Instytut Zachodni im. Zygmunta Wojciechowskiego: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne techniczne |
m prawidłowy zapis "niemający" |
||
Linia 40:
W nowych warunkach politycznych w 1945 środowisko to podjęło decyzję o legalizacji, m.in. poprzez utworzenie Instytutu Zachodniego, co oficjalnie miało miejsce 19 kwietnia 1945. zebraniu konstytucyjnym obecnych było 15 członków założycieli. Na stanowisko dyrektora wybrano [[Zygmunt Wojciechowski|Zygmunta Wojciechowskiego]], a [[Andrzej Grodek|Andrzeja Grodka]] i [[Maria Kiełczewska|Marię Kiełczewską]] na jego zastępców. Sekretarzem został [[Zdzisław Rajewski]]<ref>Tadeusz Świtała, ''Poznań 1945. Kronika Wydarzeń'', Wydawnictwo Poznańskie, Poznań, 1986, s. 149, {{ISBN|83-210-0607-8}}</ref>. Okoliczności tej decyzji zostały opisane przez Zbigniewa Mazura w jego monografii "Antenaci. O politycznym rodowodzie Instytutu Zachodniego"<ref name=autonazwa1 /> następująco:
{{Cytat|"Środowisko skupione w "Ojczyźnie" reprezentowało światopogląd narodowy i katolicki, a więc z definicji zdecydowanie i jednoznacznie
W przeszłości dysponował oddziałami w Warszawie (1945–1953), we [[Wrocław]]iu (1948–1949) oraz stacjami naukowymi w [[Kraków|Krakowie]] i [[Olsztyn]]ie.
W marcu 1985 uroczyście obchodzono czterdziestolecie powstania Instytutu. W dwudniowych obchodach udział wziął m.in. przewodniczący Rady Państwa [[Henryk Jabłoński (polityk)|Henryk Jabłoński]]<ref>''Wydarzenia w Poznaniu w 1985 roku. Część pierwsza'', w: ''[[Kronika Miasta Poznania]]'', nr 3/1986, s. 209, ISSN 0137-3552</ref>.
Przełom 1989/1990 spowodował zasadnicze zmiany w działalności Instytutu Zachodniego. Likwidacja cenzury, otwarcie archiwów, stworzyły nowe możliwości badawcze i zniosły ograniczenia. Pojawiła się konieczność opisu nowych procesów i zjawisk. Po 1989 profil instytutu rozszerzył się o szeroko pojętą problematykę współpracy i integracji europejskiej. Podjęto także problematykę dziedzictwa niemieckiego na Ziemiach Zachodnich.
|