Tkanina drukowana: Różnice pomiędzy wersjami

Na uprzednio oczyszczoną z wszelkich zabrudzeń materię lnianą, później bawełnianą, tzw. klockiem drukarskim nakładano odpowiednio gęstą, nieprzepuszczającą masę. Po jej wyschnięciu tkaninę kąpano w zimnych roztworach z niebieskimi barwnikami – [[indygo]] – pozyskiwanymi z roślin. Chcąc uzyskać dwa kolory [[Szrafowanie|deseniu]], po wyschnięciu klockami nakładano kolejną warstwę masy i ponownie kąpano w barwniku. Następnie suszono i prano, by pozbyć się zaschniętej masy. W miejscach, gdzie znajdowała się masa, tkanina pozostawała niezabarwiona. Masa, która była tajemnicą każdego farbiarza, nie mogła być ani za gęsta (bo nie spenetrowałaby tkaniny), ani za rzadka (gdyż nie pozostałaby na tkaninie). Tego typu technikę farbowania nazywa się [[batik]]ową. Niektórzy farbiarze do wyrobu mas wykorzystywali [[Wosk pszczeli|wosk]] i [[błoto (zawiesina)|błoto]].