Bertolt Brecht: Różnice pomiędzy wersjami

Odbiór sztuk Brechta w Polsce roku był inny<!-- od czego? --> ze względów historycznych i ustrojowych. Jako autor tworzący na terenie Wschodnich Niemiec, nie stanowił obowiązkowego elementu w systemie szkolnictwa Polski Ludowej, a jego sztuki teatralne nie były omawiane ze względu na nieobecność na liście lektur obowiązkowych. Twórczość Brechta w Polsce powojennej wywoływała ogólną niechęć i uprzedzenia w odniesieniu do teatru i całej kultury niemieckiej, co można potraktować jako efekt doświadczeń generacyjnych w wyniku II wojny światowej. Dopiero pod koniec lat dziewięćdziesiątych teatr niemiecki zaczął być interpretowany przez polskich reżyserów sztuk teatralnych. Wiązało się to między innymi z upadkiem „[[Żelazna kurtyna|żelaznej kurtyny]]” i zjednoczeniem Niemiec, a co za tym idzie – polepszeniem się [[stosunki polsko-niemieckie|stosunków polsko-niemieckich]]<ref>Karolina Prykowska-Michalak, ''Polska recepcja twórczości Bertolta Brechta po 1989 roku'', [:w] Monika Wolting, Stephan Wolting, ''Zrozumieć obcość. Recepcja literatury niemieckojęzycznej w Polsce po 1989 roku'', 2016, {{ISBN |97883-242-2784-6}}, S. 223–224.</ref>.

Pierwszą sztuką teatralną Bertolta Brechta w kontekście „ponownego odkrycia” dramaturga i próby odnalezienia jego postulatów w praktyce był właśnie wystawiony 9 listopada 1985 roku ''Baal''. Pierwsza wersja dramatu powstała w 1918, a ostateczna wersja sceniczna została ukończona przez Brechta w 1926 roku, co pokazuje czasową przepaść między powstaniem dzieła a jego inscenizacją na deskach polskiego teatru. Spektakl wyreżyserował wówczas Piotr Cieślak. W główną rolę tytułowego Baala wcielił się Zbigniew Zapasiewicz, obok którego zagrali między innymi Janusz Gajos i Piotr Machalica<ref>Karolina Prykowska-Michalak, ''Polska recepcja twórczości Betrolta Brechta po 1989 roku'', [:w] Monika Wolting, Stephan Wolting, Zrozumieć obcość. Recepcja literatury niemieckojęzycznej w Polsce po 1989 roku, 2016, {{ISBN |97883-242-2784-6}}, S. 225.</ref>. [[Baal (dramat)|''Baal'']] w tej wersji jest określany jako specyficzne dzieło, którego głównym celem jest prowokacja osadzona w okresie ekspresjonizmu, pokazana w sposób groteskowy. Sama dramaturgia Brechta powiązana była z techniką skandalizowania i szokowania, a krytycy zajmujący się inscenizacją Baala skupiali się przede wszystkim na szukaniu tak zwanego ''Verfremdungseffekt'', który jest typowy dla twórczości dramaturga. Gra aktorska była wówczas typowa dla charakterystycznych założeń teatru epickiego Brechta, która nie opierała się na ukazywaniu emocji, lecz na prezentowaniu konkretnych treści i ich relacji względem sztuki<ref>Tamże, S. 225–227.</ref>.