Idzbark: Różnice pomiędzy wersjami

Wieś czynszowa, lokowana na 60 włókach w 1327 r. przez komtura ostródzkiego Lutera z Brunszwiku. Zasadźca był niejaki Henryk. W 1338 r. Aleksander von Kornre wystawił przywilej na 30 włók wiernemu słudze Hanusowi Messerowi. W czasie wojny polko-krzyżackiej z 50 włók (w tym 10 włók szkolnych i kościelnych) azaż 10 włok leżało odłogiem. Przed reformacją w Idzbarku była kaplica, powiązana z parafią ostródzką. W 1540 roku we wsi był sołtys, karczmarz, młynarz, dwóch pszczelarzy, 11 chłopów, trzech zagrodników i pastuch. W 1552 r. Idzbark był zamieszkany przez ludność pochodzenia polskiego i niemieckiego. W 1576 r. pszczelarze z Idzbarka, Samborowa, Zwierzewa, Dągu i [[Parwółki|Parwółk]] skarżyli się, że nie mogą według starych zwyczajów zatrzymywać dla siebie po jednym plastrze miodu z każdej wybranej barci. Skarga ta nie został uwzględniona i pozwolono im na zatrzymywania dla siebie tylko po jednym plastrze miodu w ogóle. W 1577 r. kasa kościelna w Ostródzie przekazała pieniądze na zniszczony kościół w Idzbarku. W tym czasie wieś obejmowała 52 włoki, żyło w niej 22 chłopów (każdy uprawiał po 2 włóki), sołtys, młynarz, karczmarz, kowal, krawiec i dwóch pastuchów.