Karol Fryderyk Holsztyński: Różnice pomiędzy wersjami

W [[1718]] roku jako syn [[Fryderyk IV Holsztyński|Fryderyka IV Holsztyńskiego]] był obok księcia [[Fryderyk I Heski|Fryderyka Heskiego]] obdarzonego nominalnym tytułem generalissimusa najpoważniejszym kandydatem do objęcia tronu [[Szwecja|Szwecji]] po bezdzietnym [[Karol XII|Karolu XII]].<ref>Zbigniew Anusik, ''Karol XII'', Wrocław 2006, s. 356</ref> Jako syn siostry króla miał większe szanse niż książę Fryderyk. Karol XII darzył swego siostrzeńca pewną sympatią, choć nic w kwestii sukcesji nie było jeszcze przesądzone. Ostatecznie Rada Królewska 6 grudnia 1718 roku oddaliła pretensje Karola Fryderyka do tronu. Prawo następstwa tronu przyznano siostrze Karola XII, [[Ulryka Eleonora Wittelsbach|Ulryce Eleonorze]].<ref>Zbigniew Anusik, op. cit., s. 365</ref>.

[[1 czerwca]] [[1725]] w [[Petersburg]]u Karol Fryderyk poślubił [[Anna Romanowa (1708–1728)|Annę Piotrowną]] córkę [[Piotr I Wielki|Piotra I]] i [[Katarzyna I|Katarzyny Aleksiejewny]] (późniejszej carycy Katarzyny I), urodzoną, zanim rodzice zawarli formalne małżeństwo<ref>W. A. Serczyk, ''Piotr Wielki'', Wydawnictwo Ossolineum, Wrocław 2003, s. 162.</ref> Od czasu małżeństwa książę przebywał na dworze petersburskim. Stał na czele partii holsztyńskiej, powiązanej z niemieckimi interesami. Inspirował antyduńskie i antyangielskie działania polityki rosyjskiej.<ref>Andrzej Andrusiewicz, ''Carowie i Cesarze Rosji. Szkice biograficzne.'', Warszawa 2001, s. 197</ref>.

Po śmierci Piotra I, Karol Fryderyk został członkiem specjalnie utworzonej 6-osobowej [[Najwyższa Tajna Rada|Najwyższej Tajnej Rady]], będącej organem doradczym carycy Katarzyny I. Przywódcą Tajnej Rady i faktycznym konstruktorem polityki rosyjskiej był książę [[Aleksandr Mienszykow|Aleksander Mienszykow]], ale książę Karol Fryderyk uchodził za ważnego członka tej grupy.<ref>Andrzej Andrusiewicz, op. cit., s. 195</ref> Ze związku z Anną Piotrowną miał jedynego syna księcia Karola Piotra Ulryka, późniejszego cara [[Piotr III Romanow|Piotra III]]. Karol Fryderyk nie był dobrym ojcem. Trzymał syna żelazną ręką. Mały Karol Piotr Ulryk spędzał całe dnie w koszarach zamkowych w towarzystwie oficerów i ordynansów.<ref>Gudrun Zieger, ''Tajemnice rodu Romanowów'', Warszawa 2000, s. 150</ref>.

Był fundatorem [[Order Świętej Anny|Orderu św. Anny]] w 1735, którego dewizą były słowa ''Amantibus Justitiam Pietatem Fidem'' (kochającym sprawiedliwość, uczciwoścuczciwość, wiarę)<ref>Jakob Johann Sievers: ''Jak doprowadziłem do drugiego rozbioru Polski''. Poznań, Interim, 1992, s. 227</ref>.