Rudolf Heß: Różnice pomiędzy wersjami

 

4 maja 1941 Hitler po wygłoszonym przemówieniu w Reichstagu usiadł obok Heßa i wtedy widzieli się po raz ostatni. Heß przygotowywał się do swojego wyczynu lotniczego i negocjacji, które – jak naiwnie wierzył – przywrócą mu należną pozycję ulubionego stronnika führera<ref name=hess10>{{Cytuj książkę |autor= Stephen McGinty | tytuł=Sekretne życie Rudolfa Hessa | strony=60}}</ref>. Potem wróciłby do Niemiec, przywożąc na tacy pokój z Wielką Brytanią<ref name=hess11>{{Cytuj książkę |autor= Stephen McGinty | tytuł=Sekretne życie Rudolfa Hessa | strony=61}}</ref>. Wykazał się przy tym nieznajomością angielskiego systemu politycznego. Uważał, że [[Władcy brytyjscy|brytyjski monarcha]] był samodzielny i niezależny w zatwierdzaniu decyzji dotyczących kraju<ref name="Zastępca Hitlera" />.

 

=== Lot do Wielkiej Brytanii ===

Od 18 lipca 1947<ref name="Zastępca Hitlera cz. 2" /> Heß odbywał karę w [[Więzienie Spandau|więzieniu Spandau]] w Berlinie, gdzie spędził czterdzieści lat, z których przez ostatnich dwadzieścia jeden (po 1 października 1966) był tam jedynym więźniem<ref name=hess28>{{Cytuj książkę |autor= Stephen McGinty | tytuł=Sekretne życie Rudolfa Hessa | strony=396}}</ref>, a zakład karny mógł pomieścić 600 osadzonych. Więźniom zostały nadane numery, ponieważ ich nazwiska nie były używane. Heß do końca życia został numerem siedem<ref>Kurt Pätzold, Manfred Weissbecker: ''Rudolf Hess. Ciekawa historia'', wyd. polskie 2001, s. 256.</ref>. Więzienie było strzeżone kolejno przez cztery zwycięskie mocarstwa (Stany Zjednoczone, Wielką Brytanię, ZSRR i Francję)<ref name="Evan Mawdsley s. 144">Evan Mawdsley ''II wojna światowa. Nowe ujęcie'', wyd. polskie 2011, s. 144.</ref>. Heß, „najdroższy więzień świata” cały czas obawiał się, że zostanie otruty<ref>Kurt Pätzold, Manfred Weissbecker: ''Rudolf Hess. Ciekawa historia'', wyd. polskie 2001, s. 258.</ref>. Dopiero w 1969 roku zgodził się zobaczyć z rodziną. Do spotkania z żoną Ilse Heß i synem Wolfem Rüdigerem doszło 24 grudnia 1969 roku na terenie brytyjskiego szpitala wojskowego, do którego został przewieziony z uwagi na swój stan zdrowia<ref name="Llobet">{{cytuj książkę|nazwisko=Joanin-Llobet|imię=Laure|autor=Laure Joanin-Llobet|tytuł=Siedmiu ze Spandau|wydawca=Świat Książki|data=2010|strony=134|isbn=978-83-247-1489-6}}</ref>. Wielokrotnie usiłował odebrać sobie życie<ref name="Hess" />. ZSRR sprzeciwiał się możliwości wypuszczenia go na wolność<ref>Otto Skorzeny ''Nieznana wojna'', wydanie polskie 1999, s. 71.</ref>. Z drugiej strony sam Heß nie był zainteresowany uwolnieniem z pobudek humanitarnych. Z uporem trwał przy swoich dotychczasowych pojęciach i przekonaniach, w tym wypełnianiu swych zobowiązań wobec nieżyjącego Hitlera. Niezłomnie uważał, że sprawą jego honoru było uwolnienie, ale bez uznania winy. Nie dopuszczał do siebie myśli, że Hitler był zbrodniarzem<ref>Kurt Pätzold, Manfred Weissbecker: ''Rudolf Hess. Ciekawa historia'', wyd. polskie 2001, s. 268-269.</ref>.

 

 

== Życie prywatne i kult ==