Powstanie węgierskie (1848–1849): Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
AndrzeiBOT (dyskusja | edycje)
m Różne zmiany redakcyjne – linki, apostrofy oraz cudzysłowy.
m →‎Przebieg walk: drobne merytoryczne
Linia 36:
W lutym 1849 naczelnym dowódcą wojsk węgierskich został mianowany gen. [[Henryk Dembiński (generał)|Henryk Dembiński]], zdymisjonowany na rzecz gen. Görgeya po przegranej [[Bitwa pod Kápolną|bitwie pod Kápolną]]. Koniec marca przyniósł powstańcom długo oczekiwaną serię zwycięstw. Pod wpływem wiadomości o zwycięstwach, ewakuowany do Debreczyna sejm ogłosił 19 kwietnia niepodległość Węgier, detronizując Habsburgów. W miejsce Komitetu Obrony Narodowej powołano rząd narodowy, na czele którego stanął [[Bertalan Szemere]], głową państwa – prezydentem został Lajos Kossuth, ministrem obrony narodowej gen. [[Artur von Görgey]].
 
W maju 1849 cesarz [[Franciszek Józef I]] uzyskał od [[Imperium Rosyjskie|Rosji]] pomoc wojskową. W czerwcu Rosjanie (feldmarszałek [[Iwan Paskiewicz]]) i Austriacy (feldmarszałekgenerał [[Julius Jacob von Haynau|J. Haynau]]) wkroczyli na Węgry. Od sierpnia 1849 naczelnym wodzem armii węgierskiej był gen. [[Józef Bem]]. Bem po bitwie [[Bitwa pod Segesvárem|pod Segesvárem]] (dzisiejsza Sighişoara), w której poległ jego adiutant i poeta [[Sándor Petőfi]], został wyparty z Siedmiogrodu. Po klęsce honwedów 9 sierpnia [[Bitwa pod Temeszwarem|pod Temeszwarem]] (dzisiejsza [[Timișoara]]), gdzie wojska gen. Haynaua pokonały wojska gen. Bema, doszło do [[Kapitulacja pod Világos|kapitulacji pod Világos]] (13 sierpnia) i rewolucja upadła. Żołnierze, L. Kossuth, gen. J. Bem przekroczyli granicę [[Turcja|turecką]]. Mimo pomocy udzielonej władzom austriackim przez Chorwatów, Serbów i Rumunów, rząd wiedeński nie wynagrodził im tego i stosował politykę represji i [[Germanizacja|germanizacji]]{{fakt|data=2012-12}}.
 
== Polacy w powstaniu węgierskim ==