Pierieswiet (1898): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→W I Eskadrze Oceanu Spokojnego: myślnik |
→Dalsza służba „Pierieswieta”: myślnik |
||
Linia 85:
22 marca (4 kwietnia) 1916 r. „Sagami” został we Władywostoku przemianowany z powrotem na „Pierieswiet” i wcielony do rosyjskiej służby. Tymczasowym dowódcą został komandor H. Struwie, następnie komandor D. Zabotkin<ref name=mieln/>. Stan okrętu oceniano jako zaniedbany, z mocno zużytymi mechanizmami, kotłami i artylerią<ref name=mieln/>. Przestarzały okręt został przeklasyfikowany na [[krążownik pancerny]], której to klasie już bardziej w tym czasie faktycznie odpowiadał<ref name=mieln/>. „Pierieswiet” miał być okrętem flagowym kontradmirała A. Bestużewa-Riumina, mianowanego dowódcą Flotylli, lecz podczas pierwszego ćwiczebnego wyjścia w morze 10 (23) maja 1916 r. wszedł we mgle na skały podwodne przed Władywostokiem. Został z nich zdjęty dopiero 25 czerwca (8 lipca) 1916 roku, po znacznym odciążeniu części dziobowej, połączonym z demontażem części dział i pancerza, z pomocą japońskich specjalistów<ref name=mieln/>. Nowym dowódcą okrętu został komandor K. Iwanow-Trinadcatyj. Po załataniu przebić we Władywostoku, 14 lipca 1916 roku okręt został wysłany na remont do [[Maizuru]] w Japonii, przy tym na skutek zaniedbań przy dokowaniu doszło tam do dalszych deformacji dna<ref name=mieln/>. Koszt prac ratowniczych ogółem wyniósł 740 000 rubli<ref name=krest/>.
Po remoncie „Pierieswiet” wypłynął 5 (18) października 1916 roku do Rosji z przeznaczeniem dla Flotylli Oceanu Lodowatego, przez [[Kanał Sueski]]. Po wypłynięciu z [[Port Said]]u, 22 grudnia 1916 (4 stycznia [[1917]]) r. o 17.30 „Pierieswiet” wszedł na dwie [[mina morska|miny]] postawione w grudniu przez niemiecki [[okręt podwodny]] [[SM U-73|U-73]]. Doszło do wybuchu dziobowej komory amunicyjnej i okręt szybko zatonął o 17.47, ok. 10 mil morskich od Port Saidu. Większość załogi zdołała się uratować – zginęło 91 członków załogi (w tym 6 oficerów i 82 marynarzy), alianckie jednostki z Port Saidu uratowały 737 ludzi wraz z dowódcą, z czego 9 jednak zmarło<ref group=uwaga>Dane według W. Krestjaninow, S. Mołodcow, ''Eskadriennyje...'', s. 114-115. P. Mielnikow, op. cit.) podaje podobne dane: 737 uratowanych, z czego 6 zmarło, oraz 82 poległych marynarzy i 6 oficerów (nie wymieniając podoficerów). W starszym źródle W. Krestjaninow, S. Mołodcow, ''Bronienoscy...''
== Dane techniczne ==
| |||