotu. 4 kwietnia 1929 Heß uzyskał licencję pilota cywilnego. W lipcu 1930 stał się właścicielem lekkiego, dwumiejscowego jednopłatowca BFW M23b, który otrzymał w prezencie od partyjnej nazistowskiej gazety [[Völkischer Beobachter]]. M.in. używając samolotu zakłócał mityngi polityczne konkurencji, przelatując nisko nad ziemią<ref>Ray Conyers Nesbit i Georges Van Acker: ''Tajemniczy lot Rudolfa Hessa, mity i fakty'', wyd. polskie 2000, s. 42-44.</ref>.

1 września 1939 Hitler ogłosił, że w razie jego śmierci jego następcą będzie Hermann Göring, a następcą Göringa zostanie Heß. Ponadto Heß był członkiem ministerialnej Rady Obrony Rzeszy<ref name=hess6>{{Cytuj książkę |autor= Stephen McGinty | tytuł=Sekretne życie Rudolfa Hessa | strony=47}}</ref>. Był w nieformalnej frakcji wśród najbliższych współpracowników Hitlera, która optowała za pokojem na Zachodzie<ref>Bogusław Wołoszański ''Największy wróg Hitlera'', wydanie 2012, s. 241-242.</ref>. Twierdził, że bolszewizm miał zamiar wtrącić [[Europa|Europę]] w chaos i wojnę, by móc ustanowić własne panowanie nad wszystkimi narodami kontynentu<ref>Kurt Pätzold, Manfred Weissbecker: ''Rudolf Hess. Ciekawa historia'', wyd. polskie 2001, s. 125.</ref>. Proponował m.in. wprowadzenie kary chłosty dla Żydów na terenie [[Okupacja niemiecka ziem polskich (1939–1945)|okupowanej Polski]]<ref>Guido Knopp ''Ludzie Hitlera'', wyd. 1999, s. 264</ref>.

Pierwszy lot w sprawie pokoju z Wielką Brytanią i niedopuszczenia do wojny na dwa [[Frontfront (wojsko)|fronty]] odbył 21 grudnia 1940, prawdopodobnie do [[Berno|Berna]], gdzie mógł spotkać się z [[Samuel Hoare|Samuelem Hoare]] – brytyjskim przeciwnikiem prowadzenia wojny. Drugi lot w tej samej sprawie odbył 18 stycznia 1941<ref>Bogusław Wołoszański ''Największy wróg Hitlera'', wydanie 2012, s. 251-253.</ref>.

Jego celem było dotarcie do pilota [[Royal Air Force|RAF-u]], [[Douglas Douglas-Hamilton|księcia Hamiltona]]. Leciał nisko, by nie zostać namierzonym przez [[radar]]yradary. Zorientował się, że nad terytorium brytyjskim został wykryty, jednak nie wiadomo dlaczego nie został zestrzelony<ref name="Rudolf Hess Człowiek, który zmarł dwa razy" />. Opuścił samolot na [[spadochron]]iespadochronie i były to ostatnie chwile jego życia na wolności. Wylądował w pobliżu Floors Farm, szesnaście kilometrów od centrum [[Glasgow]] w [[Szkocja|Szkocji]]<ref name=hess15>{{Cytuj książkę |autor= Stephen McGinty | tytuł=Sekretne życie Rudolfa Hessa | strony=69}}</ref>. Został znaleziony przez rolnika Davida McLeana, który zaprowadził go do swojego gospodarstwa. Zabrali go stamtąd funkcjonariusze [[Home Guard|Gwardii Krajowej]], a podczas przesłuchania przedstawił się jako [[kapitan (ranga)|kapitan]] Alfred Horn<ref name=hess16>{{Cytuj książkę |autor= Stephen McGinty | tytuł=Sekretne życie Rudolfa Hessa | strony=70}}</ref>. Domagał się spotkania z księciem Hamiltonem, którego postawił w niezręcznej sytuacji, ponieważ na księcia mogły paść podejrzenia o kontakty i sympatyzowanie z nazistami. Dodatkowo Heß żądał spotkania z królem i zdymisjonowania Churchilla dla pokoju. Istniała obawa, że uwięziony Heß zdradzi plan zbliżającego się [[Atak Niemiec na ZSRR|niemieckiego ataku na ZSRR]]<ref name="Zastępca Hitlera cz. 2">Film dokumentalny ''Zastępca Hitlera'', cz. 2. ''Upadek Rudolfa Hessa''.</ref> (został mu podany środek pobudzający mówienie)<ref name="Ludzie Hitlera s. 279">Guido Knopp ''Ludzie Hitlera'', wyd. 1999, s. 279</ref>. W [[Moskwa|Moskwie]] „wizyta” Heßa wywołała głębokie zaniepokojenie, podszyte nieufnością. [[Józef Stalin|Stalin]] uważał, że Heßa ściągnęły brytyjskie tajne służby, by Churchill nakłonił Hitlera do zaatakowania ZSRR<ref>[[Antony Beevor]] ''Druga wojna światowa'', wyd. 2013, s. 241</ref>.

