Oblacja: Różnice pomiędzy wersjami

'''Oblacja''' ([[Łacina|łac.]] ''oblatio'', ''oblatum'' – ofiara, ofiarowany)<ref>[http://www.slownik-online.pl/kopalinski/015BDEF5802B0F11C125659E003D3E47.php ''Słownik Wyrazów Obcych'']</ref> – stosowany we wczesnym [[Średniowiecze|średniowieczu]] zwyczaj oddawania małych dzieci do klasztoru w celu ich wychowania na przyszłych zakonników. Oblację dopuszczała [[Reguła zakonna|reguła]] [[Bazyli Wielki|św. Bazylego]], choć według jej zasad oblaci dopiero po osiągnięciu dojrzałości składali [[śluby zakonne]] i mieli możliwość rezygnacji z życia klasztornego. Natomiast przyjęta później powszechnie w zachodniej Europie [[reguła św. Benedykta]] uznawała decyzję rodziców za ostateczną i uniemożliwiała oblatom odejście z zakonu (np. św. [[Tomasz z Akwinu]]). W ten sposób oblacja stała się nie tylko źródłem wielu osobistych tragedii, ale i przyczyniła się do rozluźnienia dyscypliny zakonnej w wielu klasztorach, w których zakonnikami było wiele osób do tego zmuszonych. Dopiero w [[XI wiek|XI]]-[[XII wiek]]u na fali reform życia zakonnego ([[reforma kluniacka]]) zaczęto krytykować praktykę oblacji. Pierwsza zniosła ją benedyktyńska kongregacja w [[klasztor Hirsau|Hirsau]], wymagając by kandydaci na zakonników podejmowali decyzję przywdziania [[habit]]u samodzielnie i dojrzale<ref>{{cytuj książkę |autor= Jerzy Rajman |tytuł= Encyklopedia Średniowiecza |wydawca=Wydawnictwo Zielona Sowa |miejsce= Kraków |rok=2006 |strony=704, hasło: ''Oblacja''|isbn= 83-7435-263-9}}</ref>. Także po zarzuceniu zwyczaju oblacji wiele osób było nakłanianych pod mniejszą lub większą presją do wstąpienia do zakonu, jednak nie zmuszano już do tego dzieci.