Ośmiotysięcznik: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
istotne
Linia 7:
Całą czternastkę ośmiotysięczników nazywa się niezbyt precyzyjnie ''Koroną Himalajów'', prawidłowo ''Koroną Himalajów i Karakorum''. Nie należy jej mylić z ''[[Korona Ziemi|Koroną Ziemi]]'', która określa najwyższe szczyty górskie poszczególnych [[kontynent]]ów.
 
Zdobywanie ośmiotysięczników jest trudne, ryzykowne i ryzykownedługotrwałe ze względu na panujące tam warunki i konieczność [[Aklimatyzacja|aklimatyzacji]]. Na wysokości 8000 metrów [[ciśnienie atmosferyczne]] oraz [[ciśnienie cząstkowe]] jest znacznie niższe niż na poziomie morza. Powoduje to zmniejszenie [[Gradient stężeń roztworów|gradientu]] między [[tętnica]]mi a [[Miocyt|komórkami mięśniowymi]], upośledzając tym samym dowóz [[tlen]]u do intensywnie pracującego organizmu. Obszary leżące powyżej 8000 m n.p.m. nazywane są strefą śmierci, gdyż człowiek nie jest w stanie przeżyć na tej wysokości dłużej niż kilka dni. Nawet wyrównywanie niedoboru tlenu w organizmie przez korzystanie z [[Butla tlenowa (wspinaczka)|butli tlenowej]], nie pozwala na dłuższe przebywanie w strefie śmierci. Bardzo niskie ciśnienie przyczynia się bowiem do zmniejszenia zdolności przyłączania tlenu do [[Hemoglobina|hemoglobiny]], co z kolei powoduje [[obrzęk płuc]], a nawet [[obrzęk mózgu]]. Inne objawy [[Choroba wysokościowa|choroby wysokościowej]] mogą pojawić się już znacznie niżej. Dodatkowo powyżej 8000 metrów organizm nie potrafi przyswajać pożywienia i jego [[Bilans energetyczny organizmów żywych|bilans energetyczny]] jest ujemny. To wszystko spowodowało, że pierwsze wejście człowieka na wierzchołek szczytu ośmiotysięcznego miało miejsce dopiero w 1950 roku ([[Annapurna]]). Wcześniej jednak osiągano i przekraczano granicę ośmiu tysięcy metrów, na przykład podczas prób zdobycia Everestu przez wyprawy brytyjskie w latach 20. XX wieku.
 
== Pierwsze wejścia ==