16 maja Heß pod zbrojną eskortą pojechał do [[Londyn]]uLondynu, gdzie spędził 4 dni w [[Tower of London|londyńskiejlondyńskim więzieniu Tower]]<ref name=hess17>{{Cytuj książkę |autor= Stephen McGinty | tytuł=Sekretne życie Rudolfa Hessa | strony=80}}</ref>, a 20 maja został przewieziony ambulansem do posiadłości Mytchett Place<ref name=hess18>{{Cytuj książkę |autor= Stephen McGinty | tytuł=Sekretne życie Rudolfa Hessa | strony=17}}</ref>. 26 czerwca 1941 przewieziono go z posiadłości Mytchett Place do Wojennego Szpitala Urazowego (Maindiff Court) dla rannego personelu wojskowego<ref name=hess19>{{Cytuj książkę |autor= Stephen McGinty | tytuł=Sekretne życie Rudolfa Hessa | strony=378}}</ref>. Został potraktowany jako [[jeniec wojenny]]<ref>Bożena Bankowicz, Marek Bankowicz, Antoni Dudek ''Słownik historii XX'' wieku, wyd. 1992, s. 113.</ref> i zakwaterowany w willi, w której zostały specjalnie zainstalowane podsłuchy. 16 czerwca 1941 Heß w akcie desperacji rzucił się z pierwszego piętra klatki schodowej willi. Jedynie jednak złamał nogę, ponieważ skoczył na nogi<ref>Ray Conyers Nesbit i Georges Van Acker: ''Tajemniczy lot Rudolfa Hessa, mity i fakty'', wyd. polskie 2000, s. 161.</ref>. Został poddany badaniom lekarzy [[Psychiatria|psychiatrów]] i umieszczony do końca wojny w szpitalu psychiatrycznym<ref name="Zastępca Hitlera cz. 2" />. Wiedział już, że cały jego wysiłek był daremny, a lot zakończył jego karierę polityczną<ref name="Zastępca Hitlera" />. Dokumenty dotyczące pobytu Heßa na terenie Wielkiej Brytanii, w tym rozmów z Brytyjczykami, zostały utajnione przez Brytyjczyków na 75 lat, do 2016 roku<ref name="Hess">TVP, Bogusław Wołoszański: ''[[Sensacje XX wieku]]'', odc. ''Hess'', 1995 r.</ref>. Możliwe, że Heß celowo udawał niezrównoważonego psychicznie, ponieważ na mocy ustaleń [[Konwencje genewskie|konwencji genewskiej]] jako psychicznie chory musiałby zostać odesłany do Niemiec<ref>Ray Conyers Nesbit i Georges Van Acker: ''Tajemniczy lot Rudolfa Hessa, mity i fakty'', wyd. polskie 2000, s. 164.</ref>. Po zakończeniu wojny resztki wraku samolotu Heßa zostały umieszczone w muzeum<ref name="Zastępca Hitlera cz. 2" />.