Druga Republika Hiszpańska: Różnice pomiędzy wersjami

W 1934 rewolucjoniści lewicowi, nie akceptując odniesionego w listopadzie poprzedniego roku wyborczego zwycięstwa prawicowej [[Hiszpańska Konfederacja Prawicy Autonomicznej|CEDA]], zorganizowali falę strajków nazywanych w Hiszpanii ''Rewolucją 1934'' dając dowód (to publicystyka nie styl encyklopedyczny, nie może esej być źródłem, bo esej zawiera opinie nie fakty, a opinie mogą być różne, tutaj wyraźnie negatywnie przedstawiono lewicę, nie dodając, że to Frankiści nie zaakceptowali przegranej w wyborach i wywołali wojnę domową, a jedynie to sugerując, ktoś niezorientowany może nie wyczytać tego z artykułu), że sami nie akceptują [[Demokracja|demokracji]], w imię której doprowadzili [[Władcy Hiszpanii|króla]] [[Alfons XIII Burbon|Alfonsa XIII]] do emigracji<ref>{{Cytat|Dla Rewolucji 1934 nie ma żadnego wytłumaczenia. Zwycięstwo wyborcze [[Hiszpańska Konfederacja Prawicy Autonomicznej|CEDA]] było niepodważalne, nieuniknione, a nawet od pewnego czasu oczywiste. Argument, jakoby szef CEDA José María Gil-Robles próbował obalić Konstytucję z 1931 i wprowadzić faszyzm był jednocześnie hipokryzją i kłamstwem. Hipokryzją, bo socjaliści pod przywództwem [[Francisco Largo Caballero]] usiłowali doprowadzić do rebelii bez oglądania się na to co planował bądź nie Gil-Robles, a prominentny działacz socjalistyczny [[Lluís Companys]] i katalońska Generalitat której szefował, łamały Konstytucję; czemu mamy przyjmować za heroicznych obrońców Republiki tych, którzy broniąc jej – walcząc ze swoimi mniej lub bardziej wyimaginowanymi wrogami – sami ją niszczyli? Kłamstwem, bo gdyby Gil-Robles miał zamiar obalić porządek konstytucyjny siłą, to czyż mógłby marzyć o lepszej okazji niż ta, która zgotowali mu polityczni przeciwnicy buntując się w 1934? Przecież w odpowiedzi na sytuację w kraju mógł z pozycji siły ogłosić się dyktatorem. Nie pokazał jednak zamiłowań faszystowskich, lecz demokratyczne i z tego kryzysu wyszedł jako zwolennik parlamentaryzmu, tracąc przez to – jeśli w ogóle kiedykolwiek ją miał – sympatię wśród hiszpańskich faszystów (…) Przez Rewolucję 1934 hiszpańska lewica straciła resztkę moralnego prawa do potępiania zamachu stanu z 1936 roku.}} [[Salvador de Madariaga]] ''España. Ensayo de historia contemporánea (Hiszpania. Esej o historii najnowszej)'' Espasa-Calpe, Madryt, 1979, s. 362.</ref>. Po wyborach w roku 1936 wygranych przez lewicę przyszedł czas na niezadowolenie konserwatywnych kręgów wojska, które nie zaakceptowały ich wyników, co doprowadziło do zorganizowania przez oficerów [[José Sanjurjo]] i [[Emilio Mola|Emilio Molę]] – do których później dołączył generał [[Francisco Franco]] – zamachu stanu w lipcu 1936, który doprowadził do [[Hiszpańska wojna domowa|wojny domowej]] trwającej aż do kwietnia 1939.