Wojna chińsko-indyjska: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m →Przyczyny: lit. |
|||
Linia 49:
Z chwilą odzyskania niepodległości, Indie stały się spadkobiercami wytyczonych przez Wielką Brytanię granic – rząd indyjski uznał Aksai Chin i NEFA za swoje terytorium. Z wyjątkiem Tybetu nikt nie protestował. W Chinach w tym czasie toczyła się wojna domowa i jej uczestników bardziej interesowało zdobycie i umocnienie władzy niż odległe terytoria o stosunkowo małym znaczeniu.
Do 1954 roku temat granicy indyjsko-chińskiej nie był poruszany, a problem zdawał się nie istnieć. Poza deklaracjami słownymi władza Indii nad tym terytorium właściwie nie istniała – nie rozciągnięto na te tereny ani wojskowej ani cywilnej administracji. Młode państwo borykało się z problemami wewnętrznymi. Ponadto w latach 1947–1953 dominującą kwestią pozostawał konflikt z [[Pakistan]]em. Tymczasem w Chinach w 1949 roku zakończyła się wojna domowa, przynosząc zwycięstwo komunistom.
W 1950 roku nowe władze chińskie ogłaszają zamiar „wyzwolenia Tybetu z rąk zachodnich imperialistów”. Wkroczenie armii chińskiej do Lhasy, doprowadziło do krótkiego wzrostu napięcia w stosunkach z Indiami. Szybko jednak doszło do ich poprawy, głównie w wyniku przyjaznej Chinom polityki indyjskiego premiera [[Jawaharlal Nehru|Jawaharlala Nehru]]. Ostatecznie Indie uznały zasadność roszczeń chińskich wobec Tybetu. Tymczasem od zajęcia Tybetu strona chińska podjęła budowę drogi do Lhasy przez Aksai Chin – terytorium uznawane przez rząd Indii za własne. Droga miała łączyć [[Sinciang|Xinjiang]] z Tybetem. Indie nie były świadome budowy do 1957 roku.
| |||