Język ojczysty: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian |
Zwrot "nasz język ojczysty" w znaczeniu "język polski" to polonocentryzm |
||
Linia 1:
'''Język ojczysty''' także '''język pierwszy''', '''język wyjściowy''' lub z {{ang.|'''native language'''}} – pierwszy poznawany i doświadczany przez człowieka [[Język (mowa)|język]], w którym porozumiewa się z otoczeniem. Ma on znaczący udział w poznawaniu świata i kształtowaniu osobowości, powodując że człowiek się z nim utożsamia a w dorosłym życiu zazwyczaj w nim myśli, śni, liczy czy modli się{{odn|Lipińska|2006|s=22}}.
Każdy język może być opanowywany jako język ojczysty lub inny. W literaturze naukowej występują następujące pary określeń: język ojczysty – język obcy, język pierwszy – język drugi, język wyjściowy (źródłowy) – język docelowy{{odn|Lipińska|2006|s=19}}.
Każde normalne, słyszące dziecko jest zdolne do nauczenia się języka otoczenia, w którym przebywa od chwili narodzin. Nie musi to być język jego biologicznych rodziców. Proces ten ma charakter uniwersalny. Dzieci przechodzą kolejne etapy rozwoju mowy – od gaworzenia po poprawne wysławianie się, które stwierdza się niezależnie od przyswajanego języka. Wśród badaczy przeważa twierdzenie, że czterolatek ma już opanowane podstawy języka, siedmiolatek posiada wiedzę o gramatyce i systemie fonetycznym w około 80%, natomiast pełna kompetencja językowa i komunikacyjna jest osiągana dopiero w wieku szkolnym{{odn|Lipińska|2003|s=16}}.
Niekompletne poznanie własnego języka sprawia kłopoty podczas nauki [[język obcy|języków obcych]]. Stąd nauka języka ojczystego odgrywa ważną rolę w [[edukacja|edukacji]]. Znane są przypadki dzieci, które żyły w odosobnieniu i nie nauczyły się [[Mowa (językoznawstwo)|mówić]], np. [[Kaspar Hauser]]. Późniejsze próby nauczenia ich jakiegokolwiek języka zakończyły się niepowodzeniem.
| |||