Stanisław Strumph-Wojtkiewicz: Różnice pomiędzy wersjami

W 1939 roku został zmobilizowany do [[Oddział II Sztabu Generalnego WP|Oddziału II]] Sztabu WP. Przeszedł 18 września granicę polsko-rumuńską w [[Zaleszczyki|Zaleszczykach]], przez Bukareszt przedostał się drogą przez Włochy do Francji. Tam do 1940 roku był dowódcą kompanii w [[Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie|Polskich SiłSiłach Zbrojnych na Zachodzie]], później oficerem prasowym. W latach 1939-45 pełnił funkcję oficera oświatowego i prasowego w Wielkiej Brytanii. W latach 1941-42 był oficerem prasowym [[Armia Andersa|Armii Polskiej w ZSRR]]. Skłócony z oficerami z powodu swojego prosowieckiego nastawienia powrócił do Londynu, unikając sądu wojennego w Armii Andersa. W Londynie był szefem korespondentów wojennych i Kwatery Prasowej Naczelnego Dowództwa. Redaktor w Ministerstwie Informacji i Propagandy.

Należy jednak podkreślić, że twórczość Strumph-Wojtkiewicza, wprawdzie zafałszowana i koncesjonowana przez komunistów, miała jednak wielki wpływ na popularyzację i wzrost zainteresowania historią II Rzeczypospolitej oraz II wojny światowej w całym okresie PRL-u. Z drugiej jednak strony należy zauważyć, że Strumh-Wojtkiewicz, jako praktycznie jedyna osoba w PRL-u, miał monopol na wspomnianą popularyzację i robił tylko to, na co mu pozwalała mu komunistyczna cenzura. Często jednak udawało mu się wspomnianą cenzurę oszukać, jak choćby w wypadku Macieja Grabowskiego, oficera II Oddziału Sztabu Głównego (W-Wschód). W książce wydanej w PRL-u opublikował on zdjęcie wspomnianego oficera (pochodzącego z Kijowszczyzny, świetnie znającego miejscowe dialekty, wielokrotnie przekraczającego nielegalnie granicę i szpiegującego ZSSR w latach dwudziestych XX w.). W tamtych czasach (1969 r.) publikacja takiego zdjęcia w PRL-u była naprawdę dużym wyzwaniem<ref>Strumph-Wojtkiewicz, „Gra Wojenna", Państwowy Instytut Wydawniczy 1969, s. 256. Nie wiadomo, czy Strumph-Wojtkiewicz znał prawdziwą rolę agenta, czy też po prostu cenzura przegapiła ten szczegół, a zwłaszcza jego działalność w polskim wywiadzie z lat dwudziestych XX w. Major Maciej Grabowski ps. Eugène zmarł w 1970 roku na emigracji w Paryżu, już po wydaniu tej książki, z którą zdążył się zapoznać przed śmiercią.</ref>. Kwestią dyskusyjną jest, czy był to zabieg celowy, czy też spowodowany niewiedzą autora. Biorąc pod uwagę, że autor był wieloletnim i doświadczonym „dwójkarzem", ta pierwsza wersja wydaje się bardziej prawdopodobna.

[[Kategoria:Oficerowie Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie]]