Sułtanat Rumu: Różnice pomiędzy wersjami

Od lat pięćdziesiątych [[XI wiek]]u luźne bandy Turków Seldżuckich wyprawiały się w głąb bizantyjskiej Anatolii w poszukiwaniu łupów, czemu nie była w stanie przeciwdziałać nieruchliwa armia cesarstwa. Ta wojna podjazdowa przybrała postać otwartego starcia, kiedy w roku [[1071]] cesarz [[Roman IV Diogenes|Roman Diogenes]] w celu zabezpieczenia granicy zdecydował się zająć fortece wokół jeziora [[Wan (jezioro)|Wan]], a na swej drodze spotkał zdecydowaną mu w tym przeszkodziċ armię samego sułtana [[Wielcy Seldżucy|Wielkich Seldżuków]], [[Alp Arslan bin Chaghri|Alp Arslana]]. W ten sposób doszło do [[Bitwa pod Manzikertem|bitwy pod Manzikertem]], w której armia Bizancjum poniosła druzgocącą klęskę, a jego cesarz dostał się do niewoli. Bezpośrednie skutki klęski nie były zbyt znaczące -– Alp Arslan, dla którego głównym wrogiem byli [[Fatymidzi]], wypuścił cesarza z niewoli po zagwarantowaniu sobie niewielkich cesji terytorium i odszedł na południe. Trzy czynniki zdecydowały o tym, że po bitwie pod Manzikertem Bizantyjczycy w przeciągu 10 lat utracili kontrolę nad niemal całą Anatolią. Pierwszym był charakter tureckich najeźdźców, którym w przeciwieństwie do tradycyjnych przeciwników cesarstwa, Arabów, bardzo odpowiadały surowe, zimowe warunki anatolijskiego płaskowyżu, przypominające ich rodzimą [[Azja Środkowa|Azję Centralną]]. O ile zatem Arabowie najeżdżali Anatolię, a potem się z niej wycofywali, o tyle Turcy starali się uczynić z niej stały teren swojego koczowniczego życia.[[Plik:Europe mediterranean 1097.jpg|thumb|180px|Europa z sułtanatem seldżuckim po zdobyciu Anatolii po bitwie pod Manzikertem]]Zapewne jednak by się to im nie udało, gdyby nie drugi czynnik, którym były wojny domowe trapiące cesarstwo w latach [[1071]]-[[1081]], w wyniku których zamiast walczyć z Turkami kolejni pretendenci do tronu dosłownie oddawali im kolejne terytoria w zamian za ich wojskowe usługi, a rząd centralny wycofywał kolejne oddziały do [[Konstantynopol]]a w celu jego obrony. Po trzecie, kiedy Bizancjum skonsolidowało się wreszcie wokół [[Aleksy I Komnen|Aleksego I Komnena]] w roku [[1081]], to aż do roku [[1094]] musiało prowadzić ciężkie walki na zachodzie przeciwko kolejno [[Normanowie|Normanom]], [[Pieczyngowie|Pieczyngom]] i [[Połowcy|Kumanom]], tak że do roku [[1097]] nie podjęło żadnej inicjatywy w celu odzyskania Azji Mniejszej. Na skutek tego w jej wnętrzu wyrosło całe pokolenie, które w swoim życiu nigdy nie zaznało władzy cesarza bizantyńskiego i w znacznej mierze było już sturkizowane.