Joseph Bernardin: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m MalarzBOT: Sobór Watykański II przeniesiono do Sobór watykański II
AndrzeiBOT (dyskusja | edycje)
m Bot dokonuje drobnych poprawek redakcyjnych: typografia, linkowania etc.
Linia 41:
'''Joseph Louis Bernardin''' (ur. [[2 kwietnia]] [[1928]] w [[Columbia (Karolina Południowa)|Columbii]], zm. [[14 listopada]] [[1996]] w [[Chicago]]) – amerykański duchowny katolicki, [[kardynał]], [[arcybiskup]] [[Metropolia Chicago|Metropolii Chicago]].
 
Jego rodzice byli [[Włochy|włoskimi]] imigrantami (pierwotne nazwisko '''Bernardini'''). Miał siostrę, którą musiał się szczególnie opiekować po przedwczesnej śmierci ojca, gdy miał 6 lat. Chciał zostać [[lekarz]]em ale po roku porzucił te plany i wstąpił do [[seminarium duchowne]]go w [[Baltimore]]. [[26 kwietnia]] [[1952]] wyświęcony na kapłana w rodzinnym miasteczku, przez biskupa diecezji [[Charleston (Karolina Południowa)|Charleston]] [[John Joseph Russell|Johna Josepha Russella]]. Pracował duszpastersko do [[1966]] roku, kiedy to otrzymał nominację na biskupa pomocniczego [[Atlanta|Atlanty]]. [[Sakra|Sakry]] udzielił [[26 kwietnia]] [[1966]] w Charleston arcybiskup Atlanty [[Paul Hallinan]]. W wieku 38 lat był najmłodszym biskupem w episkopacie [[Stany Zjednoczone|USA]]. W latach [[1968]]-[[1972]] był sekretarzem generalnym Konferencji Episkopatu USA. Na tym stanowisku czuwał szczególnie nad kształtowaniem Kościoła zgodnie z wizją [[Sobór watykański II|Soboru watykańskiego II]].
 
[[21 listopada]] [[1972]] mianowany przez [[Paweł VI|Pawła VI]] arcybiskupem [[Cincinnati]]. Urząd ten piastował przez dziesięć lat do [[10 lipca]] [[1982]], kiedy to po śmierci kardynała [[John Cody|Johna Patricka Cody'egoCody’ego]] otrzymał stanowisko arcybiskupa Chicago. Miał za zadanie uporządkować sytuację po poprzedniku. Archidiecezja była nękana skandalami na tle finansowym i obyczajowym. Jego celem było przywrócenie porządku i reputacji. Na [[konsystorz]]u w [[1983]] podniesiony do rangi kardynała prezbitera Gesù Divin Lavoratore. Z ogromnym zaangażowaniem poświęcał się dialogowi [[ekumenizm|ekumenicznemu]] i wprowadzaniem reform soborowych, a także sprawom społecznym.
 
W czerwcu [[1995]] przeszedł operację usunięcia [[rak trzustki|raka trzustki]]. Rok później ogłosił, że nowotwór powrócił. Nie było już ratunku i kardynał przygotowując się na śmierć uczył zarazem innych, jak można godnie umierać. Uporządkował wszystkie urzędowe sprawy, zrzekając się administrowania diecezją na rzecz jednego z biskupów pomocniczych. Krótko przed śmiercią złożył wizytę [[Jan Paweł II|Janowi Pawłowi II]]. Skierował też słowa pożegnania do swoich kapłanów i diecezjan, po czym w październiku [[1996]] wycofał się z życia publicznego. Zmarł parę tygodni później. Trwają przygotowania do wszczęcia jego [[Proces beatyfikacyjny|procesu beatyfikacyjnego]].