Jeżyce: Różnice pomiędzy wersjami

 

W 1392 roku król Władysław Jagiełło nadał sołtysowi jeżyckiemu prawo do łowienia ryb w stawie niestachowskim ([[Sołacz]]). Grunty wsi liczyły wówczas 40 łanów ziemi uprawnej. Na Jeżycach nie było [[folwark]]u, mieszkańcy wsi odrabiali [[pańszczyzna|pańszczyznę]] na folwarku wildeckim. W końcu XVI wieku działała na Jeżycach kuźnia wodna, dzierżawiona przez poznańskich [[kotlarz]]y. W początkach XVIII wieku po licznych klęskach żywiołowych nękających miasta, jednym z głównych problemów stało się ponowne zasiedlenie spustoszonych wsi i folwarków. Pierwsi koloniści z okolic [[Bamberg]]u - tzw. [[Bambrzy]] - przybyli na Jeżyce w 1729 roku i osiedleni zostali na zasadach czynszowych.

 

Od lat 70. XIX wieku Jeżyce zaczęły zmieniać swoje oblicze. W 1848 roku na Jeżycach powstał [[Poznań Jeżyce|pierwszy poznański dworzec kolejowy]], zbudowany wraz z linią kolejową ze [[Stargard]]u do Poznania, oddaną do użytku 10 sierpnia 1848<ref>Szwajlik S., ''Dzieje kolei stargardzkiej'', Stargard 2002, s. 35.</ref>. Dworzec zlikwidowany w latach 70. XIX w. po uruchomieniu [[Poznań Główny|dworca w obecnym miejscu]]. Kolejnym krokiem było uruchomienie jednej konnej linii omnibusów kursujących z [[Chwaliszewo (Poznań)|Chwaliszewa]] na Jeżyce. [[Stare Zoo w Poznaniu|Ogród zoologiczny]], element wyróżniający Jeżyce pośród innych dzielnic założony został w roku 1871 w miejscu likwidowanego dworca kolejowego. Począwszy od lat 80. zaczęła się rozbudowa Jeżyc – kładzenie kanalizacji, rozbudowa ulic, budowa elektrowni i elektryfikacja linii tramwajowej. Zaczęto stawiać gmachy użyteczności publicznej: szkołę, straż pożarną, kościoły służące mieszkańcom Jeżyc. Między obecnymi ulicami [[Ulica Bukowska w Poznaniu|Bukowską]] a Grunwaldzką powstał duży kompleks [[koszary|koszar]] z kasynem oficerskim i zakładem umundurowania.